عبدالله بن زبیر: تفاوت میان نسخه‌ها

درپی مرگ حسین، ابن‌زبیر مخفیانه به جمع‌آوری هوادارانی برای خود اقدام نمود.<ref name="Ahmed65-662"/> در سپتامبر ۶۸۳، او کنترل مکه را بدست گرفت.<ref>Anthony 2016, p. 12.</ref> او به خودش لقب '''''عائذ البیت''''' (پناه‌گرفته در محراب کعبه) را داد و شعارش را ''لا حکم الا الله'' (قضاوت تنها برای خداست) قرار داد، اما درمورد خلافت ادعایی مطرح نکرد.<ref name="Hawting4722">Hawting 1986, p. 47.</ref><ref name="Ahmed65-66">Ahmed 2010, pp. 65–66.</ref> یزید به فرماندار مدینه، [[عمرو بن سعید بن عاص]]، دستور داد تا ابن‌زبیر را دستگیر و محبوس کند.<ref name="Ahmed95">Ahmed 2010, p. 95, n. 469.</ref> در نتیجه، فرماندار مدینه، برادر ابن‌زبیر، عمرو را که فرماندهی نیروهای ''[[شرطه]]'' (نیروهای امنیتی) مدینه را برعهده داشت به اردوکشی به‌سوی مکه مأمور نمود.<ref name="Ahmed95"/> نیروهای اموی غافلگیر گردیده و عمرو اسیر شد و در زندان کشته شد.<ref>Wellhausen 1927, p. 151.</ref> ابن‌زبیر خلافت یزید را نامشروع خواند و با [[انصار]] متحد گشت. انصار تحت فرماندهی عبدالله‌بن‌حنظله، قرار داشتند که از پشتیبانی یزید بخاطر بی‌لیاقتی‌هایش، دست‌کشیده‌بود.<ref name="Ahmed65-662"/> ابن‌زبیر همچنین توانست پشتیبانی جنبش [[خوارج]] در بصره و [[سرزمین بحرین|بحرین]] (شرق عربستان) را نیز کسب کند.<ref name="Hawting4722"/> خوارج یکی از نخستین دشمنان بنی‌امیه بودند که در اعتراض به نتیجهٔ ماجرای حکمیت از صفوف نیروهای علی خارج گردیده‌بودند.

 

 

=== ادعای خلافت ===