کبریت: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Ashkananda (بحث | مشارکت‌ها) برچسب‌ها: حذف منبع ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۴:
در گذشته هم‌چنین از پاره چوب‌های باریک یا چوب [[شاهدانه]]، کبریت ساخته می‌شد که یک یا دو سر آن را در گوگرد مذابی فروکرده‌بودند که در برخورد با جسمی افروخته آتش می‌گرفته‌است.
تقریباً در سه قرن پیش دانشمندان راه‌های مخصوصی برای بدست آوردن آتش پیدا کردند از آنجمله یکی از آنها مقداری سولفور را در مخلوطی از [[کلرات دو پتاسیم]] و قند افکند از این عمل [[شعله]]ای افروخته شد. پس از آن یکی دیگر از دانشمندان مقداری سولفور را بر نوک چوبی مالید و آنرا کمی در اسید سولفوریک نگاه داشت بعداً مقداری کلرات دو پتاسیم و قند تهیه کرده چوب مزبور را در آن فرو برد در این وقت واکنش‌های
{{پایان چپ‌چین}}یایی باعث افروخته شدن سولفور گشت و چوب نیز آتش گرفت. این روش خیلی گران تمام می‌شد و تنها پولداران می‌توانستند از آن استفاده کنند و افزون بر این متضمن خطراتی هم بود چون آتش را به اطراف پرتاب می‌کرد و اغلب ممکن بود لباس اشخاص را بسوزاند.
نخستین کبریت شیمیایی در سال ۱۸۲۷ میلادی توسط «جان واکر» اختراع شد.والکر در آزمایشگاهش در حال هم زدن ظرفی از مواد شیمیایی بود که از قطعه چوبی برای هم زدن مخلوطی از آنتیموان سولفیت، پتاسیم کلرات، صمغ و نشاسته استفاده کرد. بعد از این که چوب را از ظرف مواد شیمیایی بیرون کشید برای پاک کردن مواد چسبیده به چوب، آن را روی میز کشید و با شگفتی تمام متوجه احتراق آن شد. به این ترتیب والکر برای نخستین بار کبریت اصطکاکی را کشف کرد.<ref>{{یادکرد وب |عنوان=اختراع جالب |نشانی=https://www.yjc.ir/fa/news/6961806 |ناشر=باشگاه خبرنگاران جوان}}</ref> این کبریت‌ها چوب‌های باریکی بودند که سرهای آنها نخست [[گوگرد]]ی شده و سپس در [[کلرات پتاسیم]] و [[رصن]] و [[گوگرد]] [[اکسیژنه]] آغشته می‌شد و در آخر در محلول [[اسید سولفوریک]] فرو برده می‌شد.
در سال ۱۸۳۰ میلادی شارل سوریای [[مردم فرانسوی|فرانسوی]] کبریت فسفری را اختراع کرد که با [[فسفر سفید]] ساخته می‌شد. او تصادفی یکی از کبریت‌ها را به دیواره‌ای که از فسفر سفید پوشیده شده بود مالش داد و ملاحظه کرد که کبریت بلافاصله مشتعل گردید.
| |||