مدرسه گوانگجو این‌هوا: تفاوت میان نسخه‌ها
ایجاد شده توسط ترجمهٔ صفحهٔ «Gwangju Inhwa School» |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۳ مهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۲۰:۱۰
مدرسه گوانگجو این‌هوا (کره‌ای: 광주인화교) مدرسه‌ای برای دانش آموزان کم‌شنوا بود که در سال ۱۹۶۱ تأسیس شد و در شهر گوانجو، کره جنوبی واقع شده بود. در سال ۲۰۰۵، این مدرسه پس از کشف چندین دهه سابقۀ سوء استفاده از دانش‌آموزان، سرخط خبرهای ملی شد. پس از یک‌سری تحقیقات و میان اعتراضات عمومی، این مدرسه در نوامبر ۲۰۱۱ بسته شد.[۱]
| مدرسه گوانگجو این‌هوا | |
|---|---|
| موقعیت | |
| تأسیس | 17 آوریل، 1961 |
| بسته شدن | 2011 |
| مدیر | ریول هیوسوک |
تاریخچه
این مدرسه در ابتدا و قبل از تبدیل شدن به یک دبیرستان دورۀ اول، به عنوان مرکز رفاهی ناشنوایان جئونام تاسیس شد. دورۀ دوم متوسطۀ این مدرسه در سال ۱۹۹۳ افتتاح شد.
رسوایی سوءاستفادۀ جنسی
براساس تحقیقات سال ۲۰۰۵، شش معلم، از جمله مدیر مدرسه، حداقل ۹ نفر از دانش‌آموزان کرولال را مورد آزار جنسی یا تجاوز جنسی قرار داده بودند. این آزار در سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۳ اتفاق افتاده بود. معلم جدیدی که به مدرسه فرستاده شده بود، گروه‌های حقوق بشری را مطلع کرد که این کار بعدها به اخراجش انجامید. ۹ نفر قربانی جلو آمدند، اما اعتقاد بر این بود که بیشتر قربانیان از ترس از عواقب یا به دلیل آسیب‌دیدگی، جنایات دیگر را پنهان کرده‌اند. پلیس چهار ماه بعد، تنها پس از صحبت دانش‌آموزان با یک رسانۀ ملی، تحقیقات را آغاز کرد. هنگامی که دولت محلی و هیئت مدیرۀ مدرسۀ گوانگجو این پرونده را بین یکدیگر پاس می‌دادند، دانش آموزان و والدین آنها به مدت ۸ ماه روبروی دفاتر آنها تحصن کردند و خواستار اجرای عدالت شدند.[۲]
از شش متهم، چهار نفر مجازات حبس را دریافت کردند، در حالی که دو نفر دیگر بلافاصله آزاد شدند زیرا قانون مرور زمان جرائم آنها منقضی شده بود. دادگاه محلی، مدیر مدرسه (پسر بنیانگذار مدرسه) را به یک دورۀ ۵ سالۀ زندان محكوم كرد و چهار نفر دیگر مجازات‌های نسبتاً سنگینی دریافت كردند. اما دادگاه استیناف حکم اولیه دادگاه را کاهش داد؛ مدیر مدرسه را عفو مشروط و ۳ میلیون وون کره جریمه کرد و به دیگران نیز مجازات‌های کمتری داد. میان این زندانیان، دو نفر پس از تعلیق مجازاتشان و کمتر از یک سال بعد آزاد شدند. چهار نفر از شش معلم در مدرسه بازنشسته شدند. این پرونده وقتی در سال ۲۰۰۵ در جریان بود، توجه زیادی از سوی رسانه‌ها دریافت نکرد. اما در آن زمان، مدافعان حقوق بشر و قربانیان از اقدام قانونی ناعادلانه علیه سوء استفاده‌کنندگان انتقاد کردند.[۳][۴]
این رویدادهای واقعی، الهام بخش رمان‌نویس پرفروش گونگ جی‌یانگ شد تا در سال ۲۰۰۹ رمانی به نام «بوته آزمایش» را بنویسد. در سال ۲۰۱۱، با اقتباس از این رمان، فیلم ساکت‌شده ساخته شد. این فیلم خشونت جنسی و جسمی علیه خردسالان، دادگاه‌های مفسد، رشوه خواری و رسم همکاری نانوشتۀ بین دادستان‌ها وکلایی که قبلا قاضی بوده‌اند (به این رسم جئون-گوان یه-یو گفته می‌شود) را به تصویر می‌کشد.این فیلم به رکوردشکن گیشه تبدیل شد و با داشتن بیش از ۴.۷ میلیون ببیننده، تقریباً یک دهم از جمعیت کره جنوبی، توجهات را به خود جلب کرد. رئیس جمهور وقت، لی میونگ باک نیز از بینندگان این فیلم بود. یانگ یونگ هی، قاضی دادگاه عالی گوانگجو در واکنش به انتقادات نسبت به کم‌کاری در عدالت، گفت: «دادگاه نمی تواند مجرمان را به مجازات‌های سخت محکوم کند زیرا قربانیان اتهامات علیه عاملان را پس گرفته‌اند. (قانونی که مانع تعقیب و مجازات یک مجرم جنسی کودکان می‌شود، مگر اینکه قربانی شکایت خود را مطرح کند که به تازگی و در سال ۲۰۱۰ اصلاح شده بود.)»[۵] اعتراض گستردۀ مردم باعث شد پلیس مجدداً پرونده را مورد بررسی قرار دهد.[۶] یکی از شاهدان، کیم یونگ ایل (معلم سابق ۷۱ ساله) ادعا کرد که در سال ۱۹۶۸ توسط مدیر مدرسه و برادرش معاون مدیر، مورد ضرب و شتم قرار گرفته و مجبور به استعفا شده است زیرا کیم فهمیده بود که آنها در سال ۱۹۶۴، دو کودک را مورد ضرب و شتم قرار داده‌اند و پس از گرسنگی دادن به آنها، جسدشان را به طور مخفیانه دفن کرده‌اند. سایر فارغ‌التحصیلان با بیان اینکه در سال ۱۹۷۵، پسر رئیس هیئت مدیره دو دانش‌آموز دختر را وادار به برهنه شدن کرده و نقاشی آنها را کشیده است، اضافه کردند «متخلف در حال حاضر مشغول تدریس هنر در مدرسۀ دیگری در شهر همان شهر است.»[۷] دو ماه پس از اکران فیلم، شهر گوانجو به طور رسمی و در نوامبر ۲۰۱۱ مدرسه را تعطیل کرد.[۱][۸]
تعدادی از معلمان در مورد اتهام آزار و اذیت جنسی مجرم شناخته شدند، از جمله مدیر سابق ۶۳ ساله، که در ژوئیه ۲۰۱۲ توسط دادگاه منطقۀ گوانجو به جرم تجاوز جنسی به دانش آموزی ۱۸ ساله در آوریل ۲۰۰۵، به ۱۲ سال زندان محکوم شد.[۹]
در میان خشم جمعی کشور و فشار زیاد بر سیاستمداران، پارلمان کره جنوبی به اتفاق آراء در اکتبر سال ۲۰۱۱، «لایحه دگانی» را تصویب کرد که اساسنامۀ محدودیت‌های مربوط به جرائم جنسی علیه کودکان زیر ۱۳ سال و زنان معلول را از بین می‌برد. این لایحه همچنین حداکثر مجازات را به حبس ابد افزایش داد.[۱۰][۱۱] با این حال، بسیاری از اعضای سازمان‌های حقوق بشری که مدت طولانی برای ارتقاء بهزیستی معلولان تلاش کرده‌اند، اظهار داشتند که «واکنش عمومی باید به راه حل‌های عمیق‌تر و طولانی مدت برای مقابله با نقض‌های شایع حقوق بشر علیه معلولین منجر شود.»[۱۲]
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Kim, Rahn (4 October 2011). "Dogani school faces closure". The Korea Times. Retrieved 2013-07-22.
- ↑ Choe, Sang-hun (17 October 2011). "Film Underscores Koreans' Growing Anger Over Sex Crimes". The New York Times. Retrieved 2013-07-22.
- ↑ Kim, Rahn (27 September 2011). "Film ignites call for probe into assaults". The Korea Times. Retrieved 2013-07-22.
- ↑ Bae, Ji-sook (29 September 2011). "Film rekindles rage over Inhwa School case". The Korea Herald. Retrieved 2013-07-22.
- ↑ Kim, Tae-jong (29 September 2011). "Reinvestigation unlikely to bring harsher punishment". The Korea Times. Retrieved 2013-07-22.
- ↑ "Police to Reinvestigate Sex-Abuse Claim at Deaf School". The Chosun Ilbo. 29 September 2011. Retrieved 2013-07-22.
- ↑ Kim, Rahn (17 October 2011). "Ex-teacher accuses Dogani school of murdering students". The Korea Times. Retrieved 2013-07-22.
- ↑ Na, Jeong-ju (31 October 2011). "Dogani school to be shut down". The Korea Times. Retrieved 2013-07-22.
- ↑ "Gwangju school sex offender gets 12 yrs in prison". Yonhap. 5 July 2012. Retrieved 2013-07-22.
- ↑ Kim, Rahn (29 September 2011). "Film sparks call for revision of laws". The Korea Times. Retrieved 2013-07-22.
- ↑ Kim, Sam (28 October 2011). "South Korea toughens laws against sex crimes". Cybercast News Service. Retrieved 2013-07-22.
- ↑ Kim, Tae-jong (5 October 2011). "Practical solutions absent in Dogani furor". The Korea Times. Retrieved 2013-07-22.