سکه‌های ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

سکه از فلزات مختلف مانند طلا، نقره و آلیاژهایی مانند برنز ساخته شده‌است که اصول آن هنوز بعد از بیست و هفت قرن همچنان برجای و استوار است<ref>سرافراز و آورزمانی، ١٣٩٥: ٧</ref>

 

در ایران معمولاً سکه را با چکش ضرب می‌زدند و طریقه ضرب این گونه مسکوکات آسان بود. قرن‌ها به این ترتیب عمل می‌کردند که ابتدا نقش پشت سکه را روی فلز محکمی که معمولاً از فولاد بود به‌طور معکوس و منفی حکاکی می‌کردند و آن را در وسط سندان کار می‌گذاشتند و به همان طرز عیناً نقش روی سکه را نیز در سر سنبه‌ای از فولاد حکاکی می‌کردند. پس از تعیین عیار مناسب فلزات و ذوب و شمش نمودن، آن‌ها را خرد کرده، به قطر و وزن لازم به صورت قطعاتی می‌بریدند و آن را گداخته، به ضرب فشار چکش به صورت مسکوک درمی‌آوردند. این نوع سکه زدن منحصر به کشور ما نبود، تقریباً در همه جای دنیا به همین شیوه عمل می‌شد، بعدها به صورت بسیار ابتدایی از منگنه‌ها استفاده می‌کردند و پس از سال ۱۵۶۱ م با اختراع ماشین ضرب سکه در اروپا، سکه‌های استاندارد رواج یافت.

در سیاحت‌نامه شاردن در توصیف چگونگی ضرب سکه در دوران صفوی تنها به این توضیح بسنده شده‌است که "پول ایران با چکش ضرب می‌شود و با قالب‌ریزی هیچ‌گونه آشنایی ندارند. توصیفی که تذکره الملوک از نُه مرحله ضرب سکه، یعنی مراحلی که باید فلز گران‌بها از آن بگذرد تا به صورت سکه در آید، به دست می‌دهد بسیار پرارزش است. زیرا که نه شاردن و نه هیچ‌یک از سیاحان معاصر وی از شیوهٔ سکه‌زنی در ایران سخنی نگفته‌اند<ref>افتخاری و زیاری، ١٣٩٧: ٢٣</ref>