محمدشاه: تفاوت میان نسخه‌ها

 

آقاسی همچنین نامه‌ای به علمای اصفهان نوشت تا آنان را از عدم اعدام باب خبردار کند. از آنجا که باب در گذشته ارتباطاتی با شیخیه داشت و شیخیه توسط علمای شیعه برتابیده می‌شد، صدراعظم باب را به آنان منسوب ساخت. «خدمت علمای اعلام و فضلای ذوالعز… در باب شخص شیرازی که خود را باب و نایب امام نامیده، نوشته بودند ''چون ضال مضل است، برحسب مقتضیات دین و دولت لازم است مورد سیاست اعلیحضرت قدرقدرت شود تا در آینده عبرتی باشد.'' اما آن دیوانه جاهل دعوی نیابت نکرده، بلکه دعوی نبوت کرده… کتابی از مزخرفات جمع کرده و قرآن نامیده. حقیقت اصول او را من بهتر می‌دانم.» باب کتاب خود را بیان نامیده بود، نه قرآن و این بسیار بعید است که آقاسی از این مسئله بی‌اطلاع بوده باشد. هما ناطق بر آن است که منظور از «مزخرفات» در اینجا کنایه‌ای به دین اسلام است. آقاسی افزود: «چون اکثر این طایفه شیخی را مداومت به چرس و بنگ است، جمیع گفته‌ها و کرده‌های او از روی نشاط حشیش است که آن بدکیش به خیالات باطل افتاده.» صدراعظم ضمناً احتمال کشته باب را رد کرد: «من فکری که برای سیاست او کرده‌ام این است که او را به ماکو بفرستم که در حبس باشد.»<ref>{{پک|ناطق|۱۳۶۸|ک=ایران در راه‌یابی فرهنگی|ص=۶۶}}</ref> حاجی مدتی بعد باب را به ارومیه انتقال داد و سپس راهی تبریز کرد.<ref>{{پک|MacEoin|1988|ک=BĀB, ʿAli Moḥammad Širāzi}}</ref> در تبریز مجدداً مجلس آراستند و باب در حضور ناصرالدین میرزا (ناصرالدین‌شاه آینده) با علمای شیعه به مناظره نشست. در اینجا مشخص شد که او عربی نمی‌داند و دست آخر روحانیون مجدداً حکم به قتلش دادند.<ref>{{پک|MacEoin|1988|ک=BĀB, ʿAli Moḥammad Širāzi}}</ref> اما آقاسی به کشتنش تن نداد و «باب زنده ماند.» محمدشاه در همان اوصاف درگذشت. پس از او باب در دوران ناصرالدین‌شاه اعدام شد و پیروانش سرکوب شدند. در دوران ناصری، شورش بابیان را حاصل «بی‌تدبیری آقاسی» و مخالفت او با کشتن باب می‌دانستند؛ چنان‌که خود ناصرالدین‌شاه نیز به امیرکبیر گفت «این خطا از حاجی میرزا آقاسی افتاد.»<ref>{{پک|ناطق|۱۳۶۸|ک=ایران در راه‌یابی فرهنگی|ص=۶۸}}</ref>

 

== شخصیت و چهره عمومی ==