پیشرانش دریایی

پیشرانش دریایی سازوکار یا سیستمی است که برای تولید نیروی رانش حرکت کشتی یا قایق در آب استفاده می‌شود. در حالی که پارو یا بادبان هنوز هم در برخی از قایق‌های کوچک استفاده می‌شود، بسیاری از کشتی‌های مدرن توسط سیستم‌های مکانیکی متشکل از یک موتور الکتریکی یا موتور، تبدیل نیرو به یک پروانه، و یا گاهی، در پمپ جت، یک پروانه مکانیکی انجام می‌شود. مهندسی دریایی رشته‌ای است که مربوط به فرآیند طراحی مهندسی سیستم‌های پیشران دریایی است.

دو موتور دیزل V12 در موتورخانه یک کشتی

نیروی انسانی به شکل پارو و بادبان نخستین شکل پیشرانش دریایی بودند. گالی‌های پارویی، که برخی مجهز به بادبان نیز بودند؛ نقش اولیه مهمی داشتند. اولین وسیله پیشرفته مکانیکی موتور بخار دریایی بود که در اوایل سده 19 معرفی شد. در سده بیستم این موتورها با موتورهای دیزل دو زمانه یا چهار زمانه، موتورهای قایقرانی و موتورهای توربین گازی در کشتی‌های سریعتر جایگزین شدند. راکتورهای هسته‌ای دریایی، که در دهه 1950 پدیدار شدند، بخار را برای حرکت ناوهای جنگی و یخ‌شکن‌ها تولید می‌کنند؛ برنامه تجاری‌ای، که در اواخر آن دهه انجام شد، موفق نشد. موتورهای الکتریکی با استفاده از باتری الکتریکی برای پیشرانش در زیردریایی ها و قایق‌های برقی استفاده شده و برای پیشرانش با انرژی کارآمد ارائه شده‌اند.

توسعه موتورهای سوختی با گاز طبیعی مایع (LNG) به دلیل تولید گازهای گلخانه‌ای کم و مزایای هزینه‌ای به رسمیت شناخته می‌شود. موتورهای استرلینگ که ساکت‌تر و روان‌تر هستند، تعدادی از زیردریایی‌های کوچک را به حرکت درمی‌آورند تا در حد امکان کم‌صدا شوند. به دلیل پایین بودن راندمان کل در مقایسه با موتورهای درون‌سوز یا توربین‌های قدرت، از طراحی آن در کاربردهای دریایی غیرنظامی استفاده نمی‌شود.