آناتول فرانس: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
Luckie Luke (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۱:
{{نوبل}}
{{ویرایش}}
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام = آناتول فرانس
سطر ۷ ⟵ ۸:
| زمینه فعالیت =
| ملیت ={{flagicon|France}} [[فرانسه|فرانسوی]]
| تاریخ تولد = [[۱۶ آوریل
| محل تولد = [[پاریس]]، [[فرانسه]]
| والدین = «فرانسوا»
| تاریخ مرگ =
| محل مرگ = [[تور (فرانسه)|تور]]، [[فرانسه]]
| محل زندگی =
سطر ۴۴ ⟵ ۴۵:
| وبگاه =
| imdb_id = ۰۲۸۹۷۸۷
| جوایز = [[پرونده:Nobel Prize.png|25px]] [[جایزه ادبی نوبل]] (۱۹۲۱)
|گفتاورد =
|امضا = Signature Anatole France.gif
}}
'''آناتول فرانس''' {{به فرانسوی|Anatole France
== زندگی‌نامه ==
فرانس، آناتول France, Anatole نام مستعار (نام واقعی فرانسوا آناتول تیبو Francois-Anatole Thibault) نویسنده، شاعر و منتقد فرانسوی (۱۸۴۴–۱۹۲۴) آناتول فرانس در پاریس و در خانه‌ای در کنار رودخانه سن، جایی که پدرش کتابفروشی داشت، زاده شد. تحصیلات خود را در کالج استانسیلاس Stanislas انجام داد، چندی با ناشران، در معرفی کتاب همکاری کرد و کم‌کم به تحقیق و تبحر در تاریخ روی آورد. در ۱۸۶۸ اولین اثر تحقیقی خود را دربارهٔ [[آلفرد دو وینیی]] Alfred de Vigny انتشار داد و سال بعد به عنوان ممیز در مجموعه‌های شعر جدید که به نام ''پارناس معاصر''{{یادچپ|Parnasse Contemporain}} منتشر می‌شد، بکار پرداخت. در ۱۸۷۱ در دومین جلد مجموعه، دو شعر انتشار داد و در ۱۸۷۳ ''اشعار طلایی''{{یادچپPoemes dores|}} را منتشر کرد که به لوکنت دولیل تقدیم شده بود. این اشعار توصیفی و موزون در سبک اشعار پارناسی بود که توجه شاعر را به فنون و صناعت شعر نشان می‌داد، چنان‌که گاه لحن توصیفی در آن تاحد پرده نقاشی اساطیری پیش می‌رفت و شوق آناتول فرانس را به افسانه‌های کهن آشکار می‌ساخت. آناتول فرانس در ۱۸۷۶ نمایشنامه منظوم ''عروسی‌های مردم کورنت''{{یادچپ|Les Noces corinthiennes}} را انتشار داد که نمایشنامه‌ای مربوط به عده کهن بود و در ۱۹۰۲ در پاریس برصحنه آمد. موضوع نمایشنامه داستان ساده‌ای است که در شهر کورنت از شهرهای یونان باستان در نخستین قرن‌های مسیحیت جریان یافته و بر مبنای جدال میان طرفداران دین پیروز مسیح و مشرکان واقع شده‌است. عشق جوانی مسیحی را به دختری از خانواده کافران نشان می‌دهد که به ناکامی و مرگ دختر می‌انجامد. این نمایشنامه اگرچه فاقد تحرک نمایشی بود، به سبب شیوه نگارش زیبا و شاعرانه، اثری ممتاز به‌شمار آمد. در ۱۸۷۶ آناتول فرانس در کتابخانه مجلس سنا به کار اشتغال یافت، سال بعد ازدواج کرد و صاحب دختری شد، اما ازدواج او در ۱۸۹۳ به جدایی انجامید. در این دوره آناتول فرانس پیاپی آثاری منتشر می‌کرد که بیشتر آنها با اقبال عمومی همراه بود. از آن جمله است: داستان کوتاه ''ژوکاست و گربه لاغر''{{یادچپ|Jocaste et le chat maigre (1879}} )، رمان ''جنایت سیلوستر بونار''{{یادچپ|Crime de Sylvestre Bomnard}} (1881) که او را به شهرت رساند. قهرمان این اثر که سبک خاص آناتول فرانس را دربردارد، مردی با فرهنگ و عاشق کتاب است که میان کتاب به سر می‌برد و زندگی را از خلال کتاب می‌بیند. نویسنده با هنرمندی بسیار اندیشه‌ها، شورش‌ها، قضاوت‌ها و طرز تفکر دانشمندانه او را دربارهٔ زندگی به شیوه‌ای دلپذیر بیان می‌کند و نگارش رنگین سبک پارناسی را با صراحت رئالیسم استادش فلوبر می‌آمیزد. داستان جنایت سیلوستر بونار موفقیت بسیار به دست آورد، ''امیال ژان سروین''{{یادچپ|Les Desirs de Jean Servien}} (1882) که از عشق آناتول فرانس به هنرپیشه‌ای الهام گرفته بود، دارای قسمت‌های بسیار زیبایی است برمبنای تحلیل دقیق روانی و اخلاقی. از جمله آثار آناتول فرانس که خاطرات زندگی او را دربردارد، کتاب ''دوست من''{{یادچپ|Le Livre de mon ami}} (1885) است. نویسنده در ورای چهره قهرمان کتاب، ''پیرنوزی‌یر''{{یادچپ|Pierre Nozieres}} ، چهره خود را نهان کرده و بدین طریق توانسته‌است در نقل خاطرات شخصی، تغییرات لطیف و دلپذیری بدهد و در میان تصویرهای دوران کودکی، نکته‌های خاصی نیز از دوره بلوغ و پختگی خود بگنجاند و با شیوه‌ای دقیق و نکته‌سنجی فراوان چهره بعضی از دوستان و خویشاوندان را از چشم کودکی پنج تا هفت ساله ترسیم و از نظر پیر کوچک دربارهٔ مشاهدات خود قضاوت کند. از آثار دیگری که برمبنای خاطرات شخصی آناتول فرانس قرار گرفته‌است، می‌توان از این آثار نام برد: ''پیرنوزی‌یر''{{یادچپ|Pierre Noziere}} (1899)، ''پیر کوچک''{{یادچپ|Le Petit Pierre}} (1918)، ''زندگی نوشکفته''{{یادچپ|La Vie en fleur}} (1922)، که در همه آنها تخیلی دلنشین، مقامی بیش از واقعیت دارد. موضوع اصلی که در همه آثار آناتول فرانس مورد هجو و انتقاد قرارگرفته، عالم مسیحیت و جامعه نوین آن است. از جمله رمان‌های معروف او درانتقاد مذهبی رمان ''تائیس''{{یادچپ|That’s}} (1890) است که ''تورات بی‌ایمانان'' خوانده شده. آناتول فرانس در این اثر با ناباوری به بحث‌هایی طنزآمیز دربارهٔ مذهب و زندگی روحی و اخلاقی قدیسان و شهیدان قرون اول مسیحیت می‌پردازد و از تمدن یونان باستان وصف استادانه‌ای به عمل می‌آورد. داستان از نظر قالب و شیوه نثرنویسی از شکوه و جلال بسیار برخوردار است و توجه تازه آناتول فرانس را به نوشتن رمان‌های بزرگ نشان می‌دهد. تائیس موفقیتی خارق‌العاده به دست آورد و در ۱۸۹۴ از آن اپرایی ساخته شد با آهنگ ''ماسنه''{{یادچپ|Masenet}} آهنگساز معروف فرانسوی. از آن پس آناتول فرانس راه تازه‌ای پیش گرفت به سبک ''ولتر'' حاکی از بی‌ایمانی و شکاکی مذهبی و انتقاد آمیخته به طنز و نیشخند. نمونه این شیوه را در ''بریان پزی ملکه پدوک''{{یادچپ|La Rotisserie de la Reine Pedauque}} (ملکه سبا) (1893) و ''عقاید آقای ژروم کوانیار''{{یادچپ|Les Opinions de M.Jerome Coignard}} می‌توان دید. آناتول فرانس در کتاب اخیر عقاید ژروم کوانیار، روحانی لطیف طبع و دانشمند و عالم علوم الهی و استاد هنر را از زبان شاگردش که در عین حال شاگرد دکان بریان‌پزی پدر خویش است، بیان می‌کند. پسر که راوی داستان است بحث‌ها و جدل‌هایی را که استادش به مناسبت‌های گوناگون پیش می‌کشد، احساس‌ها و قضاوت‌ها و بی‌ایمانی‌های تلخ وعقاید انقلابی او را به‌طور مشروح بیان می‌کند و خواننده را با اشخاص مختلف و جاهای مختلف روبرو می‌کند و همین برخوردها به آناتول فرانس امکان می‌دهد که زمینه بحث‌هایی را دربارهٔ سیاست و نکته‌های روحی و اخلاقی وتحلیل جامعه فراهم آورد. چیزی که اثر را دلپذیر می‌سازد، لحن مطایبه‌آمیز نویسنده است در بیان اندیشه‌های جاری قرن هیجدهم. در واقع آبه ژروم کوانیار سخنگوی آناتول فرانس است که خواننده را در خلال شیوه فصیح انشا و در پیچ و خم بحث‌ها با موضوع‌های اصلی آثار او آشنا می‌کند. آناتول فرانس از ۱۸۸۵ منتقد ادبی روزنامه تان Temps گشت و مقاله‌های انتقادی خود را که در این روزنامه انتشار می‌داد که در پنج جلد به نام ''زندگی ادبی''{{یادچپ|La literaire}} فراهم آورد و اولین جلد آن در ۱۸۸۸ منتشر گشت. رمان ''زنبق سرخ''{{یادچپ|Le Lys rouge}} (1894) از زندگی مادام ''آرمان دوکایاوه''{{یادچپ|Mme Arman deCaillavet}} که دوستیش با آناتول فرانس از ۱۸۸۸ آغاز شد، الهام گرفته‌است و وقایع یکی از محافل ادبی پاریس را در اواخر قرن نوزدهم وصف می‌کند. آناتول فرانس اگرچه با شیوه نگارش رمان احساسی و تحلیلی مأنوس نبود، با انتشار زنبق سرخ در ردیف [[آلفونس دوده]] و [[گی دی موپاسان]] قرار گرفت، اما دنباله این نوع رمان‌نویسی را به زودی رها کرد. زنبق سرخ در ۱۸۹۹ برصحنه تئاتر برده شد. ''باغ اپیکور''{{یادچپ|Le Jardin d’Epicure}} (1894) شامل مقاله‌های کوتاهی است در موضوع‌های گوناگون و زندگی و مرگ و شیوه دست یافتن به خوشبختی و حفظ آن، یا دربارهٔ تفسیرهای مختلف از وقایع جاری که غالب آن از بهترین مقاله‌های آناتول فرانس به‌شمار می‌آید و معرف کامل فلسفه و طرزتفکر او است. در نظر آناتول فرانس وجود هیچ چیز به خودش بسته نیست مثلاً نادانی از شرایط لازم عالم هستی است، اگر همه چیز را می‌دانستیم، نمی‌توانستیم زندگی را حتی یک ساعت تحمل کنیم. احساس‌هایی که زندگی را برای ما شیرین یا لااقل قابل تحمل می‌کند، تنها زائیده دروغ و خیالات واهی است. این موضوع که زندگی خوب یا بد است، حرفی بی‌معنی است. باید گفت که زندگی خوب و بد، گوارا و ناگوار، پرجاذبه و نفرت‌انگیز، شیرین و تلخ و خلاصه همه چیز است و حال که آداب و رسوم وعادت‌های زندگی قرن به قرن تغییر می‌یابد، پس عقل ایجاب می‌کند که زندگی را آنچنانکه هست، بپذیریم. آناتول فرانس در ۱۸۹۶ به عضویت آکادمی فرانسه درآمد. پس از آن ''تاریخ معاصر''{{یادچپ|L’Histoire contemporaine}} را میان سال‌های ۱۸۹۷ و ۱۹۰۱ در چهار جلد انتشار داد و در آن از جامعه عصر خود با لحنی تلخ انتقاد کرد. قهرمان کتاب شخصیتی است که در جامعه قرن نوزدهم همان وضع را دارد که آبه کوانیار در آغاز قرن هیجدهم داشته‌است. این کتاب از نظر عامه مردم شاهکار آناتول فرانس به‌شمار آمد. مجموعه داستان ''کرنکبیل''{{یادچپ|Crainquebille}} (1903) متعلق به دوره‌ای است که در هنر نویسندگی آناتول فرانس تحولی آشکار پدید آمده‌است. دنباله بی‌ایمانی و شکاکیت رها شده و به راهنمایی در نظام اجتماعی و عدالت و قوانین انسانی روی آورده شده‌است. کرنکبیل قهرمان داستان، فروشنده دوره‌گردی است که به اتهام دشنام دادن به مأمور انتظامی به زندان می‌افتد و پس از رهایی از زندان مورد تحقیر مشتریان قرار می‌گیرد و همه آنان را از دست می‌دهد و به فقر و گرسنگی دچار می‌شود و این‌بار که از روی عمد به مأمور دیگری دشنام می‌دهد تا به زندان بیفتد و از مسکن و غذای رایگان برخوردار گردد، مقامات انتظامی او را احمق بینوا می‌خوانند و پدرانه به ملامتش می‌پردازند. این داستان به سبب هجو نیشدار و مستقیم دستگاه عدالت، موفقیت بسیار یافت و از آن نمایشنامه‌ای اقتباس شد که اولین بار در ۱۹۰۳ برصحنه آمد. ''جزیره پنگوئن‌ها''{{یادچپ|L’lle des Pingouins}} (1908) چشم‌انداز استعاری و زننده‌ای است از تاریخ فرانسه. آناتول فرانس به تقلید افسانه‌های قدیم بروتانی، داستان عجیب ''کشیش سن مائل''{{یادچپ|Saint Mael}} را نقل می‌کند که برای ارشاد اقوام کافر با وسیله‌ای ابتدایی ازآب‌های اقیانوس می‌گذرد و هرچند یک‌بار به جزیره‌ای پا می‌نهد و پس از هدایت ساکنان آن به جزیره دیگر قدم می‌گذارد تا گذارش به جزیره پنگوئن‌ها می‌افتد و مرغان زیبای جزیره را که دسته دسته گرد هم آمده بودند، به جای مردمی موقر و کوتاه قد و ساده می‌گیرد و به ارشادشان می‌پردازد و تعلیم انجیل را به آنان آغاز می‌کند. بدین ترتیب ''قوم پنگوئن'' به وجود می‌آید که استعاره‌ای از مبدأ تاریخ فرانسه است. آناتول فرانس تاریخ این قوم را به تدریج پیش می‌برد تا آن را به جامعه سرمایه‌داری و انقلاب اشتراکی و جدال مسلح و تمدن‌های جدید و خطاهایی که عالم بشریت تا ابد به ارتکاب آن محکوم است، می‌کشاند. تحقیق وتبحر شیطنت‌آمیز تاریخی، سبک پرشور و طبع بذله‌گوی نویسنده از این اثر پرده نقاشی دلپذیری ساخته‌است که در ضمن اندیشه‌های تازه انقلابی آناتول فرانس و آمادگیش را برای پذیرفتن انقلاب کمونیستی در ۱۹۱۷ نمودار می‌سازد. ''خدایان تشنه‌اند''{{یادچپ|Les Dieux ont soif}} (1912) از معروفترین آثار آناتول فرانس به‌شمار می‌آید. تار و پود این اثر از انقلاب فرانسه ساخته شده‌است که آناتول فرانس به خوبی آن را شناخته، از دید خاص خود به آن نگریسته و بعضی از نظریه‌های خود را دربارهٔ تاریخ و وضع بشر در آن گنجانده‌است. خدایان تشنه‌اند به سبب استادی آناتول فرانس در ساختن صحنه‌ها و تیزبینی در نگریستن به عمق وقایع و نفوذ به طرز تفکر عصر و توجه به انعکاس اندیشه‌ها و حوادث و آداب و رسوم و محیط اجتماعی و به سبب اسلوب فصیح و انشای شیوای کتاب، پیروزی‌ای شگفت‌انگیز به دست آورد. از آثار مهم دیگر این دوره ''عصیان فرشتگان''{{یادچپ|La Revolte des Anges}} (1914) است، کتابی اساطیری، که آناتول فرانس در آن بار دیگر به‌طور عمیقی نظر خویش را دربارهٔ مذهب و زندگی و عقل و هوش ارائه داده‌است. نظر ضدکاتولیک آناتول فرانس در این اثر به حد اعلای گستاخی رسیده‌است. او هرگز تا این حد در حمله به مذهب کاتولیک شدت وخشونت نشان نداده و لحن مسخره‌آمیز به کار نبرده‌است. از آثار سیاسی و اجتماعی آناتول فرانس این آثار است: ''بر سنگ سفید''{{یادچپ|Sur la Pierre blanche}} (1905)، ''نظریه‌های اجتماعی''{{یادچپ|Opinions socials (1902}} )، ''به سوی زمان‌های بهتر''{{یادچپ|Vers les temps meilleurs}} (1909).
== آثار ==
[[پرونده:Anatole France 1921.jpg|بندانگشتی|فرانس در سال ۱۹۲۱]]▼
<br />
=== اشعار ===
سطر ۹۴ ⟵ ۶۱:
* "اشعار طلائی" (۱۸۷۳)
* " ازدواج کرنتین (عروس قرنتس) , (۱۸۷۶)
[[File:Anatole France, Vanity Fair, 1909-08-11.jpg|thumb|فرانسه نمایش ژان باتیست گوت برای مجله ونیتی فیر (مجله بریتانیا)]]▼
[[File:Anatole France - Nos enfants.pdf|thumb|'' کودکان ما ''، تصاویر لوئیس موریس بوتت د مونول(۱۹۰۰)]]
سطر ۱۴۷ ⟵ ۱۱۳:
* «سرنوشت پر مصیبت انسانی» (), فصل آخر این کتاب را استاد جمال زاده در کتاب هفت کشور به نام راز حقیقت ترجمه کرده‌است و داستان پوتوآ را نیز با نام قصه رجبعلی در همین کتاب ترجمه کرده‌است، اخیراً هم همین داستان پوتوآ را آقای یوسف قنبر در کتاب «نگاهی به گذشته و داستانهای دیگر» ترجمه نموده.
* «لیلا دختر ایرانی» ترجمه: شجاع الدین شفا
== یادداشت ==
{{یادداشت|3}}
== نگارخانه ==
<gallery>
▲
</gallery>
== منابع ==
| |||