محمدرضا اسحاقی گرجی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خنثی‌سازی ویرایش 29099858 از 217.219.163.1 (بحث)بی منبع
برچسب: خنثی‌سازی
Amelirikame (بحث | مشارکت‌ها)
←‏زندگی‌نامه: تصحیح نام
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه ویرایش پیشرفتهٔ همراه
خط ۱۰:
| سبک = [[موسیقی فولکلور]]
|استاد =[[حسن علی پور]] [[علی اصغر ابراهیم‌نژاد گرجی]]
| ساز = [[تنبک]]، [[نیللوا]]، [[دوتار]]، [[کمانچه]]
| زمینه فعالیت = [[نقالی ایرانی|خنیاگری]]، [[نوازندگی]]، [[خوانندگی|مقام خوانی]]، [[شبیه خوانی]]
| مدت = ۱۳۳۷ تا امروز
خط ۴۶:
 
== زندگی‌نامه ==
محمدرضا اسحاقی در سال ۱۳۲۶ در روستای [[گرجی محله]] ۵ کیلومتری غرب [[شهرستان بهشهر]] متولد شد. مادرش در زمینهٔ شعر و موسیقی فعالیت جدی داشت و همین فضای مناسب او را به سمت این هنر سوق داد و نوازندگی را در ۱۱ سالگی زیر نظر [[حسن علی‌پور]]، معروف به «حسن طبال» و با ساز [[تنبک|تمبک]] آغاز کرد. او بعدها [[نیللوا]] چوپانی را امتحان کرد و سپس به [[دوتار]] روی آورد و همزمان در [[شبیه خوانی|تعزیه خوانی‌ها]] نیز شرکت داشت. او از آموزش‌های علی اصغر ابراهیم‌نژاد گرجی نیز بهره‌های فراوانی در نوازندگی دوتار برد.
 
اسحاقی گرجی در مصاحبه‌ای ضمن توضیح روزهای آغاز فعالیتش در زمینهٔ موسیقی، می‌گوید: «زمانی که به دوتار روی آوردم، این ساز در حال انقراض بود. همان‌طور که می‌دانید دوتار ساز [[نقالی ایرانی|نقالی]] ست و توجه من پس از آموزش [[دوتار]] به سوی [[خنیاگر|خنیاگری]] جلب شد که شاخه ای رو به انقراض در موسیقی [[موسیقی نواحی ایران|نواحی]] بود وپس از فراگرفتن اصول و پایه خنیاگری وبقول دوستان، استادی در آن دیدم که ازمیان خنیاگران قدرتمند گذشته همه به دیار باقی شتافته وتنها من باقی مانده‌ام وبا اینکه به عقیده بسیاری نقطه عطف وقوت من اینست که آخرین خنیاگر مازندران هستم وای خود از این موضوع اصلاً خوشحال نیستم ودر حال حاضر سعی در انتقال معلومات خود به دیگران مخصوصاً فرزندانم هستم تا بعد از من خنیاگری باقی بماند وهم اکنون پسرم اصغر در خنیاگری بسیار موفق وعلاقه مند بوده وانشاءالله بزودی او هم جزو خنیاگران انگشت شمار مازندران خواهد بود وباتوجه به فعالیت‌های آموزشی اصغر وآموزشگاهه موفقی که چند سالی است به همت اداره ارشاد درشهرستان بهشهر دائر نموده در تلاش هستم تا خنیاگری را از طریق آموزش نظری در آموزشگاه به سایر علاقه مندان آموزش دهم. درحال حاضر متأسفانه بنده تنها نقال باقی مانده از راویان و نقالان مازندران هستم.»