سیاه‌بازی: تفاوت میان نسخه‌ها

به مضحکه کشاندن نظم تحمیلی و فروکشیدن صاحبان قدرت و ثروت و جاه و مقام حتی شاه و وزیر توسط فردی «عوام» و خنداندن تماشاچی برآنها از رویکردهای این نمایش می‌باشد.<ref name="nashreghatreh">[http://nashreghatreh.com/sites/default/files/book_pdf/978-600-119-104-6.pdf کتاب نظریهٔ نمایش سیاه بازی] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20120106182246/http://nashreghatreh.com/sites/default/files/book_pdf/978-600-119-104-6.pdf |date=۶ ژانویه ۲۰۱۲ }} نویسنده: محسن سراجی. ناشر: نشر قطره.</ref> از ویژگی های جدانشدنی این نمایش بیان جنبه های انتقادی و طنزآلود رخدادهای اجتماعی است که هم مخاطب را در وهله اول به خنده می اندازد و هم با آشکارسازی ناهنجاری های موجود در جامعه، در نهایت او را به فکر فرو می برد.

آنچه که امروز و بیشتر می‌تواند مورد توجه قرار گیرد بخش مربوط به ساختار این نمایش سنتی است.<ref name="nashreghatreh" /> در این نمایشنامه معمولاً دو تیپ حضور داشتند: یکی «حاجی» یا حاکم و دیگری سیاه که «مبارک» نام داشت و نوکر بود. در این نمایش سیاه سمبل مردم زجر کشیده و حاکم تجلی حکومت وقت محسوب می‌شد.

[[بدیهه سازی]] و بدیهه سرایی محور اصلی این نوع نمایشنامه محسوب می‌شد. رقص و آواز نیز در آن وجود داشت؛ و پایان خوش و نتیجه‌گیری اخلاقی از ویژگی‌های آن به‌شمار می‌رود.<ref name="goonagoon" /> در این نمایش سیاه همیشه بار طنز و انتقادی را به دوش می کشد. در اجراهای جدیدتر شخصیت مقابل سیاه الزاما شخصیت «حاجی» یا نمادی از قدرت نیست بلکه می تواند فردی جدی باشد که در جنبه های شخصیتی (جدی و شوخ) با سیاه تعارض دارد و حضور پارادوکسیکال این دو شخصیت به نمایش جنبه طنز می بخشد.