سیاه‌بازی: تفاوت میان نسخه‌ها

به مضحکه کشاندن نظم تحمیلی و فروکشیدن صاحبان قدرت و ثروت و جاه و مقام حتی شاه و وزیر توسط فردی «عوام» و خنداندن تماشاچی برآنها از رویکردهای این نمایش می‌باشد.<ref name="nashreghatreh">[http://nashreghatreh.com/sites/default/files/book_pdf/978-600-119-104-6.pdf کتاب نظریهٔ نمایش سیاه بازی] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20120106182246/http://nashreghatreh.com/sites/default/files/book_pdf/978-600-119-104-6.pdf |date=۶ ژانویه ۲۰۱۲ }} نویسنده: محسن سراجی. ناشر: نشر قطره.</ref> از ویژگی های جدانشدنی این نمایش بیان جنبه های انتقادی و طنزآلود رخدادهای اجتماعی است که هم مخاطب را در وهله اول به خنده می اندازد و هم با آشکارسازی ناهنجاری های موجود در جامعه، در نهایت او را به فکر فرو می برد.

در سالهای اخیر مشاهده می کنیم تلاش جریانهای روشنفکری در تئاتر از یکسو و حضور چهره های سینمایی در تئاتر موجبات بروز علاقه مندی و کششی نو را در نسل جوان به این هنر پدید آورده است اما هنوز نمایشهایی که به نوعی بیانگر هویت تئاتر ملی ما به حساب می آیند، در نظر عام مغفول مانده اند. در نگاهی نو به این گونه از تئاترها سعی شده است با تلفیق چند گونه ادبی ـ نمایشی با یکدیگر فضایی برای سرگرمی نسل جدید و به ویژه آشنایی نسل کودک و نوجوان با داشته های فرهنگی و ملی فراهم آید که تلفیق «شاهنامه خوانی و سیاه بازی» نمونه ای از این دست فعالیتها به شمار می رود. در این طرح، شخصیت نخست به عنوان «راوی قصه های شاهنامه»، حکایتی از این کتاب ارزشمند را برای مخاطب بیان می کند و شخصیت دوم یا همان «سیاه» با بهره گیری از تشابه های وضعیت کنونی جامعه با قصه در حال روایت، تلاش می کند با ایجاد فضایی شادگونه از طنز نهفته در این تطابق معنایی؛ روایتی امروزی از حکایت ارائه دهد و نمایش را بدین طریق پیش ببرد.

شاهنامه خوانی نیز از مراسم سنتی و ملی ایرانی است که هم در جمع های خانوادگی به صورت خوانش اشعار کتاب بزرگ شاهنامه فردوسی و هم به شکل روایت داستان های این کتاب ارزشمند صورتدر میگذشته پذیرفتبسیار مورد اقبال و هماستقبال مردم قرار می گرفت. همچنین شاهنامه خوانی در جشنها، قهوه خانه و محافل بزرگترگسترده اجتماعی و عمومی به شکل نمایش ونمایش، خوانش اشعاراشعار، حکایت خوانی و نقالی اجرا می شد که درنگاهی نو به داستان های این نگاهکتاب ارزشمند تلاش گردیده با تلفیق این دو رسم سنتی ایرانی (یعنی شاهنامه خوانی و سیاه بازی) با هم تلاشیگامی برای معرفی بیشتر آنهاآن به جامعه و به ویژه کودکان و نوجوان صورتبرداشته پذیرفتهشود. است [[پرونده:سیاه بازی و شاهنامه خوانی، مصطفی بشکال و امیرحسین والا.jpg|بندانگشتی|218x218px|شاهنامه خوانی و سیاه بازی در نهاد کتابخانه های استان هرمزگان|جایگزین=]]