'''ایمانوئل کانت''' {{آلمانی|Immanuel Kant}} (زادهٔ ۲۲ آوریل ۱۷۲۴ – درگذشتهٔ ۱۲ فوریه ۱۸۰۴) یک فیلسوف سرشناس آلمانی در [[عصر روشنگری]] و کارساز در [[فلسفه جدید]] بود. وی [[تجربه گرایی]] و [[عقل‌گرایی]] آغازین نوین را در هم آمیخت، و تا به امروز کارایی باارزش وی در [[مابعدالطبیعه]]، [[معرفت‌شناسی]]، [[اخلاق]]، [[فلسفه سیاسی]]، [[زیبایی‌شناسی]] و دیگر زمینه‌ها دنباله دارد. اندیشه بنیادین «[[فلسفه نقدی]]» کانت به ویژه در نقدهای سه‌گانه وی «[[نقد عقل محض]]»، «[[نقد عقل عملی]]»، و «[[نقد قوه حکم]]»، «[[خودآیینی]] انسان» است. وی استدلال می‌کند که [[درک]] انسان، سرچشمه قوانین سراسری طبیعت است که سازنده همه تجربه ماست؛ و خِرَد انسان است که قانون اخلاقی را به ما می‌دهد که این قانون، بنیاد ما برای باور به [[خدا]]، [[آزادی]]، و [[جاودانگی]] است؛ پس شناخت علمی، اخلاق و باور دینی در برابر هم سازگار و باورپذیرند زیرا پشتوانه همه آن‌ها بنیاد یکسان «خودآیینی» انسانند، که همچنین، انسان برپایه جهان نگری فرجام شناسانه [[حکم تأملی]]، سرانجام پایانی طبیعت است.<ref>http://plato.stanford.edu/entries/kant</ref> او همچنین یکی از فیلسوفان کلیدی [[روشنگری]] است و فلسفهٔ وی از اندیشه‌های چیره بر نیمهٔ نخست [[سدهٔ نوزدهم]] است.<ref>تاریخ فلسفه، ویل دورانت، ترجمهٔ عباس زریاب خویی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ بیست و یکم، ۱۳۸۷، صفحهٔ ۲۲۹</ref>
