استقرا: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
به نسخهٔ 28444699 ویرایش Yazdanpanahaskari برگردانده شد: خرابکاری در متن مقاله. (توینکل) برچسب: خنثی‌سازی |
|||
خط ۲۶:
== روش استقرایی ـ قیاسی ==
'''روش استقرایی ـ قیاسی''' روشی است که از زمان [[ارسطو]] باب شده، و در سیر تحولی خود در [[رنسانس|عهد رنسانس]] در علوم مختلف تجربی آن را نقد و بررسی کرده‌اند. در مجموع می‌توان گفت دانشمندان مختلف اصل روش استقرایی ـ قیاسی را پذیرفته بودند، اما کسانی مانند [[فرانسیس بیکن|بیکن]] در قرن شانزدهم و هفدهم در کیفیت شرایط و اصول موضوعه اش مجادلاتی با روش ارسطویی داشته‌اند که این مجادلات به تصحیح روش ارسطویی می‌انجامید، ولی در کنار این روش، روش استقرایی محض، که مورد تأیید کسانی چون [[دانس اسکوتوس|دونس اسکوتس]]، [[اکام]]، [[دیوید هیوم|هیوم]] و [[هرشل]] بود، در قرن نوزدهم به همت [[جان استوارت میل]] به‌طور فزاینده ای تبلیغ و ترویج شد. میل مدعی بود که از راه استقرای صرف و بدون کاربست روش قیاسی می‌توان به ضرورت و علیت پدیده‌ها دست یافت. روش استقرایی محض در قرن بیستم به مکتب اصالت تجربه انجامید. این مکتب به‌طور کلی منکر هرگونه معرفت پیشین و غیر حسی است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=درآمدی تاریخی به فلسفه علم|نام خانوادگی=|نام=|ناشر=|سال=|شابک=|مکان=|صفحات=69}}</ref>
'''استدلال کل به جزء یا استدلال قیاسی''' (deductive reasoning) یکی از دو استدلال معروف در منطق (استدلال کل به جزء و استدلال جزء به کل {the '''''deductive''''' and '''''inductive''''' approaches}) می‌باشد <ref name=":0" />. استدلال کل به جزء هنگامی است که در استدلال از یک نظریه (تئوری) کلی استفاده کنیم و به فرضیه یا فرضیه‌های جزئی برسیم. در پژوهش ها، زمانی که پژوهشگر از نظریه استفاده می‌کند و فرضیه می‌سازد و برای ازمون فرضیه‌ها داده جمع‌آوری می‌کند و نتیجه می‌گیرد می گوییم پژوهشگر از روش استدلال کل به جزء استفاده کرده‌است. '''روش استدلال جزء به کل''' (inductive approaches) بر عکس این روش می‌باشد یعنی پژوهشگر داده جمع‌آوری می‌کند و الگو بین داده‌ها و متغیرها کشف می‌کند سپس فرضیه می‌سازد و فرضیه را آزمون می‌کند و در نهایت نظریه می‌دهد. روش‌های جز به کل و کل به جز از دو روش مهم در پژوهش می‌باشد (the deductive and inductive methods).
| |||