روابط دو جانبه: تفاوت میان نسخه‌ها

 

موافقت نامه های اقتصادی ، مانند [[توافق نامه تجارت آزاد|توافق نامه]] تجارت آزاد (FTA) یا [[سرمایه‌گذاری خارجی|سرمایه گذاری مستقیم خارجی]] (FDI) که توسط دو کشور به امضا رسیده است ، نمونه ای از دوجانبه گرایی است. از آنجا که بیشتر توافق های اقتصادی مطابق با خصوصیات خاص کشورهای متعاهد امضا می شوند تا رفتار ترجیحی به یکدیگر ارائه دهند ، نه یک اصل کلی بلکه یک تمایز موقعیتی مورد نیاز است. بنابراین ، از طریق دوجانبه بودن ، کشورها می توانند توافق نامه ها و تعهدات متناسب تری را که فقط برای کشورهای متعاهد خاص اعمال می شود ، بدست آورند. با این حال ، ایالتها با معامله ای روبرو خواهند شد زیرا در هزینه های معاملات بیشتر از ترفند چند جانبه هدر می رود. در یک ترفند دوجانبه ، برای هر یک از شرکت کنندگان باید قرارداد جدیدی انجام شود. بنابراین تمایل به زمانی دارد که [[هزینه تراکنش|هزینه های معامله]] کم باشد و مازاد عضو ، که از نظر اقتصادی با " [[مازاد اقتصادی|مازاد تولید کننده]] " مطابقت دارد ، ترجیح داده شود. علاوه بر این ، اگر یک کشور تأثیرگذار خواهان کنترل از کشورهای کوچک از منظر لیبرالیسم باشد ، موثر خواهد بود ، زیرا ایجاد یک مجموعه توافق های دو جانبه با کشورهای کوچک می تواند نفوذ یک کشور را افزایش دهد. <ref>{{Cite web|last=Thompson|first=Alexander|title=Multilateralism, Bilateralism and Regime Design|url=http://politicalscience.osu.edu/faculty/athompson/Lateralisms.pdf|publisher=Department of Political Science Ohio State University|accessdate=23 September 2013}}</ref>