حق کسب و پیشه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حق کسب و پیشه''' حقی است که برای مستأجری که از طریق اجارهٔ مکانی به فعالیت تجارتی یا بازرگانی می‌نماید در آن مکان به وجود می‌آید. ظهور و آغاز این پدیدهٔ حقوقی در در ایران به دههٔ ۱۳۲۰ بر می‌گردد. با تصویب قانون روابط مالک و مستأجر ۱۳۳۹ <ref>{{یادکرد وب |عنوان=قانون روابط مالک و مستأجر |نشانی=https://rc.majlis.ir/fa/law/show/95216 |ناشر=مرکز پژوهش‌های مجلس |تاریخ بازبینی=23 ژوئیه 2020}}</ref> حق کسب و پیشه حقی تعریف گردید که به موجب آن مستأجر متصرف در اجاره کردن محل کسب خود بر دیگران حق تقدم می‌یافت. اما مفهوم حق کسب و پیشه‌ای که امروزه در حقوق ایران از آن یاد می‌شود با تصویب قانون روابط و مستأجر ۱۳۵۶<ref>{{یادکرد وب |عنوان=‌قانون روابط موجر و مستأجر ‌مصوب 1356.5.2 |نشانی=https://rc.majlis.ir/fa/law/show/97570 |ناشر=مرکز پژوهش‌های مجلس |تاریخ بازبینی=23 ژوئیه 2020}}</ref> تجلی یافت.