منوچهر زیاری: تفاوت میان نسخه‌ها

جانشین منوچهر پسرش، [[انوشیروان زیاری|انوشیروان]]، بود که در سنین خردسالی به حکومت رسید ولی [[باکالیجار کوهی]]، سپهسالار او، موفق شد با همسر بیوهٔ منوچهر ازدواج کرده و قدرت را قضب کند. او خود را امیر طبرستان و جرجان نامید و در پناه [[سلطان مسعود غزنوی]] حکومت نمود ولی با افول قدرت غزنویان، انوشیروان مجدداً به عرصهٔ قدرت بازگشت.

 

هنگامی که آل‌زیار بر بخش‌هایی از ایران فرمانروایی می‌کردند، در اطراف آن‌ها حکومت‌هایی وجود داشت که هر یک قسمت‌هایی را احاطه کرده‌بودند و از لحاظ قدرت سیاسی و نظامی ضعیف‌تر یا قوی‌تر از زیاریان بودند و این سلسله به هر طریق ناچار به برقراری ارتباط با آن‌ها می‌شدند. از جمله این قدرت‌ها [[سامانیان]]، [[آل‌بویه]] و [[غزنویان]] بودند.<ref>{{پک|مفرد|۱۳۸۶|ک=ظهور و سقوط آل زیار|ص=۲۰۷}}</ref> ''سامانیان'' در زمان قدرت گرفتن [[مردآویج]] در اوج قدرت قرار داشتند و مرداویج در هنگام قدرت گرفتن گاهی با سامانیان همراه و گاهی هم مقابل آن‌ها بود، ولی تا پایان عمر خود به آن‌ها وفادار بود. از [[وشمگیر]] به بعد روابط زیاریان با سامانیان دوستانه شد.<ref>{{پک|مفرد|۱۳۸۶|ک=ظهور و سقوط آل زیار|ص=۲۱۳}}</ref> قابوس بعد از شکستی که از [[عضدالدوله|عضدالدوله بویی]] خورد، به دربار سامانیان پناه برد و ۱۸ سال به دور از حکومت به سر برد. زمانی که قابوس به قدرت و حکومت بازگشت، سامانیان قدرت خود را از دست داده‌بودند و قدرت مهم [[سلطان محمود غزنوی]] بود.<ref>{{پک|مفرد|۱۳۸۶|ک=ظهور و سقوط آل زیار|ص=۲۱۵_۲۱۶}}</ref> در این دوره قابوس و [[مجدالدوله دیلمی|مجدالدوله بویی]] چندین بار با هم جنگیدند که نتیجه‌ای نداشت، اما این دو فارغ از مسائل سیاسی روابط دوستانه و نزدیکی داشتند، چنان‌که منوچهر پسر قابوس مدتی در سپاه مجدالدوله خدمت می‌کرد و قابوس با وجود اینکه از ضعف مجدالدوله آگاه بود اما هیچ‌گاه به ری لشکر نکشید.<ref>{{پک|مفرد|۱۳۸۶|ک=ظهور و سقوط آل زیار|ص=۲۲۱_۲۲۲}}</ref> قابوس با سلطان محمود روابط نزدیکی داشت، به ویژه که آن دو شباهت‌های زیادی بهم داشتند از جمله اینکه هردو به پیروی از مذهب [[تسنن]] و مخالفت با [[اسماعیلیه]] مشهور بودند و هر دو اهل علم و ادب بودند.<ref>{{پک|مفرد|۱۳۸۶|ک=ظهور و سقوط آل زیار|ص=۲۲۴}}</ref> روابط دوستانه قابوس با محمود موجب نزدیکی فرزندان قابوس به محمود شده‌بود و از جمله پسرش [[دارا زیاری|دارا]]، به خاطر بدگمانی قابوس در اواخر عمر از دست وی فرار کرد و به دربار محمود پناه برد.<ref>{{پک|مفرد|۱۳۸۶|ک=ظهور و سقوط آل زیار|ص=۲۲۵}}</ref>