محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خط ۵۰۹:
''' جین بنت ''' یکی از شخصیت های اصلی [[رمان]] [[غرور و تعصب]] نوشته [[جین آستین]] است. ''' جین''' بزرگترین فرزند خانواده بنت است و از دیگر خواهرهایش زیباتر و نیک سرشت تر میباشد. او یار ، غمخوار، دلسوز و خیرخواه اعضای خانواده است و پیوسته به گشودن گره از کارشان می اندیشد.
داستان ''' جین''' در [[غرور و تعصب|رمان نامبرده]]، از جایی پررنگ میشود که [[چارلز بینگلی]] به شهرشان می آید و جنب و جوشی در خانواده های دور و بر (که او را مورد خوبی برای دختران خود میدانند) پدید می آورد. در مهمانی هایی که [[چارلز بینگلی|چارلز]] میدهد با جین آشنا میشود و این دو کم کم دل به هم میدهند و آشکارا به یکدیگر مهر میورزند به گونه ای که عشق شان از پیرامونیان پنهان نمیماند. ولی به ناگاه [[چارلز بینگلی|چارلز]] در پی سخنان و کارشکنی [[فیتزویلیام دارسی]] ندرفیلد را ترک کرده به لندن میرود و جین مهربان را اندوه ، افسردگی و گوشه گیری رویارو میکند.
 
'''آیین بودایی''' در [[افغانستان]] یکی از مهمترین نیروهای مذهبی منطقه در دوره پیش از اسلام بود.
 
گستردگی این آیین در جنوب کوه های [[هندوکش]] بود.
 
'''بودیسم''' برای بخستین بار در سال ۳۰۵ پیش از میلاد که [[امپراتوری سلوکی]] یونان با [[امپراتوری مائوریا]]ی هند دست به همبستگی زدند، به [[افغانستان]] رسید.
 
فرهنگ یونان-بودیسم زیر چیرگی [[دولت یونانی بلخ]] (۲۵۰ تا ۱۲۵ پیش از میلاد) و [[دولت یونانی هند]] (۲۰۰ پیش از میلاد تا [[میلاد مسیح]]) در شمال [[پاکستان]] امروزی و [[افغانستان]] شکوفا شد.
 
در دوره [[امپراتوری کوشان]] که از الفبای یونانی برای نوشتن زبانِ ایرانیِ [[زبان بلخی|بلخی]] استفاده میشد ، فرهنگ یونان-بودیسم به اوج خود رسید.
 
[[لوکاسما]] که به پایتخت چین [[لوییانگ]] رفت و نخستین مترجم مهیانه کتاب مقدس بوداییان به [[زبان چینی]] بود. مادارمارک سیتا که بر پایه رساله تاریخی [[ماهاوامسا]] سی هزار راهب بودایی را از [[بگرام]] به [[سریلانکا]] هدایت و وقفِ روان وِلی سایا در [[انورادهاپورا|انــــوراد-هاپورا]] کرد.
 
[[مناندر یکم]] که از سال ۱۶۵ تا ۱۳۵ پیش از میلاد پادشاه [[دولت یونانی بلخ]] بود یکی از پشتیبانان سرشناس آیین بودایی است که در نوشتجات بودایی مانند میلیندا پانها ستایش شده است.
 
پرستشگاه پرآوازه بوداییِ ایرانی در [[بلخ]] در شمال [[افغانستان]] امروزی، که نامــــور به نوا ویهارا (نوبهار) بود به عنوان کانون یادگیری بودایی [[آسیای میانه]] چندین سده فعالیت میکرد.
 
'''آیین بودایی''' در خاور فلات ایران با یورش مسلمانان کمرنگ شد و سرانجام در دوره [[غزنویان]] در سده پنجم خورشیدی به پایان رسید.