فلسفه برای کودکان: تفاوت میان نسخه‌ها

لیپمن در سال ۱۹۷۲ به دانشگاه مونت‌کلر ایالت نیوجرسی نقل مکان کرد و در سال ۱۹۷۴ مؤسسه IAPC را با عنوان مؤسسه پیشبرد و ترویج فلسفه برای کودکان تأسیس کرد.<ref>[https://www.montclair.edu/cehs/academics/centers-and-institutes/iapc/timeline/ IAPC]</ref> او پروزه‌ای را آغاز کرد تا به کمک داستان بتوانداصول منطقی را به دانش آموزان دوره متوسطه بیاموزد. آموزش این کتاب که ''هری استوتلمیر'' نام داشت سبب شد که عملکرد درسی دانش آموزان پیشرفت قابل ملاحظه ای داشته باشد و بنابراین لیپمن هدفش را نوشتن کتاب برای تمام دوران تحصیلی کودک قرار داد. بخش نظری کتاب های لیپمن  و همکارانش شامل سه کتاب است:

 

 

 

 

بخش داستان‌ها و راهنماها شامل کتابهای '''''[https://shahrtashpublications.com/product/%d8%a8%db%8c%d9%85%d8%a7%d8%b1%d8%b3%d8%aa%d8%a7%d9%86-%d8%b9%d8%b1%d9%88%d8%b3%d9%83%e2%80%8c%d9%87%d8%a7/ بیمارستان عروسک‌ها]، [https://shahrtashpublications.com/product/%d8%a7%d9%84%d9%81%db%8c-%d8%a7%d8%b3%d8%aa%d8%af%d9%84%d8%a7%d9%84-%d8%af%d8%b1%d8%a8%d8%a7%d8%b1%d9%87-%db%8c-%d8%aa%d9%81%da%a9%d8%b1/ الفی]، کیو و گاس، نوس، پیکسی، هری، لیزا، مارک، سوکی''''' و راهنماهایشان است که لیپمن و همکارانش از جمله خانم '''آن مارگارت شارپ''' <ref> [https://scholar.google.com/citations?user=PzDAF58AAAAJ&hl=en مجموعه مقالات خانم شارپ]</ref> برای کودکان پیش دبستان تا دبیرستان نوشته‌اند تا ابزاری برای رشد مهارتهای فکری کودکان باشند. رویکرد آموزشی لیپمن به نام فلسفه برای کودکان شناخته شد ولی در موطن اصلی خود شکست خورد چرا که خانواده‌های آمریکایی نگران دخالت مدارس در باورهای فرزندانشان بودند و تصور می‌کردند مدارس به دنبال دستکاری ارزشی فرزندانشان هستند. اما از آن زمان تاکنون افراد مختلفی در سرتاسر دنیا از چنین ایده‌ای استقبال کرده‌اند و متناسب با نظام آموزشی کشور خود برنامه آموزشی تدوین کرده‌اند. هرچند برخی نیز اصول لیپمن را کنار گذاشتند و رویکردهای تربیتی دیگری را پیش گرفتند. گاهی تغییرات در برنامه لیپمن به شکل بنیادی صورت گرفته و مبانی نظری تغییر یافته است بنابراین در چنین مواردی افراد نام برنامه آموزشی خود را نیز تغییر داده اند. مثلاً تغییرات اساسی در مبانی نظری لیپمن اما حفظ روش کندوکاو فلسفی او نام فلسفه با کودکان به خود گرفته است. [https://haifa.academia.edu/ArieKizel کایزل] معتقد است که ''فلسفه با کودکان'' تفاوتهای اساسی با ''فلسفه برای کودکان'' دارد از جمله این که در این فرایند تسهیلگر مشارکت کننده است نه قاضی، و به جای یادگیری محتوای از پیش تعیین شده به دنبال رهاکردن فراگیرنده از مرزهای رشته هاست. <ref>

افراد مطرح در این حوزه:

* [https://montclair.academia.edu/MaughnGregory مون گریگوری] بعد از لیپمن مدتها مدیر موسسه پیشبرد و ترویج فلسفه بود و اینک نیز همان مسیر را ادامه می‌دهد.

* [https://tcd.academia.edu/CatherineMcCall کاترین مک کول] در اسکاتلند دو روش متمایز را برای آموزش فلسفه برای کودکان در کلاس طراحی و اجرا کرده‌است: روش کندوکاو فلسفی مشترک Community of Philosophical Inquiry) CoPI)و روش بحث سقراطی هدایت شده Guided Socratic Discussion (GSD). روش COPI یا کندوکاو فلسفی مشترک دکتر کاترین مک کول نیاز به دانش فلسفی مدرس دارد و از آن دانش در کلاس برای پیشبرد بحث استفاده می‌کند. رئیس این جلسات کندوکاو باید از علم فلسفه و منطق آگاهی داشته باشد و همواره به پیش فرض‌های فلسفی مشارکت کنندگان، کودک یا بزرگسال، متمرکز است. در روش «بحث سقراطی هدایت شده» هیچ دانشی اعم از فلسفه یا منطق از سوی تسهیلگر ضرورت ندارد و همه چیز با هدایت کتاب داستان و راهنمای تدریس آن انجام می‌شود.

*[https://www.hup.harvard.edu/results-list.php?author=2339 گرت متیوز] در واقع اولین فردی بود که توانایی فلسفی کودکان را به صورت جدی مطرح کرد و معتقد بود که دانشگاهیان نباید ادبیات کودک را دست کم بگیرند. به نظر می رسد لیپمن متاثر از این ادعای متیوز نوشتن داستان فلسفی برای کودکان کم سن را شروع کرد. از نظر متیوز اشعار و داستان‌های کودکان خردسال حاوی پیچیدگی‌هایی است که باید نسبت به آنها توجه داشت. او به دنبال استفاده از [[ادبیات کودکان]] بود و به استفاده از مضامین فلسفی قدیمی در کتاب‌های فعلی کودکان علاقه داشت.