سید نصرالله اخوی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سید نصرالله اخوی''' یا '''سید نصرالله تقوی''' از فعالان [[جنبش مشروطه|جنبش مشروطه ایران]] ، نماینده مجلس شورای ملی، عضو هیئت تدوین متممتمم قانون اساسی مشروطه ، [[دادستان کل کشور]] و نویسنده قسمت اصلی قانون مدنی ایران بود.

او از خاندان «[[سادات اخوی]]» [[تهران]] است. سید نصرالله در سال ۱۲۸۸ق در شهر تهران به دنیا آمد. از کودکی به تحصیل علم و ادب پرداخته و چنان‌که [[شمس‌العلما قریب گرکانی|میرزا محمدحسین شمس‌العلماء]] (مؤلف ابدع البدائع) دربارهٔ وی می‌نویسد: «در ۱۵ سالگی در [[ادبیات]] و [[منطق]] و [[ریاضی]] مبرز شده و سپس شروع به [[فقه]] و [[اصول]] و معقول می‌نماید.» در [[فلسفه]] و حکمت شاگردی [[میرزای جلوه]] را نموده و در فقه و اصول از درس علامه [[میرزا حسن آشتیانی]] بهره برده‌است. او برای ادامه تحصیل علوم حوزوی به [[عتبات]] می‌رود و در [[نجف]] و [[سامرا]] از محضر استادانی مانند[[میرزای شیرازی]] و [[سید محمد فشارکی]] بهره می‌برد. وی پس از اتمام تحصیلات حوزوی و اخذ اجاره در حدیث و اجتهاد عتبات را ترک می‌کند. شیخ روایی وی [[میرزا حسین نوری]] طبری است. وی شاگرد [[میرزا ابوالفضل تهرانی]] بوده‌است و در سامرا با وی ارتباط داشته است. زمان رفتن تقوی به سامرا در اواخر دوران میرزای شیرازی (متوفای ۱۳۱۲ق) بوده‌است. اجازه‌ای هم که از [[محدث نوری]] دارد در انتهای زندگی محدث نوری از وی اخذ شده‌است؛ به تاریخ ۲۲ محرم ۱۳۲۰ قمری؛ و [[عبرت نائینی]] در مدینه الادب متن کامل اجازه را ذکر نموده‌است. به تعبیر [[مدرس تبریزی]] در [[ریحانه الادب]]: از اکابر علمای عصر ما، که فقیهی است بارع و حاوی فروع و اصول و جامع معقول و منقول و مشهورترینِ خاندان سیادت که به سادات اخوی» می‌باشد.

در دوره سوم مجلس نیز که در آذر ۱۲۹۳ تشکیل شدشد، به نمایندگی تهران انتخاب و به نایب رئیسی مجلس برگزیده شد .اما به علت اشتغال در دیوان عالی تمییز در ۲۴ ربیع الاول ۱۳۳۳ (دی ۱۲۹۳) استعفا کرد.

وزیر عدلیه وقت، داور هیأتی برای تدوین [[قانون مدنی]] منصوب کرد. این هیئت و گروه عبارت بودند از: [[سید محمد فاطمی قمی]]، سید نصرالله تقوی، شیخ محمد علی کاشانی، میرزا محمد رضا غروی ایروانی، شیخ علی بابا فیروزکوهی (دوست [[آیت الله بروجردی]] و پدر زن علامه سید کاظم عصار)، [[محسن صدر]] (صدرالاشراف)، [[سید کاظم عصار]] و [[سید مصطفی عدل]] (منصور السلطنه). اینان همه مجتهد بوده‌اند به غیر از [[مصطفی عدل]]، که البته وی نیز در خاندانی روحانی رشد یافته بود. این گروه متخصصین فن بودند و توانستند پس از صرف وقت و توان بسیار قانون مدنی ایران را بر مبنای فقه اسلامی و به‌طور مشخص بر اساس فقه امامیه([[شیعه دوازده امامی]]) نوشته و این پدیده بدیعی در تاریخ حقوق کشورهای اسلامی بود و هنوز نیز چنین است. قانون مدنی ایران جزو نادرترین قوانین مدنی کشورهای اسلامی است که مستقیماً بر مبانی حقوق اسلامی استوار شده و چنان‌که گذشت تنها قانون مدنی است که در آن قواعد فقه امامیه رعایت گردیده‌است و تدوین کنندگان آن از چنان صلاحیتی برخوردار بودند که به خوبی موفق شدند از مبانی مستحکم فقه امامیه در قالب نوین و منطبق با اسلوب پیشرفته تدوین قوانین بهره گیرند و از حقوق پیشرفته فرانسه و دیگر کشورهای اروپایی نیز استفاده کنند. گفته می‌شود متن قانون مدنی به نظر و تأیید حاج [[عبدالکریم حائری یزدی|عبدالکریم حایری]]، مؤسس [[حوزه علمیه قم]] و [[مرجع تقلید]] وقت شیعیان نیز رسیده‌است. این قانون اگر چه بعدها در چندین مرحله دچار تغییراتی شد ولی هم کنوناکنون بسیاری از بندهای آن در [[قانون مدنی ایران]] باقی مانده‌است.