پوپولارها: تفاوت میان نسخه‌ها

پوپولارها به عنوان یک گروه سیاسی با اصلاحات [[برادران گراکی]] ([[گراکوس|تیبریوس]] و [[گایوس گراکوس]]){{نشان|دویست}} پدیدار شدند، برادرانی که در سال‌های ۱۳۳ تا ۱۲۱ق. م [[تریبونوس پلبیس|تریبون مردم]] بودند. هرچند گراکی‌ها به بالاترین [[آریستوکراسی]] رومی تعلق داشتند ــ آنان نوه‌های [[اسکیپیوی آفریقایی|شیپیونه آفریکانو]] بودند ــ به مسائل توده‌های فقیر توجه نشان می‌دادند، آنانی که وضع اسفناک‌شان خطر انقلاب اجتماعی در روم را افزایش داده بود. آنان کوشیدند برنامهٔ اجتماعی گسترده‌ای اجرا کنند که شامل اعانه دولتی حبوبات{{نشان|دو}}، [[مستعمره|مستعمرات]] جدید، و بازتقسیم اراضی دولتی{{نشان|سه}} با هدف بهتر کردن شرایط زندگی آنان می‌شد. آنان همچنین پیش نویس قوانینی برای اعطای شهروندی روم به متحدین ایتالیایی شان و اصلاح نظام قضایی برای مبارزه با فساد را تهیه کردند. به هر حال هر دو برادر توسط [[اپتیمات‌ها]] ــ جناح [[محافظه‌کاران|محافظه‌کار]] که نمایندهٔ علایق اشرافیت زمیندار بود و بر [[سنای روم]] تسلط داشت ــ ترور شدند. بسیاری از تریبون‌های مردم بعدها کوشیدند برنامه برادران گراکی را با استفاده از پله بیسیت{{نشان|چهار}} ([[همه‌پرسی]]) ــ با هدف دور زدن مخالفت سنا ــ تصویب کنند، امّا [[لوسیوس آپولیوس ساتورنینوس|ساتورنینوس]]{{نشان|پنج}} و [[پوبلیوس کلودیوس پولکر|کلودیوس پولکر]]{{نشان|شش}} هم به سرنوشت برادران گراکی دچار شدند. افزون بر این، بسیاری از دولتمردان اواخر جمهوری برای بالابردن محبوبیت خود در میان پلبی‌ها (توده‌ها) خود را پوپولارس نشان دادند، به ویژه [[ژولیوس سزار]] و [[اکتاویان]] ([[آگوستوس (عنوان)|آگوستوس]] بعدی)، کسانی که بیشتر برنامه‌های پوپولار را در دوران زمامداری خود اجرا کردند.

 

 

== تاریخچه ==

[[اپتیمات‌ها]]<nowiki/>یی که در میان سناتورها بودند رهبری مخالفان و محافظه کاران سنا را برعهده داشتند. [[تریبونوس پلبیس|تریبون‌های مردم]] (نمایندگان [[پلبی‌ها]]) و [[شورای پلبی‌ها]]{{نشان|هشت}} در آن زمان بر سر اصلاحات برادران گراکی و نیز روابط قدرت میان نهادهای مردمی با سنا، در کشمکش با سنا بودند. این تریبون‌ها توسط دولتمردان پوپولاری همچون [[گایوس ماریوس]] و [[ژولیوس سزار]] حمایت می‌شدند. مبارزات آنان در برخی از [[جنگ داخلی|جنگ‌های داخلی]] اواخر دوران جمهوری به چشم می‌خورد: [[اولین جنگ داخلی سولا]] (۸۷–۸۸ق. م)، [[دومین جنگ داخلی سولا]] (۸۱–۸۲ق. م)، [[جنگ سرتوریان]]{{نشان|نه}} (۷۲–۸۳ق. م)، شورش [[مارکوس امیلیوس لپیدوس (کنسول ۷۸ق.م)|امیلیو لپیدو]] (۷۷ق. م)، [[جنگ داخلی سزار]] (۴۵–۴۹ق. م)، [[جنگ داخلی پسا-سزار]]{{نشان|ده}} (۴۳–۴۴ق. م)، [[جنگ داخلی آزادی‌بخش‌ها]]{{نشان|یازده}} (۴۲–۴۴ق. م)، و [[شورش سیسیل]] (۳۶–۴۴ق. م).

 

 

دو تلاش برای مقابله با تفوق سنا انجام گرفتند که ناموفق بودند امّا به شهرت رسیدند. اینان [[کوئینتوس کاسیلیوس متلوس نپوس]]{{نشان|چهارده}}، یک تریبون مردم، و ژولیوس سزار، که در آن زمان منصب [[پرایتور]]<nowiki/>ی داشت، بودند.<ref>Sumner, G. V. ''Cicero, Pompeius, and Rullus'' (1966). Transactions and proceedings of the American Philological Association. Vol. 97. pp. 573.</ref><ref>Mitchell, T. N. ''Cicero, Pompey and the Rise of the First Triumvirate'' (1973). Traditio. Vol. 29. pp. 2–8.</ref> این امر محبوبیت سزار را افزایش داد و کمکی بود برای پایه‌ریزی [[تریوم‌ویرات اول]] در سه سال بعد توسط خودش. چهارمین مرتبه هم با جنگ داخلی سزار بود، زمانی که سزار از ۴۹ق. م تا زمانی که در ۴۴ق. م ترور شد، قدرت را در دست داشت. سزار برای حکومت خود متکی به پشتیبانی توده‌ها بود.<ref>[[Christopher Pelling|Pelling, Christopher]]. "Plutarch and Roman Politics" in ''Past Perspectives: Studies in Greek and Roman Historical Writing. Papers Presented at a Conference in Leeds, 6–8 April 1983'' (Cambridge University Press, 1986). [https://books.google.com/books?id=jQY9AAAAIAAJ&pg=PA159 pp. 159–16, 165–169].</ref><ref>[[پلوتارک|Plutarch]] (''Parallel Lives, the Life of Caesar'') is very concerned to explain [[ژولیوس سزار|Julius Caesar]]'s rise to tyranny. From the beginning, Caesar is the champion and the favorite of the Roman ''demos''. When they support him, he rises, but when he loses their favor he falls too.</ref><ref>[[دیون کاسیوس|Cassius Dio]] (36.43.3) noted that Julius Caesar "courted the good-will of the multitude, observing how much stronger they were than the senate".</ref><ref>[[Fergus Millar|Millar, Fergus]]. ''The Crowd in Rome in the Late Republic'' (University of Michigan Press, 2002). [https://books.google.com/books?id=YVBNzYQy5vYC&pg=PA75 pp. 75–76] ''et passim''.</ref><ref>[[Lily Ross Taylor|Taylor, Lily Ross]]. ''Party Politics in the Age of Caesar'' (University of California Press, 1949). [https://books.google.com/books?id=CExfyh36ZGwC&pg=PA93 p. 93] ''et passim''.</ref><ref>[[Peter Brunt|Brunt, Peter]]. ''The Fall of the Roman Republic and Related Essays'' (Oxford University Press, 1988). [https://books.google.com/books?id=DZx7odX-YWUC&printsec=frontcover&dq=intitle:The+intitle:fall+intitle:of+intitle:the+intitle:Roman+intitle:Republic&lr=&as_drrb_is=q&as_minm_is=0&as_miny_is=&as_maxm_is=0&as_maxy_is=&as_brr=0#v=onepage&q=&f=false pp. 1–92].</ref><ref>Yavetz, Zvi. "The Popularity of Julius Caesar" in ''Plebs and Princeps'' (Transaction, 1988). [https://books.google.com/books?id=4v65rUaxU-MC&pg=PA45 pp. 38–57; 45] ("Such was Caesar's policy: consolidation based on a body of supporters as heterogenous in class as possible, among them the ''plebs urbana''").</ref><ref>Mouritsen, Henrik. ''Plebs and Politics in the Late Roman Republic'' (Cambridge University Press, 2001). pp. 1, 9, ''et passim''.</ref><ref>Baehr, Petter R. [[iarchive:caesarfadingof00baeh|<!-- quote=intitle:Caesar intitle:and intitle:the intitle:fading intitle:of intitle:the intitle:Roman intitle:world. --> ''Caesar and the Fading of the Roman World: A Study in Republicanism and Caesarism'']]. (Transaction Publishers, 1998).<!-- The sources that document Caesar's use of popular support and conventional tactics of the populares is vast; these are only a sampling that are easily searchable online. -->On the paradox of "Caesarism" (i.e. the combination of popular support and tyranny),</ref>