ازآن‌خودسازی فرهنگی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تَصاحُب فرهنگی''' یا غَصب فرهنگی (به انگلیسی '''Cultural appropriation''') اختیار کردن یا استفاده از عناصر یک [[فرهنگ]] توسط اعضای فرهنگی دیگر است.<ref name=Young>{{cite book |last=Young |first=James O. |date=February 1, 2010 |title=Cultural Appropriation and the Arts |url=https://books.google.com/books?id=oxyOsvs4Zw0C&dq |publisher=John Wiley & Sons |page=5 |isbn=978-1-4443-3271-1 |access-date=July 13, 2016}}</ref> استیلایتصاحب فرهنگی را برخی مجادله‌برانگیز می‌دانند، خصوصاً وقتی عناصر یک فرهنگ [[اقلیت]] از سوی اکثریتِ مسلط استفاده (و در نتیجه تصاحب) شود. چرا که این را سرکوب نادرست فرهنگ اقلیت یا محروم‌سازی آن از هویت گروهی و حقوق [[مالکیت فکری]] خویش می‌دانند. بنا بر دیدگاه منتقدین این کار، تصاحب فرهنگی با [[فرهنگ‌پذیری]] یا [[همگون‌سازی فرهنگی]] از این نظر که «تصاحب» به اختیار کردن این عناصر فرهنگی به شیوه‌ای [[استعمار]]ی صورت می‌گیرد تفاوت دارد: عناصر از فرهنگ اقلیت توسّط اعضای فرهنگ مسلّط تقلید می‌شوند و این عناصر خارج از پیش زمینه اصلیشان -گاهی حتّی متّضاد آمال ابراز شده نمایندگان فرهنگ اصلی- به کار گرفته می‌شوند. اغلب، معنی اصلی این عناصر فرهنگی از دست رفته یا تحریف می‌شود، که بدین معناست که این استفاده‌ها ممکن است از سوی اعضای فرهنگ اصلی نامحترمانه یا حتّی هتک حرمت به نظر برسد. عناصر فرهنگی که ممکن است در فرهنگ اصلی معنی عمیقی داشته باشند ممکن است از سوی افراد متعلّق به فرهنگ مسلّط به یک مُد «اگزوتیک = جدید و جالب و متفاوت» تبدیل شوند. وقتی چنین می‌شود، منتقدین تصاحب فرهنگی می‌گویند که تقلیدگر «که سرکوب را تجربه نمی‌کند، می‌تواند، موقتاً نقش یک دیگری «اگزوتیک» را بازی کند، بی این که تبعیضی را تجربه کند که دیگر فرهنگ‌ها هر روز با آن مواجهند.» در مقابل، تصاحب فرهنگی یا قرض کردن ممکن است اجتناب ناپذیر و مشارکتی در [[Cultural diversity|فراوانی]] و [[آزادی بیان]] دیده شود. این دیدگاه دزدی آشکار اشیای فرهنگی یا کلیشه‌سازی اگزاتیک را از قرض‌گیری یا تصاحب خوش‌خیم تمیز می‌دهد. قرض فرهنگی و بارورسازی متقابل از سوی هوادارانش چیزی عموماً مثبت تلقی می‌شود، چیزی که معمولاً از سر تحسین فرهنگ مورد تقلید، بدون هیچ نیتی برای آسیب به آن صورت می‌گیرد. از واژه گزینی «تصحاب» هنگام اطلاق به فرهنگ گاهی به این عنوان که که عموماً منبعی پایان ناپذیر تلقی می‌شود انتقاد می‌شود.