«و هیچ چیز در عالم وجود نیست مگر اینکه با اقوال، احوال و اعمال و حتی با ذات و صفات خود، خدای متعال را می‌پرستد؛ و همهٔ موجودات عالم خداوند متعال را فرمان می‌برند، گر چه اعمال عبادی به سبب اختلاف مقتضیات اسماء و صفات الهی اختلاف دارند.»<ref>[http://nasour.net/1396.05.13/957.html وحدت طریقت و نظریه لوگوس (ترجمۀ مقاله‌ای از سیدحسین نصر)]</ref>
== لوگوس تنوع معانی زیادی دارد ==
لوگوس تنوع معانی زیادی دارد. یکی از معانی آن ارائه «تعریف درست» است. معناهای لوگوس در رشته‌های گوناگون هرچند با معنای حقیقی یا اصلی آن در یونانی کمی فرق می‌کنند، با این حال از آن جدا نیستند.
در آثار متفکران یونانی رایج‌ترین معنای لوگوس [[حکمت]] و [[عقل]]، همچنین [[منطق]] و [[کلام]] است.
از آنجا که در دوران باستان تفکر و عقل وجهی کلامی داشت امروزه لوگوس هم به معنای عقل و هم به معنای کلام فهمیده می‌شود. البته مفهوم «کلمه» را هم در خود دارد و به معنای صحبت کردن و سخن گفتن (نطق) نیز هست.<ref>یکی از ترجمه‌های لوگوس منطق است و منطق و نطق با هم رابطه دارند.</ref>
لوگوس قبل از آن که اصطلاحی فلسفی باشد، به حوزه کاربرد عادی زبان تعلق داشته و به تدریج در تفکر فلسفی از مفهوم خاصی برخوردار شده‌است.
اصل و نسب واژه لوگوس به یونان باستان برمی گردد و به ندرت نیز گفته شده که شاید مآخذ این اصطلاح مکاتب عرفانی شرقی و ایران باستان باشد.
واژه لوگوس به لحاظ زبان‌شناسی، با lego پیوند دارد که به معنای شمردن، محاسبه، رسیدگی و توجیه است.
بنا بر دیدگاه [[هایدگر]]، لوگوس، از ریشه لِگِین Legein گرفته شده و مبنای سخن گفتن و زبان آوری است. لوگوس در عین حال حضور و بن (علت) است.
از نظر هگل، لوگوس معادل با «روح» و در نزد [[ژاک دریدا]]<ref>Jacques Derrida</ref> معادل با «نوشتار» است.
...
لوگوس معمولاً با دو واژه «اتوس» Ethos =اخلاق و «پاتوس» Pathos =عامل و موجد ترحم وتاثر= ترحم همنشین می‌شود.
یکی دیگر از معانی مترتب بر لوگوس، نشانه‌ها و عنایات الهی جهت راهنمایی انسان به سوی حق تعالی هست.<ref>مصاحب، غلامحسین، ''دایرةالمعارف فارسی جلد دوم''، مرجع اصلی کتاب دایرةالمعارف کلمبیا– تهران: امیرکبیر، کتاب‌های جیبی،1387- صفحه 2251</ref>همچنین [[توشی‌هیکو ایزوتسو]] از آیت‌های الهی و ارتباط غیر زبانی میان خدا و انسان سخن به میان آورده‌است.<ref>ایزوتسو، توشی‌هیکو Toshihiko Izutsu، ''ارتباط غیر زبانی میان خدا و انسان''، مترجم: آرام، احمد، معارف اسلامی (سازمان اوقاف) فروردین 1348 شماره 8(12 صفحه، از 51 تا 62).</ref>
