لوئی هجدهم: تفاوت میان نسخه‌ها

لویی استانیسلاس بیش از سایر اعضای خانواده سلطنتی، که به ندرت ایل دو فرانسه را ترک می‌کردند، به فرانسه سفر می‌کرد. در سال ۱۷۷۴، وی خواهر خود کلوتیلد را در سفر به شامبری ملاقات کرد تا با دامادش چارلز امانوئل، شاهزاده پیمونت ، وارث تاج و تخت ساردینیا دیدار کند. در سال ۱۷۷۵، او از لیون بازدید کرد و همچنین خاله‌های ترشیده اشترشیده‌اش Adélaïde و Victoire هنگامی که در ویشی آب برمی‌داشتند ملاقات کرد.<ref name="Mansel, 20"/> چهار تور استانی که لویی استانیسلاس قبل از سال ۱۷۹۱ انجام داد، در مجموع سه ماه بود.<ref>Mansel, 21</ref>

هنگامی که کنت پرووانس به کشورهای پست رسید، خود را عملاً سلطنت فرانسه اعلام کرد. وی قبل از فرار ناموفق دومی به وارنس، از سندی استفاده کرد که خود و لویی شانزدهم آن را نوشته بودند. این سند در صورت مرگ برادرش یا ناتوانی در ایفای نقش خود به عنوان پادشاه، به او اقتدار می‌داد. او بلافاصله پس از فرار به سایر شاهزادگان تبعیدی در کوبلنز ملحق شد. در آنجا بود که او ، کنت آرتویز و شاهزادگان کونده (Condé) اعلام کردند که هدف آن‌ها حمله به فرانسه است. لویی شانزدهم از رفتار برادرانش بسیار آزرده خاطر شد. پرووانس فرستاده‌هایی را به دربارهای مختلف اروپا فرستاد و درخواست کمک مالی، سرباز و مهمات کرد. آرتویز یک قلعه برای دربار در تبعید در منتخب تریر (یا &quot;تروس&quot;)، جایی که دایی آن‌ها، کلمنس ونسلاوس از زاکسن، [[اسقف اعظم]] انتخاب شد، تأمین کرد. فعالیت‌های مهاجران هنگامی که حاکمان پروس و [[امپراتوری مقدس روم]] در درسدن گرد هم آمدند، نتیجه داد. آن‌ها اعلامیه پیلنیتس را در اوت ۱۷۹۱ منتشر کردند که در آن اروپا از اروپا خواسته بود در صورت تهدید لوئی شانزدهم یا خانواده اش در فرانسه مداخله کند. تأیید پروانس از این اعلامیه، نه توسط شهروندان عادی و نه توسط خود لویی شانزدهم مورد استقبال قرار نگرفت.<ref>Nagel 113–114</ref>

سلامتی لوئی هجدهم در بهار ۱۸۲۴ شروع به افول کرد. او از چاقی، نقرس و گانگرنِ خشک و مرطوب، در پاها و [[ستون فقرات]] رنج می‌برد. لوئی در ۱۶ سپتامبر ۱۸۲۴ در جمع خانواده بزرگ سلطنتی و برخی مقامات دولتی درگذشت. پس از وی، برادر کوچکش ، کنت آرتویز، به عنوان چارلز دهم جانشین وی شد.<ref>Nagel, 297–298</ref>