اثباتگرایی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
Saba emrani (بحث | مشارکتها) |
Saba emrani (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۱۱:
در قرنِ بیستم در آلمان و انگلستان فلاسفهای که تحقیقاتِ عمیق و وسیعی در رابطه با روشِ علم در شناختِ جهان انجام میدادند برایِ آن که خود را از [[پوزیتیویسم منطقی|پوزیتیویست]]<nowiki/>هایِ فرانسوی جدا کنند نامِ «پوزیتیویسمِ منطقی» را بر نگرشِ خود نهادند. این فلاسفه معتقد بودند که تنها بخشِ غیرِتجربی ([[پیشینی|پیشینیِ]]) دانشِ بشر اصولِ [[منطق]] است که از تجربه حاصل نمیشوند و اندیشیدن را پیشاپیش محدود میکنند. هر شناخت دیگری که انسان میتواند کسب کند باید از راهِ تجربه به دست آید. اما بسیاری از گزارههایی که ما در زندگی یا در فلسفه به کرات به کار میبریم اگر به درستی تحلیل شوند هیچجا به تجربه متصل نمیشوند.
اثباتگرایی منطقی گذشته از اعتقاد به اعتبارِ علم تعریفِ دقیقی دارد: به هر گزارهای که از جنسِ گزاره خبری باشد یک «[[شرایط صدق]]» تعلق میگیرد. شرایطِ صدق بیان میکنند که گزاره در چه شرایطی صادق و در چه شرایطی کاذب است. توجه کنید که «[[صدق]]» با «[[اثبات]]» خلط نشود. مثلاً گزارهٔ «باران میبارد» در برخی شرایط صادق است و در برخی شرایط کاذب. به عبارتِ دیگر شرایطِ صدق بیان میکنند که گزاره چه «وضعی از امور» (state of affairs) را توصیف میکند. [[
هسته اصلی پوزیتیویسم منطقی را متفکران [[حلقه وین]] تشکیل میدادند که شامل [[رودلف کارنپ]]، [[موریتس شلیک]]، [[هانس رایشنباخ]]، [[هربرت فایگل]]، [[کورت گودل]]، [[هانس هان]]، [[فیلیپ فرنک]]، و [[اتو نویرث]] میشد. این افراد در سالهای ۱۹۲۲ تا اویل دهه ۱۹۳۰ در وین دور هم جمع میشدند و به تبادل نظر دربارهٔ فلسفه و مبانی علوم جدید میپرداختند. آنها در دوره متأثر از رساله منطقی-فلسفی [[لودویگ ویتگنشتاین|ویتگنشتاین]] بودند. از افرادی که ارتباط نزدیکی با این حلقه داشتند، [[آلبرت اینشتین]] و [[لودویک ویتگنشتاین]] بودند. زمانی که ویتگنشتاین در وین اقامت داشت به درخواست شلیک در برخی جلسات گروه شرکت میکرد. پوزیتیویسم مدتی قابلِ ملاحظه سنتِ رایج در [[فلسفه علم]] بود، اما با ظهورِ نگرشهایِ جدید، و کارهایِ متفکرانی مانندِ [[توماس کوهن|کوهن]] و [[ویلارد اورمن کواین|کواین]] کمکم به حاشیه رانده شدند.
|