روزنامه‌نگاری زرد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''خبرنگاری زرد''' به خبرها و [[خبرنگار]]انی اطلاق می‌شود که پایشان را از اصول حرفه‌ای و [[اخلاق]]ی [[روزنامه‌نگار]]ی بیرون گذاشته و در مورد موضوعاتی مانند رسوایی و تهمت‌های جنسی، دلالی تهمت و شبهه وارد کردن به دیگران یا دست آویزدست‌آویز کردن موضوعات احساسی برای سوء استفاده بردنسوءاستفاده از آنها، اطلاق می‌گردد که به صورت نیمه تعریف شده‌ای ''توهین ناتمام'' (not quite libel) لقب گرفته‌است.

این واژه در عصر حکمفرمایی [[سرمایه‌داری]] ما بینمابین دهه‌های ۱۹ و ۲۰ بین دو نفر از اصحاب مطبوعات رخ داد. این جنگ تیراژ، بین [[ژوزف پولیتزر]] مدیر [[روزنامه]] [[نیویورک وورلد]] و [[ویلیام راندالف هیسر]] مدیر روزنامه [[نیویورک ژورنال]] در طی سالهای ۱۸۹۸ تا ۱۸۹۵ رخ داد. منتقدین هر دو روزنامه را متهم می‌کردند که برای بالا بردن تیراژ روزنامه‌های خودخود، دست به [[تحریف]] و احساسی کردن اخبار می‌زنند برای همین مطبوعات نیویورک واژهٔ «روزنامه‌نگاری مسخرهٔ زرد» را در سال ۱۸۹۷ برای این منظور در نظر گرفتند. این نام از یک [[کمیک استریپ]] مردمی که در آن زمان معروف شده بود و دو روزنامه را به صورت کاغذهایی زرد به تصویر می‌کشید، برگرفته شد.

پولیتزر روزنامه وورلد (the World) را در سال ۱۸۸۳ پس از ایجاد روزنامه [[پست خانه]] سن لویس خرید. شروع کار ناشر با تصحیح انتشارات [[آلمان]]ی زبان در سن لویس آغاز شده بود و بر اساس این پیش زمینه می‌دانست که بازار نو بنیادی است و سود آنچنانی را نصیب او نخواهد کرد. پولیتزر سعی کرد تا وورلد را به یک روزنامه سرگرم‌کننده تبدیل کند و صفحاتش را با عکس‌های متفاوت، بازی‌ها و مطالبی که خواننده را جذب خود می‌کردند پر کند به‌خصوص برای کسانی که [[زبان انگلیسی|انگلیسی]] زبان دوم آنها بود.{{سخ}}[[داستان جنایی|داستان‌های جنایی]] بسیاری از صفحه‌ها را پر می‌کرد و [[تیتر]]هایی مانند «آیا او خودکشی کرد؟» یا «فریاد بخشش» خوانندگان بی علاقهبی‌علاقه به خواندن را جذب خود می‌کرد. گذشته از این مواردموارد، پولیتزر برای هر نسخه از روزنامه‌اش تنها دو [[سنت]] می‌گرفت و هشت تا دوازده صفحه روزنامه دست مشتریان می‌داد و این در حالی بود که آن زمان روزنامه‌هایی به همین قیمت چهار برگ بیشتر نداشتند.

در آن زمانزمان، موضوعات احساسی بسیاری در جهان وجود داشت که آنها بی‌توجه به آنها بودند. پولیتزر عقیده داشت که از روزنامه‌ها می‌توان به عنوان ابزاری برای ارتقاء [[جامعه]] و قرار دادن جهان در شرایطی که ناچار به [[اصلاحات اجتماعی]] باشد. گرمای سال ۱۸۸۳ آمریکا خبرنگاران را برای نوشتن به [[آپارتمان]]‌های استیجاری [[منهتن]] متواری کرد و حاصل این متواری شدن شکل‌گیری داستان‌ها و گزارش‌ها زیادی در مورد زندگی مخوف [[مهاجر]]ین و هزینه‌هایی بود که بر آنها تحمیل گشته بود. سرتیتر این مقاله‌ها چیزهایی شبیه «چگونه بچه‌ها پخته می‌شوند»، «سرخ کردن بچه‌ها بر روی سقف» و «خط نعش کش‌ها» بود که منجر به بالا رفتن تیراژ روزنامه شد و همچنین اصلاحاتی که پولیتزر در پی آنها بود را در پیش رویش بیشتر هویدا کرد.{{سخ}}