[[پرونده:Cagecunninghamdiba-300x233.jpg|230px|بندانگشتی|چپ|جان کِیج و [[مرس کانینگهام]] در حضور [[فرح پهلوی]]، در [[جشن هنر شیراز]]]]
'''جان میلتون کیج''' {{انگلیسی|John Milton Cage}} معروف به '''جان کیج''' (زادهٔ ۵ سپتامبر ۱۹۱۲ در [[لس‌آنجلس]] - درگذشتهٔ ۱۲ اوت ۱۹۹۲ در [[نیویورک]])، از [[آهنگساز]]ان سدهٔ بیستم [[ایالات متحده آمریکا|آمریکا]] بود. کیجکِیج ،آهنگساز، پیشگامفیلسوف، عدمشاعر، تعین درنظریه‌پرداز موسیقی ،بود. موسیقیجان الکتروآکوستیککیج واز استفادهشاگردان غیر[[آرنولد استانداردشونبرگ]] ازو آلات[[هنری موسیقیکاول]] ،بود. یکیاو از چهرهتأثیرگذارترین های برجسته آوانگاردآهنگسازان پس از [[جنگ بود.دوم منتقدانجهانی]] ویاست. رانامدارترین بهاثر عنواناو یکیشاید از۴:۳۳ تأثیرگذارترین(چهار آهنگسازاندقیقه قرنو بیستمسی تحسینو کردهسه اند.ثانیه) اوباشد همچنینکه در توسعهآن، رقصنوازنده مدرنیا بسیارنوازندگان، مثربدون بودنواختن ،حتی بیشتریک از[[نت طریق(موسیقی)|نت]]، ارتباطاین بازمان مربیرا کانینگامروی ،صحنه طراحدر رقصسکوت ،می‌گذرانند کهو حاضران در بیشترسالن زندگیرا خودبه نیزشنیدن شریکصداهای زندگیدرون عاشقانهسالن کیجدعوت بودمی‌کنند.
جان کیج در سال ۱۹۳۸ میلادی، نخستین قطعه‌اش را برای [[پیانو]] ساخت و در ۱۹۵۱ میلادی، گروهی از موسیقی‌دانان و [[مهندس صدا|مهندسان صدا]] را به‌کار گرفت تا نخستین قطعهٔ موسیقی را روی [[نوار مغناطیسی]] ضبط کنند.<ref name="radiozamaaneh.com">[http://zamaaneh.com/music/2007/03/post_141.html طنین موسیقی «جان کیج» در شب‌های بخارا]، رادیو زمانه</ref>
کیج را شاید بیشتر به خاطر آهنگسازی چهار دقیقه و سی و سه ثانیه که در غیاب صدای عمدی اجرا می شود ، می شناسند. نوازندگانی که کار را ارائه می دهند ، کاری غیر از حضور در مدت مشخص شده توسط عنوان ندارند. محتوای آهنگسازی "چهار دقیقه و 33 ثانیه سکوت" نیست، که غالباً این طور فرض می شود ، بلکه بیشتر صداهای محیط است که در هنگام اجرا توسط مخاطب شنیده می شود. چالش این اثر در مورد تعاریف مفروض در مورد موسیقی و تجربه موسیقی ، آن را به موضوعی محبوب و بحث برانگیز در موسیقی شناسی و زیبایی شناسی هنر و اجرا تبدیل کرد. کیج همچنین از پیشگامان «پیانوی آماده شده» بود (پیانویی که صدای آن توسط اشیایی که بین سیم یا چکشهای آن قرار گرفته اند تغییر می کند) ، که برای آن، کارهای متعددی در رابطه با رقص و چند قطعه کنسرت نوشت. مشهورترین آنها Sonatas and Interludes است.
معلمان او شامل هنری کاول (1933) و آرنولد شوئنبرگ (1933 تا 35) بودند که هر دو به دلیل ابتکارات بنیادی خود در موسیقی شناخته شده بودند ، اما تأثیرات اصلی کیج در فرهنگ های مختلف آسیای شرقی و جنوبی بود. کیج از طریق مطالعات خود در مورد فلسفه هند و بودیسم ذن در اواخر دهه 1940 به ایده موسیقی آلئوریک یا کنترل شانس رسید ، که ساخت آن را از سال 1951 آغاز کرد. I Ching ، یک ابزار تصمیم گیری متن کلاسیک چینی باستان ، که از عملیات شانس برای پیشنهاد پاسخ به سوالات ممکن است استفاده کند ، به عنوان ابزار استاندارد ترکیب کیج برای بقیه عمر خود شناخته شد. وی در یک سخنرانی در سال 1957 ، او موسیقی را به عنوان "یک نمایش بی هدف" توصیف کرد که "تصدیقی از زندگی است - نه تلاشی برای بیرون آوردن نظم از هرج و مرج است و نه پیشنهادی برای خلقٍ بهتر ، بلکه فقط راهی برای بیدار شدن از خوابِ زندگی‌ای که ما داریم زندگی می کنیم ".
== جوایز و افتخارات ==
وی در سال ۱۹۴۹ میلادی، جایزهٔ [[آکادمی ملی هنر و ادبیات آمریکا]] را به‌خاطر توسعهٔ مرزهای موسیقی و نوآوری‌اش در پیانو دریافت کرد. در سال ۱۹۷۸، به‌عنوان عضو [[آکادمی هنر و علوم آمریکا]] برگزیده شد و ده سال بعد، یعنی در سال ۱۹۸۸، به عضویت [[آکادمی هنر و ادبیات آمریکا]] درآمد. وی در سال ۱۹۸۲، [[نشان لژیون دونور]] [[فرانسه]] را کسب کرد و در سال ۱۹۸۹ از سوی [[بنیاد اینامورا]] [[جایزه کیوتو|جایزهٔ کیوتو]] را دریافت کرد.<ref name="radiozamaaneh.com">[http://zamaaneh.com/music/2007/03/post_141.html طنین موسیقی «جان کیج» در شب‌های بخارا]، رادیو زمانه</ref>
