وفایی: تفاوت میان نسخه‌ها

عادت شده اینگونه سخن گفتنم ای دوست / سیمای دلم بود همی خُلقم و خویم

در میكده ی عشق دگر باره  نگویم / كز عشق نگویم دگر از عشق نگویم

عشاق اگر لقای تو را آرزو كنند / باید ز خون خویشتن اول وضو كنند

كفر است در شریعت و آیین عاشقی / از دوست غیر دوست اگر آرزو كنند

بعد از هزار سال ز خاك شهید عشق / یابند بوی خون اگر آن خاك بو كنند

زخم خندگ تو بهبودیش مباد / گر جز به تار طرّه ات او را رفو كنند

ترسم اسیرو عاشق وشیدای خود شوی / گر با جمالت آینه را روبرو كنند

هر موی من ز زلف تو دارد شكایتی / كو فرصتی كه شرح غمت مو به مو كنند