معاویة بن ابی‌سفیان: تفاوت میان نسخه‌ها

'''معاویه یکم''' (به عربی: معاویة بن أبی‌سفیان) (زاده ۶۹۷ به روایتی ۶۰۵ - درگذشت ۶۸۰ میلادی) بنیانگذار [[خلافت اموی]] و نخستین خلیفه این سلسله بود. او از سال ۶۶۱ میلادی تا هنگام مرگ خلافت کرد. معاویه کمتر از ۳۰ سال پس از درگذشت [[پیامبر اسلام]] و مدت بسیار کوتاهی پس از [[خلفای راشدین]] خلیفه گردید. معاویه دادگستری و پارسایی خلفای راشدین را نداشت ولی نخستین خلیفه‌ای است که نامش بر روی [[مسکوکات]]، [[سنگ‌نبشته|سنگ و فلزنوشت‌ها]] و اسناد باقیمانده از ظهور خلافت اسلامی ثبت شده‌است. معاویه و پدرش [[ابوسفیان]] از خویشاوندان دور [[قریش|قریشی]] [[محمد]] بودند و در ابتدا با اسلام و پیامبر مخالفت می‌کردند. پس از [[فتح مکه]] در سال ۶۳۰ میلادی، معاویه به عنوان یکی از کاتبین [[قرآن]] تعیین گردید. معاویه در زمان خلافت [[ابوبکر]] (خلافت: ۶۳۲–۶۳۴) به همراه برادرش [[یزید بن ابی‌سفیان]] به عنوان طلایه دار سپاه مسلمانان در [[فتح شام به‌دست مسلمانان|فتح شام]] منصوب شدند. وجه سیاسی و مقام حکومتی معاویه به تدریج زیاد شد به طوریکه در زمان خلافت [[عثمان]] (خلافت: ۶۴۴–۶۵۶) (پدربزرگ معاویه و عثمان برادر و پسران [[امیة بن عبدشمس]] بودند) به عنوان والی [[شام (سرزمین)|شام]] بر آن سرزمین حکمرانی می‌کرد. معاویه با قبیله قدرتمند [[بنی کلب]] متحد شد و قدرت دفاعی خلافت مسلمین را در مقابل [[جنگ‌های اعراب و بیزانس|حملات قوای بیزانس]] به شهرهای ساحلی شام افزود. در تاریخ اسلام نخستین نیروی دریایی در زمان معاویه به وجود آمد. پس از قتل عثمان در سال ۶۵۶ میلادی، معاویه به بهانه قتل او (عثمان هم قبیله معاویه بود) و در راستای انتقام از خون او با [[علی]]، خلیفه پس از عثمان مخالفت و دشمنی کرد.