'''زمان دستوری ''' مقوله‌ای دستوریستدستوری است که موقعیت زمانی را تعیین می‌کند؛ به عبارت دیگر زمان دستوری شکل دستوری‌شدهٔ زمان تقویمیستتقویمی است. زمان دستوری جزو مقولات اساسی‌ایستاساسی است که همراه با عناصر واژگانی و دیگر اشارات مربوط به زمان، شنونده را قادر می‌سازد تا ارتباطی موقتی میان موقعیت گفتار و موقعیتی که در جمله توصیف شده را بازسازی کند. همچنین زمان دستوری شنونده را قادر می‌سازد تا ترتیب نسبی موقعیت‌های توصیف شده در متن را نیز بازسازی کند.<ref>Fabricius-Hansen, 2006: p. 566.</ref><ref>comrie, 1985: p. 9.</ref>
