جلال‌الدین همایی: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال ۱۳۱۰ به تهران منتقل شد و به تدریس در دبیرستان‌های [[دارالفنون]] و شرف پرداخت. در این دوره شاگردانی چون [[ذبیح‌الله صفا]]، [[حسین خطیبی (استاد دانشگاه)|حسین خطیبی]] و [[علی‌اکبر شهابی]] را می‌پروراند. در سال ۱۳۱۹ به تدریس در کلاس ششم ادبی که زیر نظر [[دانش‌سرای عالی]] آن وقت بوده و مختص شاگردان اوّل و دوم دانش‌سرای مقدماتی کل کشور می‌شده، منصوب می‌شود و پس آنگاه راهی دانشگاه تهران می‌گردد و ۱۲ سال به تدریس درس فقه در دانشکده حقوق می‌پردازد و سپس به دانشکده ادبیات دانشگاه تهران منتقل و به تدریس [[آرایه‌های ادبی|صنایع ادبی]] در هر سه دورهٔ لیسانس، فوق‌لیسانس و دکتری مشغول می‌شود. در سال ۱۳۴۵ درخواست بازنشستگی می‌کند و با وجود موافقت با آن کار تدریس در دانشگاه همچنان ادامه می‌یابد ر سال ۱۳۵۲جز اعضاءانجمن شاهنشاهی فلسفه ایران به ریاست افتخاری [[شهبانو فرح پهلوی]] می‌شود . از جمله شاگردان برجسته‌ای که در محضر استاد همایی پرورش یافته‌اندیافته‌اند، می‌توان به [[محمدرضا شفیعی کدکنی]]، [[محمد معین]]، [[قدمعلی سرامی]]، [[محمد خوانساری]] و [[جمال رضایی]] اشاره کرد.