تهاجم سزار به بریتانیا: تفاوت میان نسخه‌ها

| combatant1 = [[جمهوری روم]] و {{پم|ترای‌نووانتس|Trinovantes}}

| combatant2 = [[بریتون‌های سلتی]]

| commander2 = {{پم|کاسیولونس|Cassivellaunus}}، [[Cingetorix (Briton)|سینگه‌توریکس]]، [[Segovax|سگاواکس]]، {{پم|کارویلیوس|Carvilius}}، [[Taximagulus|تاکسیمانگالوس]]

| strength1 = ۵۵ قبل از میلاد – در حدود ۱۰٬۰۰۰ نیروهای لژیون ([[Legio VII Claudia|Legio VII]]، [[Legio X Equestris|Legio X]]), ۸۰ کشتی حمل و نقل پیاده نظام و تعداد نامعلومی از [[auxiliaries (Roman military)|نیروهای کاوالیری]].{{سخ}}۵۴ قبل از میلاد – در حدود ۲۵٬۰۰۰ نیروهای لژیونری ([[Legio VII Claudia|Legio VII]] و ۴ لژیون دیگر), تعداد نامشخصی از [[auxiliaries (Roman military)|نیروهای کاوالیری]] و [[troopship|ترانسپورت]].

نخستین تازش او در تابستان سال ۵۵ پیش از میلاد بود.

او نخست تاجرینی که پیشتر به جزیره رفته بودند را فراخواند ولی متوجه شد که آنها نمیتوانند به او اطلاعات باارزشی از تاکتیک های نظامی بریتون ها و استحکامات دفاعیشان بدهند.

او احتمالا در طول ساحل کنت حرکت کرده.

گرچه او هیچوقت جرات نکرد که پا به خشکی بگذارد.

برخی از قبایل سلت در بریتانیا که توسط تاجرین هشدار داده شده بودند پیش از حمله سزار با فرستادن سفیران تسلیم خودشان را اعلام کرده بودند.

او نخست در درگیری کوچکی در [[دوُور]] کنت پا به خشکی گذاشت ولی با نرسیدن کشتی های سواره نظامش و طوفان هایی که کشتی هایش را پر از آب میکردند و نزدیکی زمستان و کمبود غذا او در نهایت عقب نشینی کرد.

بریتون ها اینبار به او حمله نکردند.

آنها شاید از تعداد کشتی ها ترسیدند و شاید این استراتژی آنها بود.