وی در سال ۱۹۷۹ توسط طرفداران [[حفیظ‌الله امین]] در کاخ ریاست جمهوری به وسیلهٔ بالش (متکا) خفه شد و پس از مرگش قدرت به [[حفیظ‌الله امین]] نخست‌وزیر وقت [[افغانستان]] منتقل شد.
== زندگی‌نامه ==
نورمحمد تره‌کی فرزند نظر محمد تره‌کی در [[۱۵ ژوئیه|۱۵ ژوئیهٔ]] [[۱۹۱۷ (میلادی)|۱۹۱۷]] از قبیلهٔ قدرتمند غلجایی در روستای سورگلی ولسوالی قلات غلجی از ولایت زابل زاده شد. وی تحصیلات ابتدایی را در غزنی به پایان رساند. تا سال [[۱۹۳۲ (میلادی)|۱۹۳۲]] در یک شرکت هندی کار می‌کرد و به وسیلهٔ این شرکت به [[هندوستان]] رفته تحصیلات خود را تا کلاس ۱۲ به پایان رسانید.
نور محمد در جوانی احساسات وطن‌دوستی و مبارزه را علیه رژیم هاشم‌خان که صدراعظم وقت در افغانستان بود آغاز نمود.
به دلیل روابط قومی، توسط [[شریف تره کی|شریف تره‌کی]] حکمران [[ولایت ابل]]، به‌عنوان کاتب جزای [[ولسوالی شینکی]] همین ولایت اعزام گردید. پیشنهاد تقررش به [[وزارت داخله]] فرستاده شد. وزیر داخلهٔ وقت یعنی [[داودخان]] آنرا رد کرد. آن هم به این دلیل که وی در [[هند]] تحصیل نموده بود و هند در آن زمان تحت [[استعمار]] [[انگلیس]] قرارداشت.
اما پسان‌ترها تره‌کی توانست به‌واسطهٔ «بینوا» عضو [[وپیشن زلمیان]]، در ریاست مستقل مطبوعات مقرر گردیده و تا معاونت ریاست [[آژانس باختر]] ارتقا یابد. پسان‌تر به‌عنوان اتشه (وابستهٔ) مطبوعاتی سفارت افغانستان در [[واشینگتن]] عازم [[ایالات متحده]] گردید.
او در سال [[۱۳۲۶]] یکی از مشمولان [[ویش زلمیان]] یعنی [[جوانان بیدار]] بود. در جلسهٔ ویش زلمیان اشخاص ذیل برای اولین بار در یک حزب سیاسی جمع گردیدند. [[عبدالروف بینوا]]، [[گل پاچا الفت]]، [[فیض محمد خان انگار]]، نورمحمد ترکی، [[غلام حسین صافی]]، [[محمد رسول خان پشتون]]، [[عبدلشکور رشاد]]، [[عبدالهادی توخی]]، [[محمدانور خان اچکزایی]]، [[قاضی بهرام خان]]، [[غلام جیلانی]]، [[قاضی عبدلصمدف]]، [[آقا محمد کرزی]]، [[موسی شفیق]]، [[غلام محمد پوپل]] و باقی ۱۶ نفر دیگر بودند و نشریهٔ این حزب را [[نشریه انگار|انگار]] می‌نامیدند.
در سال [[۱۳۴۳]] نخستین کنگرهٔ حزب با شرکت ۲۷ نفر از اعضا تأسیس شد و بر اثر رأی آرا تمام اعضا، نور محمد تره‌کی به صفت منشی عمومی [[جمعت دیموکراتیک خلق افغانستان]] تعین گردید. در [[۱۴ ثور]] سال [[۱۳۴۶]] این حزب، پس از انشعاب به دو جناح [[جناح خلق|خلق]] و [[جناح پرچم|پرچم]] تقسیم شد. در سال [[۱۳۵۷]] به صفت رئیس شورای انقلابی منصوب شد.
