منظور از '''روابط''' '''دو جانبه''' انجام روابط سیاسی ، اقتصادی یا فرهنگی بین دو [[کشور مستقل]] است . دو جانبه در تضاد با [[یکجانبه‌گرایی|یکجانبه گرایی]] یا [[چندجانبه‌گرایی|چند جانبه]] گرایی است ، که به ترتیب فعالیت یک دولت واحد یا مشترکاً توسط چندین کشور است. وقتی کشورها یکدیگر را به عنوان [[کشور مستقل|کشورهای مستقل]] می شناسند و با روابط دیپلماتیک موافقت می کنند ،کنند، روابط دو جانبه ایجاد می کنند. کشورهایی که روابط دو جانبه دارند ،دارند، برای تسهیل گفتگوها و همکاریها ،همکاریها، نمایندگان دیپلماتیک مانند [[سفیر]] را مبادله می کنند.
موافقت نامه های اقتصادی ،اقتصادی، مانند [[توافق نامه تجارت آزاد|توافق نامه]] تجارت آزاد (FTA) یا [[سرمایه‌گذاری خارجی|سرمایه گذاری مستقیم خارجی]] (FDI) که توسط دو کشور به امضا رسیده است ،است، نمونه ای از دوجانبه گرایی است. از آنجا که بیشتر توافق های اقتصادی مطابق با خصوصیات خاص کشورهای متعاهد امضا می شوند تا رفتار ترجیحی به یکدیگر ارائه دهند ،دهند، نه یک اصل کلی بلکه یک تمایز موقعیتی مورد نیاز است.است؛ بنابراین ، از طریق دوجانبه بودن ،بودن، کشورها می توانند توافق نامه ها و تعهدات متناسب تری را که فقط برای کشورهای متعاهد خاص اعمال می شود ،شود، بدست آورند. با این حالحال، ، ایالتهاایالت‌ها با معامله ایمعامله‌ای روبرو خواهند شد زیرا در هزینه هایهزینه‌های معاملات بیشتر از ترفند چند جانبه هدر می رود. در یک ترفند دوجانبه ،دوجانبه، برای هر یک از شرکت کنندگان باید قرارداد جدیدی انجام شود. بنابراین تمایل به زمانی دارد که [[هزینه تراکنش|هزینه های معامله]] کم باشد و مازاد عضو ،عضو، که از نظر اقتصادی با " [[مازاد اقتصادی|مازاد تولید کننده]] " مطابقت دارد ،دارد، ترجیح داده شود. علاوه بر این ،این، اگر یک کشور تأثیرگذار خواهان کنترل از کشورهای کوچک از منظر لیبرالیسم باشد ،باشد، موثر خواهد بود ،بود، زیرا ایجاد یک مجموعه توافق های دو جانبه با کشورهای کوچک می تواند نفوذ یک کشور را افزایش دهد. <ref>{{Cite web|last=Thompson|first=Alexander|title=Multilateralism, Bilateralism and Regime Design|url=http://politicalscience.osu.edu/faculty/athompson/Lateralisms.pdf|publisher=Department of Political Science Ohio State University|accessdate=23 September 2013}}</ref>
