در عرف و [[فرهنگ عامه]]، جهاز مفصل موجب احترام بیشتر عروس از طرف خانواده داماد می‌شود.
== تعریف ==
به مجموعه وسایل و اشیائی که از سوی خانواده دختر به عروس به هنگام عزیمت (رفتن) به منزل شوهر داده می‌شود، جهیزیه گفته می شود. جهیزیه، مالی است که دختر (زن) بنا به عرف و رسومات جامعه و خانواده، در زمان ازدواج با خود به منزل شوهر می برد که علاوه بر استفاده خود به شوهر نیز اجازه استفاده کردن از آن را می دهد. همچنین بر اساس قانون مدنى و رسومات موجود و موازین شرعی تامین معاش (زندگی) و کلیه لوازم مربوط به زندگى با مرد است، اما زن هم به نشانه صمیمیت و علاقه به زندگى مشترک، دوست دارد با همسر آینده خویش همراهى کند و او را در تشکیل یک زندگی مشترک یاری کند. از طرف دیگر بعضى از حقوقدانان معتقدند که اختصاص دادن جهیزیه به دختر از سوى پدر و خانواده او در واقع به نوعى تعدیل (برابرسازی) قانون مربوط به ارث محسوب مى شود.
== در ایران ==
سطر ۱۳ ⟵ ۱۰:
== در اسلام ==
[[فاطمه]]، همسر [[علی بن ابیطالب]] با خود جهیزیه به خانه همسرش برد.<ref>از خشت تا خشت. محمود کتیرایی. مؤسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی. ۱۳۴۵ تهران</ref>
== پیشینه تاریخی ==
=== بابل ===
حتی در قدیمی ترین سابقه موجود ، مانند آیین حمورابی در بابل باستان ، مهریه به عنوان یک رسم موجود توصیف شده است. دختران به طور معمول هیچ یک از املاک پدرش را به ارث نمی بردند. در عوض ، با ازدواج ، عروس از پدر و مادر خود جهیزیه می‌گرفت که هدف آن تأمین امنیت مادام العمر برای خانواده وی بود در بابل هم مهریه به عروس و هم جهیزیه داده می شد. با این حال ، مهریه عروس تقریبا همیشه برای تامین بخشی از جهیزیه هزینه می‌شده است. جهیزیه همسر به عنوان بخشی از دارایی های خانواده توسط شوهرش اداره می شد. با این وجود داماد حقی برای در اختیار داشتن جهیزیه نداشت. و از نظر قانونی ، مهریه باید جدا نگه داشته شود زیرا انتظار می رفت که زن وفرزندانش را تامین کند. زن در هنگام مرگ شوهر مستحق مهریه خود بود. اگر او بی فرزند از دنیا می‌رفت ، مهریه اش به خانواده اش پس داده می‌شد ، اگر پدرش زنده بود ، در اختیار پدرش بود ، در غیر این صورت برادرانش. اگر او فرزندان پسر داشت ، آنها به طور مساوی آن را تقسیم می کردند. مهریه زن فقط توسط فرزندان خودش به ارث می‌رسید ، و اگر شوهرش از همسران دیگری فرزند داشت به آنها تعلق نمی‌گرفت.
