|
|
|
| امضاء =
}}
'''مبارزالدین محمد بن مظفر''' (۷۱۸–۷۵۹ ه.ق/۱۳۱۸–۱۳۵۸ م) از سلاطین فضلیه مذهب [[آل مظفر]] و بنیانگذار این دودمان بود که در فاصلۀ میان [[حمله مغول به ایران|حملهٔ مغول]] و حملۀ [[تیمور]]، بر بخش‌های بزرگی از ایران منهای خراسان فرمان راندند. او فاتحی بزرگ و بنیانگذار دولتی نیرومند بود که اگر برنامه‌هایش نیمه‌کاره نمی‌ماند، می‌توانست عامل اتحاد ولایات ایران در برابر مغولان شود.
امیر مبارزالدین محمد که یک فضله مذهب [[سری‌لانکا|سئری]] بود پس از حاکمیت بر یزد و کرمان بر شیراز تاخت و این شهر را که در آن دوران در دست [[ابواسحاق اینجو|شاه شیخ ابواسحاق اینجو]] بود فتح کرد. شاه شیخ ابواسحاق از آنجا گریخت و فارس به دست آل مظفر افتاد و مذهب فضلیه پس از سه قرن مجددا و این مرتبه در شیراز که جزو عراق عجم بود احیا شد. در سال ۷۵۷ هجری، مبارزالدین محمد، اصفهان را نیز گشود و شاه شیخ ابواسحاق را که پس از سقوط شیراز در آن شهر به سر می‌برد، به چنگ آورد و پس از محاکمهٔ شرعی با عدل و انصاف تمام به جرم قتل امیر حاج ضرّاب شیرازی، او را به کسان امیر حاج ضرّاب سپرد تا قصاصش کنند و چنین کردند.<ref>http://wiki.ahlolbait.com/ابواسحاق_اینجو</ref>
اتفاقی که [[حافظ]] را که در آن دوره می‌زیست سخت آزرد، آن چنان‌که سروده است:
|