حالت فاعلی: تفاوت میان نسخه‌ها

در زبان‌هایی مانند انگلیسی و فارسی به خاطر آسان‌شدگی و حذف نشانگرهای حالت، ترتیب قرار گرفتن واژه‌ها در جمله برای درک درست معنا اهمیت اساسی دارد اما در آلمانی یا روسی که شکل باستانی‌تر هندواروپایی را حفظ کرده‌اند حالت است که معنا را می‌رساند و بنابراین اجزای جمله آزادند تا جابه‌جا بشود.<ref>[http://german.about.com/library/blcase_sum.htm The Four German Cases: Summary<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref>. در زبان‌هایی مانند زبان فارسی، حالتهای صرفی به جای صرف با نشانه مشخص می‌شوند. این به زبان فارسی اجازه می‌دهد تا همانند زبان آلمانی چیدمان واژگانی آزاد داشته باشد.

در آلمانی در نمونه‌های زیر حرف تعریف der نشانگر این است که واژه‌ای که جلوی آن آمده فاعل است و حرف تعریف den نشان می‌دهد که واژه بعدی مفعول است<ref name="همان">همان.</ref>. در زبان فارسی، حالت فاعلی حالت پیش‌فرض اسم است و نشانه‌ای ندارد اما مفعول مستفیم جمله با حرف «را» نشانه‌گذاری می‌شود:

* '''Der Hund''' beißt den Mann. سگ مرد را گاز می‌گیرد مرد را.

* Den Mann beißt '''der Hund'''. سگ مرد را گاز می‌گیرد سگ.

* ?Beißt '''der Hund''' den Mann سگگاز مردمی‌گیرد راسگ گازمرد می‌گیرد؟را؟

* ?Beißt den Mann '''der Hund''' سگگاز می‌گیرد مرد را گاز می‌گیرد؟سگ؟

در تمام این جملات der Hund (سگ) به این خاطر که نشانگر حالت کنایی یعنی der دارد فاعل جمله است.