بیانیه بالفور: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
خنثیسازی ویرایش 30496571 از Meysamgomravi (بحث) غلط نگارشی برچسب: خنثیسازی |
اصلاح املای یک کلمه |
||
خط ۲۳:
[[جامعه ملل]]، در سومین سال از شروع [[جنگ جهانی اول]] و پس از سقوط [[امپراتوری عثمانی]]، [[قیمومیت بریتانیا بر فلسطین|قیمومیت فلسطین]] را به [[پادشاهی متحده|بریتانیا]] اعطا کرد.<ref name=autogenerated5>[http://www.bbc.co.uk/persian/worldnews/story/2008/05/080515_bd-mv-nakba.shtml «یوم النکبه»؛ روایت روزهای آغازین تأسیس یک کشور]، بیبیسی فارسی</ref> با این هدف که [[بریتانیا]] «پیشزمینههای مطلوب سیاسی، اقتصادی و امنیتی برای تأسیس ''خانه ملی یهودیان'' را عهدهدار شود و همچنین برای حفاظت از حقوق مدنی و حقوق مذهبی از همه ساکنان سرزمین فلسطین، صرفنظر از نژاد و مذهب» بکوشد.<ref>[http://avalon.law.yale.edu/20th_century/palmanda.asp The Palestine Mandate], The Yale University</ref>
از سال ۱۵۱۷ و در زمان حاکمیت [[سلیم یکم|سلطان سلیم]] اول، امپراتوری عثمانی به مدت چهارصد سال فرمانروای سرزمین فلسطین بود تا آن زمان که پس از فروپاشی این
در دوره پیش از جنگ جهانی اول، یهودیان به دلیل تهاجم اقتصادی و [[دلالی]] در سطح جهان به ثروت های هنگفتی دست پیدا کرده بودند. به دلیل سوءاستفادههای مالی از [[روسیه]] ، [[فرانسه]] و اسپانیا اخراج شده و به ناچار به آلمان و لهستان مهاجرت کردند. آلمان از یهودیان استقبال کرد و به آنان پناه داد. تا اینکه در خلال جنگ جهانی اول به دلیل این که تعداد زیادی از یهودیان در آلمان زندگی میکردند، این قوم به شدت طرفدار آلمان شده و در رسانههای کشورها از جمله آمریکا به سود آلمان تبلیغ میکردند. ارتش آلمان با شروع جنگ، با تکیه بر قوای نظامی پیشرفتهٔ خود ازجمله زیردریاییها که در آن زمان برگ برنده محسوب میشد و همچنین توپها و اژدرهای قوی، [[نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا|نیروی دریایی بریتانیا]] و کشتیهای تجاری را به گونهای فلج کرد که در انگلستان یک قحطی رخ داد و مسئولین این کشور تصمیم گرفتند تا پیشنهاد آتشبس از جانب آلمان را پذیرفته و برای دادن امتیاز به آلمان، پای میز مذاکره بنشینند. در این میان یهودیان که شرایط بد بریتانیا را به خوبی درک کرده بودند، با تأثیرپذیری و تبعیت از [[صهیونیسم|جنبش صهیونیسم]] که تنها ۲۰ سال از آغاز تشکیل شورای آن در بازل سوئیس گذشته بود، افرادی را به اتاق جنگ بریتانیا فرستادند تا پیشنهاد یک معامله را مطرح کنند. یهودیان با تطمیع بریتانیا به پیروزی در جنگ، وعده دادند که بریتانیا میتواند در این جنگ پیروز شود و هنوز یک راه حل برای این بحران وجود دارد. یهودیان پیشنهاد دادند درصورتی که بریتانیا، قیمومه خود [[فلسطین]] را به سازمان جهانی [[صهیونیسم]] واگذار کند، آنها هم پای آمریکا را به جنگ باز خواهند کرد. بدین گونه بود که [[جرج پنجم (پادشاهی متحده)|جرج پنجم]] با این پیشنهاد موافقت کرد. با باز شدن پای آمریکا به جنگ، ارتش آلمان شکست خورد و بریتانیا که در حال شکست بود، با پیروزی در جنگ، از امپراتوری عثمانی و آلمان امتیاز گرفت. با فروپاشی امپراتوری عثمانی، فلسطین که [[مستعمره|مستعمرهی]] آن امپراتوری بود، به دست بریتانیا افتاد و بریتانیا، سرپرستی خود را اعلام کرد و در سال ۱۹۱۷ میلادی، بریتانیا طی بیانیه بالفور، به سرمایهدار بزرگ [[والتر روتشیلد]]، اعلام کرد که فلسطین را به عنوان خانهی ملی یهودیان شناخته و آن را به جنبش صهیونیسم واگذار میکند. پس از پایان جنگ جهانی اول و لو رفتن این ماجرا در آلمان، حس تنفر شدیدی از یهودیان به وجود آمد و باب شد که آنها از پشت به آلمان خنجر زدند و یهودیان را خائن نامیدند. این گونه بود که آدولف هیتلر که در جنگ جهانی اول یک سرباز جوان بود، به عنوان پیشوای آلمان در جنگ جهانی دوم، دست به انتقامگیری از یهودیان میزند و در سال ۱۹۴۸ بهانهٔ مهاجرت یهودیان به فلسطین فراهم می شود.<ref>https://www.jstor.org/stable/1878450?seq=1#page_scan_tab_contents</ref><ref>https://mosaicmagazine.com/observation/2018/09/when-american-jews-fought-over-the-balfour-declaration/</ref><ref>https://www.tabletmag.com/jewish-arts-and-culture/books/248615/jews-who-stabbed-germany-in-the-back</ref>
|