صفر مطلق: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Imconcerned (بحث | مشارکت‌ها)
برچسب: برگردانده‌شده
Imconcerned (بحث | مشارکت‌ها)
برچسب: برگردانده‌شده
خط ۳۴:
با یک درک نظری بهتر از صفر مطلق، دانشمندان برای رسیدن به این دما در آزمایشگاه مشتاق بودند. تا ۱۸۴۵، [[مایکل فارادی]] تلاش کرد تا بیشتر گازهایی را که تا آن زمان شناخته شده بودند را به مایع تبدیل کند، و با رسیدن به -۱۳۰ درجهٔ سانتی‌گراد به رکورد جدیدی از پایین‌ترین دما رسید. فارادی معتقد بود که گازهای مشخصی، همچون [[اکسیژن]]، [[نیتروژن]] و [[هیدروژن]] باید گازهای دائمی باشند و امکان مایع‌کردن آن‌ها وجود ندارد. دهه‌ها بعدتر، در سال ۱۸۷۳ دانشمند نظری هلندی [[یوهان دیدریک وان در والس]] نشان داد که این گازها را می‌توان به مایع تبدیل کرد، ولی فقط تحت شرایط فشار بسیار بالا و دمای بسیار پایین. در سال ۱۸۷۷، [[لوئیس پل کایتت]] در فرانسه و [[رائول پیکتت]] در سوئیس موفق به تولید اولین قطره‌های هوای مایع در -۱۹۵ سانتی‌گراد شدند. در ادامه در سال ۱۸۳۳ استادان لهستانی [[زیگمونت وروبلوسکی]] و [[کارول اولژوسکی]] به تولید اکسیژن مایع در دمای -۲۱۸ سانتی‌گراد پرداختند.
 
شیمی‌دان و فیزیک‌دان اسکاتلندی [[جیمز دیوئر]] و فیزیک‌دان هلندی [[هایک کامرلینگ اونس]] به چالش مایع‌سازی دیگر گازها همچون [[هیدروژن]] و [[هلیوم]] وارد شدند. در سال ۱۸۹۸، پس از ۲۰ سال تلاش، دیوئر اولین نفری بود که هیدروژن را مایع کرد، و به رکورد دمای -۲۵۲ درجه سانتی‌گراد رسید. هرچند کامرلینگ اونس رقیب او اولین نفری بود که هلیوم را مایع کرد، و این کار را در سال ۱۹۰۸ با استفاده از چندین مرحلهٔ پیش‌سردسازی و [[چرخهٔ همپسون-لینده]] انجام داد. وی دما را تا نقطهٔ جوش هلیوم در -۲۶۹ درجه سانتی‌گراد پایین آورد. با کاهش فشار هلیوم مایع او حتی به دماهای پایین‌تر نزدیک ۱٫۵ درجهٔ کلوین رسید. این‌ها سردترین دماهای بدست آمده بر روی زمین تا آن زمان بودند و این دستاورد منجر به دریافت [[جایزهٔ نوبل]] توسط او در سال ۱۹۱۳ شد. کامرلینگ اونس ب مطالعهٔ خصوصیات مواد در دماهای نزدیک به صفر مطلق ادامه داد و برای اولین بار مفاهیم [[ابررسانایی]] و [[ابرشارگی]] را توضیح داد.
 
== جستارهای وابسته ==