فلسفه شادی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
←افلاطون: قسمت افلاطون تکمیل شد |
←دموکریتوس: متن تمیز شد. |
||
خط ۸:
=== افلاطون ===
[[افلاطون]] با استفاده از نام [[سقراط]] به عنوان نقش اصلی در گفتگوهای فلسفیاش، آنچه لازمهي شادی است را در اثر [[جمهور]] خود توضیح داده است. در این اثر افلاطون بیان میدارد که اشخاصی که پیرو اصول اخلاقی هستند، آنهایی هستند که میتوانند واقعا شاد باشند. برای همین شخص باید فضایل اصلی اخلاقی را مخصوصا عدالت را درک کند. با استفاده از آزمون فکری [[حلقهی ژیگ]] افلاطون به این نتیجه میرسد که شخصی که از قدرتش سوء استفاده میکند خود را اسیر شهواتش کرده است، در حالی که فردی که انتخاب میکند اینگونه نباشد، عقلا خود را تحت کنترل دارد و بنابراین شاد است<ref>Mohr, Richard D. (1987). "A Platonic Happiness". ''History of Philosophy Quarterly''. '''4''' (2): 131–145. [[JSTOR (identifier)|JSTOR]] 27743804.</ref>. او همچنین نوعی از شادی را در بیان میدارد که از [[عدالت اجتماعی]] که ناشی از عمل به نقش اجتماعی شخص است برمیآید. از آنجا که این وظیفه شادی را شکل میدهد، اشکال معمول دیگر شادی که دیده میشوند، مانند تفریح، ثروت و لذت - از درجهي کمتری - و شاید حتی شکل کاذبی از شادی در نظر گرفته میشوند<ref>Mohr, Richard D. (1987). "A Platonic Happiness". ''History of Philosophy Quarterly''. '''4''' (2): 131–145. [[JSTOR (identifier)|JSTOR]] 27743804.</ref>.
|