سیروس نهاوندی: تفاوت میان نسخه‌ها

در ۳ آبان ۱۳۵۱ با نقشه ساواک از بیمارستان ارتش فرار کرد.<ref>حلقه گمشده، سیروس نهاوندی، باقر مرتضوی، چاپ اول زمستان ۱۳۹۳، ص ۱۰۷</ref> او برای عادی جلوه دادن فرارش، با راهنمایی یک پزشک گلوله‌ای به دست چپش شلیک کرد که توسط همان پزشک هم بیرون آورده شد. این کار به همراه تمهیداتی دیگر باعث شد نهاوندی به رغم آن که پیش از بازداشت از [[سازمان انقلابی حزب توده ایران]] فاصله گرفته بود، دوباره بتواند به اعضای آن نزدیک شود. فرار او یک اعاده حیثیت از سازمان انقلابی به حساب می‌آمد به همین دلیل بود که سازمان او را در قامت یک قهرمان پذیرفت و با مقاله‌ای از او با عنوان «تجاربی چند از مبارزه در اسارت» که درارگاندر ارگان [[سازمان انقلابی حزب توده ایران]] در اروپا منتشر شد، او را به یک قهرمان کامل تبدیل کرد،<ref>ویژه‌نامه تاریخ معاصر {زندگی و فعالیت‌های سیروس نهاوندی} با عنوان «چریکی که صیاد شد» منتشر شده در ماهنامه اندیشه پویا، سال پنجم، شماره ۳۴، اردیبهشت ۱۳۹۵</ref> پس از این هم با همکاری و امکانات ساواک سازمان آزادیبخش خلق‌های ایران را بنیان گذاشت که اولین اعلامیه آن در ۵ اردیبهشت ۱۳۵۲ منتشر شد. نهاوندی موفق شد تعداد زیادی را به این سازمان جذب کند.

سیروس نهاوندی علاوه بر سازمان آزادیبخش خلق‌های ایران، ضربات سختی هم به تشکیلات داخل [[سازمان انقلابی حزب توده ایران]] زد و موجب دستگیری عده‌ای از کادرها و رهبران آن شد. وی که روابط نزدیکی با [[پرویز واعظ‌زاده مرجانی]]، مسؤلمسئول این سازمان داشت، اطلاعات زیادی از آنها به دست آورده بود به طوری که حتی در جلسات کمیتهٔ رهبری آن نیز شرکت می‌کرد.<ref>بازنگری یک تجربه، عباس تمبرچی، مندرج در کتاب حلقه گمشده، سیروس نهاوندی، باقر مرتضوی، چاپ اول زمستان ۱۳۹۳، ص ۴۴۷</ref>