اتاقک ابر: تفاوت میان نسخه‌ها

چارلز تامسون ریس ویلسون (۱۸۶۹–۱۹۵۹)، یک فیزیکدان اسکاتلندی، با اختراع اتاق ابر به حساب می‌آید. او با الهام از مشاهدات ناخودآگاه بروکن در هنگام کار بر روی اجلاس بن‌نویس در سال ۱۸۹۴، شروع به توسعه اتاق‌های توسعه برای مطالعه ساخت ابر و پدیده‌های نوری در هوای مرطوب کرد. به سرعت او کشف کرد که یون‌ها می‌توانند به عنوان مراکز تشکیل قطرات آب در چنین اتاق‌هایی عمل کنند. او از این کشف پیگیری کرد و اولین اتاق ابر را در سال ۱۹۱۱ تکمیل کرد. در داخل محفظه اصلی ویلسون، هوا داخل دستگاه مهر و موم شده با بخار آب اشباع شد، سپس دیافراگم برای گسترش هوا داخل اتاق ([[گسترش آدیاباتیک]])، خنک‌سازی هوا و شروع به بخار آب کن از این رو استفاده از نام ابر انبساط گسترش یافته‌است. هنگامی که یک ذره یونیزه از طریق محفظه عبور می‌کند، بخار آب روی یون‌های حاصل از آن تلفیق می‌شود و دنباله ذره در ابر بخار قابل مشاهده است. ویلسون، همراه آرتور کامپتون، جایزه نوبل فیزیک در سال ۱۹۲۷ را برای کار خود در اتاق ابر دریافت کرد. [۲] این نوع اتاق نیز یک [[اتاق پالس]] نامیده می‌شود، زیرا شرایط عملیاتی به‌طور مداوم حفظ نمی‌شود. تحولات بیشتر توسط [[پاتریک بلک اند]] ساخته شده‌است که از [[بهار قوی]] برای گسترش و فشرده‌سازی اتاق بسیار سریع استفاده می‌شود و باعث می‌شود که محفظه حساس به ذرات چندین بار در ثانیه باشد. برای ضبط تصاویر استفاده از فیلم سینمایی استفاده شد.

محفظه ابر انتشاری در سال ۱۹۳۶ توسط [[الکساندر لانگدسفور]] ساخته شد. [۳] این محفظه از [[محفظه انبساطی]] فرکانس متفاوت است که در آن به‌طور مداوم به اشعه حساسیت می‌شود و در آن پایین باید به دمای نسبتاً پایین، عموماً سردتر از -۲۶ ° C (-15 ° F) سرد شود. به جای بخار آب، الکل به دلیل نقطه انجماد پایین آن استفاده می‌شود. اتاق‌های ابر با [[یخ خشک]] یا [[خنک‌کننده ترموالکتریک]] [[Peltier]] خنک‌کنندهکه خنک هستندکننده دستگاه‌های معمول تظاهرات و سرگرمی؛سرگرمی هستند؛ الکل مصرف شده در آن‌ها معمولاً [[ایزوپروپیل]] الکل یا [[روح متیل]] است.