ماچو پیچو: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماچو پیچو''' یا '''ماچو پیکچو''' {{اسپانیایی|Machu Picchu}} شهری با دیوارهای سنگیِ جلا داده‌شده که مطابق با [[معماری کلاسیک]] [[اینکاها]] ساخته شده‌است. اولین بنای این مجموعه این‌تی‌هوآتانا {{اسپانیایی|Intihuatana}}، معبد خورشید که اتاقی با ۳ پنجره و در منطقه‌ای از ماچو پیچو که [[باستانشناس]]ان آن را منطقهٔ مقدس می‌نامند، می‌باشد. در سال ۲۰۰۳ میلادی تعداد توریست‌های[[توریست|توریست‌]]<nowiki/>های این شهر باستانی ۴۰۰٬۰۰۰ نفر بوده‌است. در سپتامبر [[۲۰۰۷ (میلادی)|۲۰۰۷]] میلادی، [[پرو]] و [[دانشگاه ییل]] به توافقی مبنی بر استرداد [[صنایع دستی]] برداشته‌شده از ماچو پیچو در اوایل قرن بیستم میلادی توسط [[هیرام بینگهام سوم]] دست یافتند.

این [[دژ]] در ۵۰مایلی (۸۰کیلومتریِ) [[کوسکو]]، پایتخت اینکاها، قرار دارد و به همین دلیل هرگز مانند سایر شهرهای اینکاها پیدا و ویران نشده‌است. در طول قرن‌ها، جنگل‌های اطراف این مجموعه رشد کرده و آن را پوشانده‌است و به همین دلیل از نظرها پنهان مانده‌است و تنها عدهٔ معدودی از وجود آن اطلاع داشته‌اند. در [[۲۴ ژوئیه|بیست‌وچهارم ژوئیهٔ]] سال [[۱۹۱۱ (میلادی)|۱۹۱۱]] میلادی، ماچو پیچو به‌وسیلهٔ [[هیرام بینگهام سوم]]، [[تاریخ]]‌شناس آمریکایی، در یک سخنرانی در [[دانشگاه ییل]] به دنیای غرب معرفی شد. او به‌وسیلهٔ راهنمایی محلیانی که گه‌گاه به سایت مراجعه می‌کردند به آنجا هدایت شد. بینگهام مطالعات باستان‌شناسی را انجام داد و تحقیقاتش را دربارهٔ آن محل کامل کرد و آن را «شهر گمشدهٔ اینکاها» که نام اولین کتابش نیز بود، نامید. او هرگز اعتباری برای کسانی که او را به آن محل راهنمایی کردنندکردند قائل نشد و آن را یک شایعهٔ محلی نامید.

سیمون ویسبارد، کاوشگر قدیمی کوسکو، مدعی می‌باشد که انریک پالما، گابینو سانچز و آگوستین لیزاراگا که نام‌هایشان بر روی یکی از صخره‌ها در آنجا در تاریخ ۱۴ ژوئیه سال ۱۹۰۱ میلادی حک شده‌استشده‌است، قبل از بینگهام آنجا را کشف کرده‌بودند. همچنین، در سال ۱۹۰۴ میلادی یک مهندس به نام فرانکلین ظاهراً اشاره‌ای به خرابه‌ها از فاصلهٔ دور داشته‌است. بنا بر ادعای خانوادهٔ پِین، او به [[توماس پین]]، مبلغ مذهبی که در آن مکان زندگی می‌کرده‌است، دربارهٔ این محل گفته‌است. در سال ۱۹۰۶ میلادی، پین و مبلغی دیگر به نام استوارت ای مک نارین (۱۸۶۷ تا ۱۹۶۵ میلادی) ظاهراً به محل خرابه‌ها صعود کرده‌اند.

در سال [[۱۹۱۳ (میلادی)|۱۹۱۳]]، این مکان بعد از اینکه [[انجمن جغرافیای ملی]] {{انگلیسی|National Geographic Society}} بحث‌های ماه آوریل را به‌طور کامل به آن اختصاص دادداد، شهرت بسیاری پیدا کرد. در سال ۱۹۸۱ میلادی منطقه‌ای به وسعت ۳۲۵٫۹۲ کیلومتر مربع که ماچو پیچو را احاطه کرده‌بودکرده‌بود، جزء میراث تاریخی پرو به ثبت رسید. این منطقه تنها به این خرابه‌ها محدود نمی‌شدنمی‌شد؛ بلکه شامل مناظر طبیعی منطقه‌ای نیز می‌شود.

ماچو پیچو که جزء میراث ثبت شدهٔ [[یونسکو]] می‌باشدمی‌باشد، به‌عنوان پر بازدیدترین مکان توریستی کشور پرو و مهم‌ترین منبع درآمد، به‌طور پیوسته در معرض خطرهای اقتصادی و تجاری قراردارد. در اواخر [[۱۹۹۰ (میلادی)|۱۹۹۰]] میلادی، دولت پرو اجازهٔ ساخت ماشین کابلی و یک هتل لوکس همراه با رستوران و مجموعهٔ توریستی را در خرابه‌های سایت صادر کرد. این تصمیم با مخالفت دانشمندان و عموم مردم پرو روبرو شد. آن‌ها معتقد بودند که تعداد زیاد توریست در سایت امکان اعمال خطر را بر آن افزایش می‌دهد.

در هنگام استفاده از این سایت صدماتی به آن وارد شده‌است. در سپتامبر سال ۲۰۰۰ میلادی، [[ساعت آفتابی]] این‌تی‌هوآتانا به علت سقوط یک جرثقیل ۴۵۰ کیلوگرمی به شدت صدمه دید. این جرثقیل توسط یک شرکت تبلیغاتی که آگهی برای یک مدل آبجو می‌ساخت استفاده می‌شد.