ایوبیان: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
اشتباه تایپی برچسبها: برگرداندهشده ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
خوب برچسبها: برگرداندهشده ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۶۰:
با آغاز درگیری بین [[نورالدین زنگی]] و [[شاور بن مجیر السعدی|شاوَر]] که با صلیبیون همراه شده بود، وی در سال ۱۱۶۶ م [[اسدالدین شیرکوه]] و بردارزادهاش صلاحالدین را به مصر فرستاد تا علاوه بر شکست نیروهای متحد شاور و صلیبیون حکومت مصر را بهدست بگیرند. اما پس از پایان یافتن جنگ و صلح بین طرفین، خلیفهٔ فاطمی، [[العاضدلدین الله (خلیفه فاطمی)|العاضِد]]، اسدالدین را به عنوان وزیر خود برگزید ولی پس از یک سال، با مرگ شاور و شیرکوه، صلاحالدین وارث مقام عموی خود شد و سرانجام، با مرگ آخرین خلیفهٔ فاطمی، حکومت مصر در سال ۱۱۷۳ م به صلاحالدین رسید. با وجود آنکه این تغییر عظیم به سهولت تمام انجام شد، اما بین صلاحالدین و فرماندهاش؛ یعنی اتابک نورالدین زنگی اختلافاتی به وجود آمد. با مرگ نورالدین، صلاحالدین پس از چندی استقلال کامل خود را اعلان نمود و با حمایت خلیفه عباسی خود را سلطان معرفی کرد.<ref>{{پک|طقوش|۱۳۸۰|ک=دولت ایوبیان|ص=۱–۷۸}}</ref>
پس از اعلان استقلال، صلاحالدین فتوحات خود را در [[شام]]، جزیره، [[حجاز]] و [[یمن]] آغاز نمود و توانست [[دمشق]] را مسخر کند و به عنوان پایتخت خود برگزیند؛ اما علیرغم وجود خاندان زنگی، متصرفاتش را وسعت داد تا آنکه بین سالهای ۱۱۷۴ تا ۱۱۷۶ میلادی حدود مملکت خود را تا رود فرات گسترش داد و این مناطق را بین فرزندان و برداران به عنوان امارتهای ایوبی تقسیم کرد. وی پس از تثبیت حاکمیت ایوبیان در شام، خود را آماده نبرد با پادشاهی اورشلیم و صلیبیون کرد که در این زمان بر اراضی مقدس حکم میراندند. وی پس از شکست صلیبیون در [[نبرد حطین]]، توانست اکثر مناطق و شهرهای فلسطین همچون [[اورشلیم]]، [[عکا]]، [[یافا]]، [[حیفا]]، [[صیدا]]، [[بیروت]]، [[اشکلون]] و … را که در دستان صلیبیون بودند، بازپس بگیرد. پس از این اتفاق بود که وی و جانشینانش همچون [[العادل یکم|العادل]]، [[الکامل محمد بن عادل|الکامل]]، [[الصالح ایوب]] و [[المعظم تورانشاه]] درگیر سلسله [[جنگهای صلیبی]] (از [[جنگ صلیبی سوم|جنگ سوم]] تا [[جنگ صلیبی هفتم|جنگ هفتم صلیبی]]) از جانب مسیحیان لاتین شدند و توانستند صلیبیون را در بیشتر نبردها شکست و عقب رانند و اکثر مناطق را ــ به جز عکا که پایتخت پادشاهی اورشلیم بود و تا سال ۱۲۹۱ قدرت خود را حفظ کرد ــ برای جهان اسلام نگه دارند. تا آن که با کودتای [[ممالیک بحری|ممالیک]]، آخرین سلطان ایوبی، المعظم تورانشاه، به قتل رسید و سلطنت ایوبیان در سال ۱۲۶۰ میلادی از میان رفت. برخی از امارتهای ایوبی برای مدتی در مقابل ممالیک و مغولان ایستادگی کردند که در نهایت آخرین امارت ایوبی یعنی [[حمات]] به دست ممالیک سقوط کرد تا سلسله ایوبیان بهطور کامل از بین برود.<ref>{{پک|طقوش|۱۳۸۰|ک=دولت ایوبیان|ص=۷۹–۳۸۱}}</ref>بازماندگان این دودمان به شهر های مرکزی ایران پناه بردند
== سقوط ==
|