آشور (ایزد): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:Ashur god.jpg|بندانگشتی|چپ|200px|پیکره «کماندار پَرپوش» نو-آشوری، نماد خدا آشور. دست راست آشور همانند [[فر کیانی]] بالا آمده و با دست چپ نیز به جای حلقه یک کمان را نگاه داشته‌است. (نقش برجسته مربوط به سده ۸ یا ۹ پیش از میلاد)]]

آشور در [[شهر آشور]] پرستیده می‌شد که در نیمه هزاره سوم پیش از زایش مسیح، پایتخت [[امپراتوری آشور]] بود.<ref name="books.google.com.au">[http://books.google.com.au/books?id=yCkRz5pfxz0C&printsec=frontcover&dq=Dictionary+of+Deities+and+Demons&source=bl&ots=aFsyeWj--s&sig=bUBKLDaA9yIAvddu40f0VddVXd8&hl=en&ei=0UIlTNeyOcmXcYPxzfAC&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=1&ved=0CBQQ6AEwAA#v=onepage&q=Ashur&f=false وان در تورن، کارل ، بکینگ، باب و ویلم وان در هورست، پیتر ؛ ''فرهنگ خدایان و شیاطین در کتاب مقدس'' ؛ صفحه ۹-۱۰۸]</ref>

در آن هنگام خدای آشور دارای تبار خانوادگی نبود، اما هنگامی که کیش پرستشی تحت تأثیر باورهای جنوب میانرودان قرار گرفت، به عنوان معادل آشوری [[انلیل]]، خدای اصلی [[نیپور]] مورد پرستش قرار گرفت که مهم‌ترین ایزد در میان خدایان جنوب بود. البته اهمیت انلیل تا زمانی ادامه یافت که [[حمورابی]] پادشاهی‌اش را در نیمه سده ۱۸ پیش از میلاد مسیح در [[بابل (دولت‌شهر)|بابل]] بنیانگذاری کرد. [[مردوک]] جای انلیل را به عنوان خدای اصلی در میان خدایان جنوب میانرودان گرفت. در شمال میانرودان، آشور به جای انلیل، در جایگاه همسری [[نینلیل]] (با نام ایزدبانوی آشوری [[مولیسو]]) قرار گرفت پسران انلیل، [[نین اورتا]] [[زابابا]] نیز پسران او شدند. این فرایند از حوالی سده ۱۴ پیش از زایش مسیح آغاز شد و تا سده ۷ پیش از مسیح ادامه داشت.<ref name="books.google.com.au"/> منبع اصلی این صنایع دستی بالدار، بُت‌های مصری با نام [[حوروس]] و [[ایزیس]] بوده‌اند. مصریان بالهایی را نیز بر روی تابوت مومیایی‌های خود نقاشی می‌کردند. سپس آشوریان، کنعانیان و ایرانیان از این الگو برای صنایع و نقاشی‌ها و سنگ‌نبشته‌های خود بهره جستند.