غلامرضا کبیری: تفاوت میان نسخه‌ها

او خود در مورد زندگی اش نوشت: «نامم '''غلامرضا'''، شهرت '''کبیری'''، کارمند بازنشستهٔ آموزش و پرورش مازندران در ساری هستم. بیش از نیم قرن است که با قافله شعرا و نویسندگان، همراهم و بیش از چهل و پنج سال است که بر شاخسار پر طراوت شعر بومی مازندران، زمزمه می‌کنم. کار هنری و ادبی را با نوشتن نمایش نامه و سرودن شعرهای آهنگینی که در نمایش‌های فرهنگی به نام "پیش پرده" اجرا می‌شد، از سال ۱۳۱۸ یا ۱۳۱۹ آغاز کردم. نخستین شعر به گویش بومی مازندران را در سال ۲۳ یا ۲۴ سرودم که جنبه انتقادی داشت و آهنگین بود. این شعر در مجمع عمومی ای خوانده شد و بسیار مورد پسند قرار گرفت. ابراز علاقه و شور و شوق مازندارنی‌ها مرا بر آن داشت که سرایش شعر به مازندرانی را به صورت جدی دنبال کنم و همراه با شعر فارسی و نوشتن مقاله که بیش تر در روزنامه‌های محلی و مدتی در مجله "امید ایران" چاپ می‌شد، به سرایش اشعار بومی نیز بپردازم. نخستین غزلی را که به زبان مازندرانی سرودم و شاید تا آن زمان، به این سبک و سیاقِ سردوه نشده بود، "ریکاً نام داشت که در سال نامهٔ فرهنگ مازندران چاپ شد و مورد استقبال همگانی قرار گرفت. زمان سرایش این شعر به سال ۱۳۴۰ بود… در طول این سال‌ها، سرایش شعر بومی مازندران را در قالب‌های دوبیتی، مثنوی، غزل، قصیده، شعر بلند، همچنین تصنیف و ترانه ادامه دادم که بعضی از آن‌ها مثل" کوچ"، "قصه زندگی"، "حماسهٔ مازیار"، "توبه" و … در حافظهٔ جمعی ریشه کرد و با استقبال و پیروی شاعران بومی سرا، روبه رو شد. تقریبا برای همهٔ آهنگساران مازندرانی تصنیف و ترانه ساختم. تازگی ای که از نظر شکل و محتوا در اشعار بومی ام وجود داشت، بخصوصبه‌خصوص بهره‌گیری از تشبیهات و ضرب المثل‌های مازندرانی، سبب شد که با استقبال شنوندگان رو به رو شود و مقام و مرتبهٔ شایسته‌ای را احراز نماید. مجموعه ای از اشعار فارسی و مازندارنی و تصانیف و مقاله‌هایم را گردآوری نمودم که بخشی از آن در کتاب "تلاونگ تی تی‌ها و شکوفه‌های سحر" و " زمزمه‌هایی از شهر بی خزان من ساری " منتشر شد».<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وبگاه=|نشانی=4|عنوان=6- نغمه‌های سرزمین بارانی، اسدالله عمادی، چاپ دوم، ساری: شلفین، 1390، صص 115 و 116}}</ref>