بنفشه حجازی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ویبنفشه دربارهحجازی در معرفی خود چنین می نویسد :'''

آیا مادرم برای تثبیت موقعیت اش در خانواده ای مردانه ترجیح نمی داد که من دختر نمی بودم ؟آیا او، من بودم ؟ نه ،او هیچ چیز نبود . فقط یک نوزاد بود . چهره ی همه آنها مثل پرتره های عزا جلوی صورتم بود با لبخندی که بحمدالله سالم است ،گیس گلابتون است . آیا به راستی من سالم بودم؟ نه هیچکس به این سلامت هم نیندیشید. چه فرق می کرد اگر مرده به دنیا می آمدم . آن روزها خیلی ها می مردند . من می مردم و کسی دیگر به دنیا می آمد . شاید آن که آن روز به دنیا آمد مرده است و من بعد از او به دنیا آمده ام . من ،خود من نیستم . شناسنامه خواهرم هستم که برایم به یادگار مانده است و در تمام آنها من در ششم فروردین 1333 به دنیا آمده ام . مادر بزرگم باید گفته باشد : «دخترها می گویند بگذارید سه روز زنده بمانیم آنوقت آنچنان خودمان را در دلتان جای می دهیم که ما را دوست داشته باشید « و از آن روز من به توصیه مادر بزرگ سعی کردم که خودم را در دل خانواده ام جای دهم . گویا مادر مادرم که در این دختر زایی خود را سهیم می دانست گفته بود «کسی که دختر ندارد مراسم ختمش رنگی ندارد« و من شاد شده بودم که به دردی خواهم خورد و مادرم می گوید از همان لحظه تولد خنده رو بوده ام. طفلک مادرم پس از آن با پنج فرزند دیگرش آنقدر سرگرم بود که ندید همیشه در خفا گریسته ام . گریستم تا برای انجام وظیفه در مراسم ختم آماده باشم .یعنی از آن روز که به دنیا آمدم کار کردم. کارم گریستن بود تا 14 مرداد 1364 در چاهشک مشهد که خودم ،خودم را به دنیا آوردم . با نوشتن . هذیانی که سراسر زندگیم را به کابوس خود بودن پیوند زد .بیست و سه سال است برای باوراندن خود ، برای زنده ماندن، خودم خودم را شیر می دهم . من ، مادر خودم هستم و پدر خودم . از آن روز که پای بر هستی خودم نهادم داس درو بالای سرم بود من از همان آغاز ناسالم بودم همانند یک شش انگشتی، ناقص . من، شش انگشتی بودنم را دوست داشتم و از همان روز ، زندگی با راههای گوناگون مرابستری کردکه قلم ششم را از وجودم ببرد . من نوزادی ناقص و برخلاف بودم ، بایداصلاح می شدم . اما همین انگشت ششم به من می باوراند که باید در همان روز ششم به دنیا آمده باشم . ولی این را کسی نفهمید ،خودم هم تازه دارم می فهمم.