اکسین: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه ویرایش پیشرفتهٔ همراه |
جز پیوند دادن کلمات برچسب‌ها: ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۳۷:
به هر حال اگر رأس کولئوپتیل در چپ غیر پوشیده، اما فقط در قسمت زیر راس پوشیده شود، نوردهی یک سوی سبب خمیدگی به سوی نور می‌شود.
آزمایش [[چارلز داروین|داروین]] پیشنهاد داد که راس کولئوپتیل بافت مسئول دیدن نور و تولید سیگنال‌های انتقالی به قسمت
او سپس راس کولئوپتیل و باقی‌مانده کولئوپتیل بدون پوشش را قطع کرد که نور یک سوی دیده می‌شود اگر انحنا رخ دهد. مطابق نتایج اولیه ازمایشش خمیدگی رخ نمی‌دهد.
خط ۴۳:
در سال ۱۹۰۷ fitting اثر ساختمان بریدگی در گیاهان در نور یا تاریکی را مطالعه کرد. نتایجش در جهت فهم این بود که اگر جابجایی سیگنال در یک جهت ویژه گیاه رخ دهد،اما نتایجش ناتمام بود، زیرا سیگنال قابل عبور یا اطراف بریدگی بود.
در سال ۱۹۱۳ Boysen-Jensen آزمایش fitting را اصلاح کردند، به وسیله جاسازی قطعاتی از [[میکا]] به عنوان مانع انتقال سیگنال و نشان داد که انتقال اکسین به پایه رخ می‌دهد در جهت تاریکی گیاه در مقابل جهت در معرض نور یک سوی.
در سال ۱۹۱۸ paalنتایج Boysen-Jensenرا تأیید کرد به وسیلهٔ بریدن راس‌های کولئوپتیل در تاریکی، د رمعرض نور قرار دادن فقط راسها، جابجایی راس‌های کولئوپتیل در گیاه بسوی مرکز. نتایج نشان داد که قسمت بدون پوشش کولئوپتیل به جهت دیگر خمیدگی رخ می‌دهد.
Soding دانشمند بعدی بود که تحقیق دربارهٔ اکسین را به وسیله توسعه عقیده paal گسترش داد. او نشان داد که اگر راسها را قطع کنند رشد کاهش می‌یابد اما اگر آن‌ها بریده می‌شدند و سپس جابجا می‌شدند رشد پیوسته رخ می‌داد.
در سال ۱۹۲۶ یک دانشجوی فارغ‌التحصیل از هلند که نامش Fritz Went بودیک شرح گزارش را چاپ کرد که او چگونه یک ماده رشد گیاهی را جدا به وسیلهٔ قرار دادن در قطعات [[آگار|اگار]] زیر راس کولئوپتیل برای یک دوره از زمان کرد سپس آن‌ها را جابجا کردوان‌ها را در ساقه‌های سربریده جو قرار داد. بعد اگار را جا داد، ساقه‌ها دوباره رشد پیدا کردند. در سال ۱۹۲۸ Went یک روش بری تعیین کمیت ماده رشد این گیاه گسترش داد. نتایجش پیشنهاد کرد که خمیدگی ساقه‌ها متناسب با [[مقدار ماده]] رشد در اگار است. این تست، تست خمیدگی جو نامیده شد.
بیشتر دانش اخیر ما از کاربرد اکسین بدست می‌آید. کار Went یک اثر بزرگی در تحقیق دربارهٔ ماده محرک رشد گیاه داشت. او اغلب با عمل پیراستن به دوره اکسین مهلت داد اما کشف اصلی اکسین‌ها زمانی بود که Kogl وHaagen-Smit ترکیب auxentriolic acid را از ادرار انسان در سال ۱۹۳۱ تصفیه کردند. بعداً Kogl دیگر ترکیبات را را از ادرار جدا کرد که در ساختمان و وظیفه شبیه اکسین A بودند، یکی [[ایندول-۳-استیک اسید|ایندول ۳- استیک اسید]] در ابتدا به وسیلهٔ Salkowski در سال ۱۹۸۵ کشف شد. در سال ۱۹۵۴ یک انجمن از فیزیولوژیستهای گیاهی در مشخص کردن گروه اکسین‌ها دائر شد.
Term (دوره) از اکسین یونانی می‌آید که معنی رشد کردن را می‌دهد. ترکیبات معمولا اکسین‌ها را مطرح می‌کنند. اگر آن‌ها به وسیلهٔ گیاه ساخته شوند و ماده‌هایی که فعالیت مشابه به IAA دارند.
| |||