هربرت مارکوزه: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Si.ra.ja.man (بحث | مشارکتها) |
Si.ra.ja.man (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۲۸:
از میان [[نظریه‌پرداز|نظریه پردازان]] اصلی [[مکتب فرانکفورت]] فقط مارکوزه بود که نسبت به اهمیت و مرکزیت فرهنگ [[توده]]ای برای [[زندگی روزمره]] در جامعهٔ [[سرمایه‌داری]] اخیر تا حدی [[خوش‌بینی]] نشان می‌داد. مارکوزه که در ابتدا همان [[دیدگاه انتقادی|دیدگاه‌های انتقادی]] [[آدورنو]] و [[هورکهایمر]] را داشت (Marcuse,1964){{مدرک}}، بعدها شاهد پیدایش [[پادفرهنگ دهه ۱۹۶۰|پادفرهنگ]] [[هیپی]]ها در اواخر دههٔ ۱۹۶۰ بود و تفسیر خویش را از فرهنگ توده‌ای مورد [[بازبینی]] قرار داد (Bottomore,1984){{مدرک}}. مارکوزه، خصوصاً تحت تأثیر شیوهٔ استفادهٔ پادفرهنگ از همان [[فراورده]]های [[صنایع فراغتی]] و [[صنایع مصرفی|مصرفی]] سرمایه‌داری اخیر، به‌خصوص [[موسیقی]] و [[مد]] توده‌ای، برای [[شورش]] مستقیم علیه [[نهاد]]های مسلط سرمایه‌داری، مانند [[کار]]، [[آموزش و پروش]]، [[خانواده]] و [[سیاست]] مرسوم، قرار گرفت.<ref name="d">فرهنگ و زندگی روزمره - اندی بنت - لیلا جوافشانی/ حسن چاوشیان - نشر اختران - چاپ اول ۱۳۸۶ - ص ۳۱–۳۲</ref>
با این حال دورهٔ نسبتاً کوتاه پادفرهنگ، و همچنین [[نهضت]]های فرهنگی بعدی جوانان که بر محور موسیقی و [[سبک زندگی]] می‌گشت، مانند [[پانک راک]] (Hebdige , 1979){{مدرک}}، از نظر خیلی‌ها تأییدی بود بر درستی بنیادین [[نقد]] مکتب فرانکفورت از فرهنگ توده‌ای؛ بنابراین، به گفتهٔ [[باتومور]]، «دامنهٔ محدود و سرعت زوال، یا [[همانندگردی]] (assimilation) پادفرهنگ، در واقع، می‌توانست نیروی [[صنعت فرهنگ]] را عیان سازد».<ref name="d"/> (Bottomore,1984: 46)
او در کتاب [[انسان تک‌ساحتی]] توضیح می‌دهد که جامعه صنعتی می‌تواند با سهیم کردن کارگران در مصرف‌گرایی کاری کند که آنان اسارت خود را آزادی بدانند<ref>تاریخ اندیشه سیاسی در غرب دکتر پولادی</ref>
| |||