ویکی‌پدیا

تغییرات فیزیولوژیک بارداری: تفاوت میان نسخه‌ها

تفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
ایجاد شده توسط ترجمهٔ صفحهٔ «Maternal physiological changes in pregnancy»
برچسب‌ها: جمع عربی واژگان فارسی ترجمهٔ محتوا ترجمه محتوا ۲
(بدون تفاوت)

نسخهٔ ‏۱۱ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۵:۵۰

تغییرات فیزیولوژیکی مادر در بارداری، مجموعه ای از سازگاری ها در دوران بارداری است که در بدن زن باردار برای رشد رویان یا جنین در حال رشد اتفاق می افتد. این تغییرات فیزیولوژیک کاملاً طبیعی و شامل تغییرات رفتاری (مغزی)، قلبی عروقی (قلب و رگهای خونی)، هماتولوژیک (خونی)، متابولیک، کلیوی (کلیه)، تنفس (تنفس) و وضعیت بدن است. افزایش قند خون، تنفس و برون ده قلبی، همه تغییرات پیش بینی شده ای هستند که به بدن زن باردار اجازه می دهند شرایط مناسب رشد و تکامل جنین را فراهم کند. بدن مادر و جفت همچنین بسیاری از هورمون ها را تولید می کنند که نقش های گسترده ای در دوران بارداری دارند.

وضعیت بدن در دوران بارداری

هورمونی

زنان باردار تغییرات بسیاری را در دستگاه درون ریز بدن خود تجربه می کنند که از جنین در حال رشد حمایت می کند. واحد جنین و جفت هورمونها و پروتئینهای استروئیدی ترشح می کند که عملکرد غدد غدد درون ریز مادر را تغییر می دهد. گاهی اوقات ، تغییر در برخی از سطوح هورمونی و تأثیرات آن بر اندام های هدف آنها می تواند منجر به دیابت بارداری و فشار خون حاملگی شود .الگو:Hormone levels during pregnancy in human females

واحد جنین - جفت

سطح پروژسترون و استروژن به طور مداوم در طول بارداری افزایش می یابد و محور هیپوتالاموس و متعاقب آن چرخه قاعدگی را سرکوب می کند. پروژسترون ابتدا توسط جسم زرد و سپس توسط جفت در سه ماهه دوم تولید می شود. در بدن زنان همچنین افزایش گنادوتروپین جفتی انسانی (β-hCG) اتفاق می افتد که توسط جفت تولید می شود.

انسولین پانکراس

جفت همچنین تولید لاکتوژن جفت انسانی (hPL) می کند که لیپولیز (تجزیه لیپید) مادر و متابولیسم اسیدهای چرب را تحریک می کند، که این باعث حفظ قند خون برای استفاده جنین می شود. هرچند ممکنست سبب کاهش حساسیت بافت های مادری به انسولین و در نتیجه احتمال دیابت حاملگی شود . [۱]

غده هیپوفیز

غده هیپوفیز در نتیجه هایپرپلازی لاکتروتروفها (بخشی از سلول های هیپوفیز) در پاسخ به استروژن بالای پلاسما ، تقریباً یک سوم رشد می کند. پرولاکتین که توسط لاکتروتروف ها تولید می شود به تدریج در طول بارداری افزایش می یابد و واسطه تغییر ساختار غدد پستانی از مجرا به لوبولار- آلوئولار است که تولید شیر را تحریک می کند.

پاراتیروئید

تشکیل اسکلت جنین و سپس شیردهی بعدی بدن مادر را برای حفظ سطح کلسیم خود به چالش می کشد. اسکلت جنین در پایان بارداری تقریباً به 30 گرم کلسیم نیاز دارد. با افزایش هورمون پاراتیروئید بدن مادر تا حدودی با این کمبود کلسیم سازگار می شود. مکانیسم آن افزایش جذب کلسیم در روده و همچنین بازجذب کلسیم توسط کلیه ها است. کلسیم سرم مادر در اثر هیپوآلبومینمی مادر کاهش می یابد ، اما سطح کلسیم یونیزه شده حفظ می شود.

غدد فوق کلیوی

کورتیزول کل (Total) تا سه ماهه سوم به سه برابر سطح غیر باردار افزایش می یابد. افزایش استروژن در بارداری منجر به افزایش تولید گلوبولین متصل به کورتیکواستروئید می شود و در پاسخ، غده فوق کلیوی کورتیزول بیشتری تولید می کند. اثر خالص، افزایش کورتیزول آزاد است که به مقاومت به انسولین در بارداری و احتمالاً بروز استریا کمک می کند. با وجود افزایش کورتیزول ، مادر باردار سندرم کوشینگ یا علائم کورتیزول بالا را نشان نمی دهد. یک نظریه این است که سطح بالای پروژسترون به عنوان آنتاگونیست با کورتیزول عمل می کند.

غده فوق کلیه نیز تا هشت برابر آلدوسترون بیشتری تولید می کند، اما علائم هیپرآلدوسترونیسم در زنان باردار مشاهده نمی شود، مانند هیپوکالمی ، هیپرناترمی یا فشار خون بالا.

غده فوق کلیوی همچنین آندروژن های بیشتری مانند تستوسترون تولید می کند ، اما با افزایش استروژن در گلوبولین متصل به هورمون جنسی (SHBG) ، این ماده بافر می شود. SHBG به سرعت به تستوسترون و به میزان کمتری DHEA متصل می شود.

تیروئید

تیروئید بزرگ می شود و ممکن است در سه ماهه اول به راحتی لمس شود. افزایش ترشح کلیه در دوران بارداری باعث دفع ید بیشتر و باعث کمبود ید نسبی و در نتیجه افزایش اندازه تیروئید می شود. افزایش اثر تحریکی استروژن بر گلوبولین متصل به تیروئید (TBG) منجر به افزایش تیروکسین کل (free T4) می شود، اما تیروکسین آزاد (T4) و تری یدوتیرونین (T3) طبیعی باقی می مانند.

آزمایشات عملکرد غدد درون ریز در بارداری

تأثیر بارداری در آزمایشات عملکرد غدد درون ریز.
هورمون تست نتیجه
FSH ، LH تحریک GnRH از بارداری سوم تا چند هفته پس از زایمان پاسخ نمیدهد
هورمون رشد تست تحمل انسولین پاسخ به تست در نیمه اول بارداری افزایش می یابد و سپس تا چند هفته پس از زایمان طبیعی می شود
TSH تحریک TRH پاسخ بدون تغییر
انسولین پانکراس تست تحمل گلوکز اوج (Peak) گلوکز افزایش می یابد و غلظت گلوکز برای مدت طولانی تری بالا می ماند
کورتیزول آدرنال تزریق ACTH پاسخ افزایش یافته (Exaggerated) کورتیزول و آلدوسترون
متیراپون پاسخ کاهش یافته
مینرالوکورتیکوئیدها تزریق ACTH بدون پاسخ دئوکسی کورتیکوسترون
دگزامتازون بدون پاسخ دئوکسی کورتیکوسترون (deoxycorticosterone)

تغییرات پستان

سینه های یک زن در دوران بارداری تغییر می کند تا آنها را برای شیردهی به کودک آماده کند. تغییرات طبیعی شامل موارد زیر است:

  • حساسیت به زخم پستانک یا پستان
  • افزایش اندازه پستان در طول بارداری
  • تغییر در رنگ یا اندازه نوک سینه ها و آرئول
  • ظاهر برجسته تر سل مونتگومری (برجستگی در آرئول)

از حدود هفته شانزدهم بارداری سینه ها قادر به تولید شیر هستند. نشت مقدار کمی مایع کاه رنگ به نام آغوز از نوک پستانک ها غیر معمول نیست. توده های پستان نیز گاهی اوقات در دوران بارداری ایجاد می شوند اما اینها به طور کلی کیست های خوش خیم یا فیبروآدنوم هستند که نگران کننده نیستند. در صورت شروع نشت نوک پستانها به هر مایع آغشته به خون ، یک زن باید با پزشک خود مشورت کند. [۲]

سینه های یک زن در دوران بارداری رشد می کند ، معمولاً در اندازه های 1 تا 2 فنجان[نیازمند منبع] و به طور بالقوه چندین اندازه فنجان است. زنی که قبل از بارداری خود از سوتین C cup استفاده کرده ممکن است هنگام پرستاری نیاز به خرید لیوان F یا سوتین بزرگتر داشته باشد. [۳] نیم تنه زن نیز رشد می کند و سایز بند سینه بند او ممکن است یک یا دو اندازه افزایش یابد. [۴] [۵] به طور متوسط 80٪ زنان اندازه سوتین اشتباه دارند ، [۶] و مادرانی که خود را برای پرستاری آماده می کنند می توانند از یک سینه بند حرفه ای استفاده کنند که از مشاور شیردهی استفاده می شود.

پس از تولد نوزاد ، پس از مرحله اولیه شیردهی با آغوز ، مادر پستانهای خود را با شیر پر می کند (گاهی اوقات "شیر وارد شده" نامیده می شود). این اتفاق می تواند تا حدود 50-73 ساعت پس از تولد رخ دهد. با شروع شیردهی کامل ، سینه های زن به طور قابل توجهی متورم می شود و می تواند احساس درد ، برآمدگی و سنگینی کند (که به آن لخته شدن گفته می شود). سینه های او ممکن است مجدداً با یک یا دو فنجان اندازه دیگر افزایش یابد ، اما اندازه فردی پستان ممکن است بسته به میزان پرستار نوزاد از هر پستان متفاوت باشد. [۴] [۵] الگوی منظم پرستاری معمولاً پس از 12-12 هفته ایجاد می شود و سینه های زن معمولاً از اندازه کم می شود ، اما ممکن است در اندازه 1 فنجان بزرگتر از قبل از بارداری باقی بماند. تغییر در اندازه پستان در دوران بارداری ممکن است مربوط به جنسیت نوزاد باشد ، زیرا مادران نوزادان ماده نسبت به مادران نوزادان پسر تغییر سایز بیشتری دارند. [۷]

بسیاری از افراد و حتی متخصصان پزشکی به اشتباه فکر می کنند که شیردهی باعث آویزان شدن پستانها می شود (که به آن پتوز گفته می شود). [۸] [۹] در نتیجه ، برخی از والدین جدید تمایلی به پرستاری از نوزادان خود ندارند. در فوریه 2009 ، چریل کول به بریتانیا ووگ گفت که به دلیل تأثیری که ممکن است روی پستانهایش داشته باشد ، در شیردهی مردد است. وی گفت: "من می خواهم شیر دهم ، اما من دیده ام که چه کاری می تواند انجام دهد ، بنابراین ممکن است مجبور شوم در مورد آن تجدیدنظر کنم." [۱۰] در واقع ، تغذیه با شیر مادر مهمترین عامل در پتوز پستانها محسوب نمی شود. در واقع ، بزرگترین عوامل م pثر در پتوز ، سیگار کشیدن ، شاخص توده بدنی یک زن (BMI) ، تعداد بارداری وی ، اندازه فنجان پستان وی قبل از بارداری و سن است. [۱۱] [۱۲]

اندازه پستان میزان شیر تولیدی در خانم ها را تعیین نمی کند یا اینکه آیا او می تواند با موفقیت از کودک خود شیر بخورد. [۱۳] اندازه بزرگتر سینه قبل از بارداری نشانه وجود سلولهای چربی بیشتری در پستان است که بر تولید شیر تأثیر نمی گذارد. شاخص مهمتر تغییرات پستان در طول بارداری است. اگر خانمی در دوران بارداری هیچ تغییر پستانک یا پستانی را تجربه نکند ، این نشانه ای است که وی ممکن است یک بیماری نادر مانند هیپوپلازی پستان داشته باشد که می تواند منجر به مشکلات بیشتری در شیردهی شود. زنانی که سینه هایشان به سادگی کوچکتر است اما برخی از تغییرات پستان را تجربه کرده اند ، احتمالاً تجربه موفقیت آمیز شیردهی را دارند.

قلبی عروقی

قلب از جهات مختلف با افزایش تقاضای قلبی که در دوران بارداری رخ می دهد سازگار می شود.

  • برون ده قلب (لیتر. / دقیقه): 6.26
  • حجم استوک (میلی لیتر): 75
  • ضربان قلب (در دقیقه): 85
  • فشار خون: بی تأثیر است

برون ده قلب در تمام اوایل بارداری افزایش می یابد و در سه ماهه سوم به اوج خود می رسد ، معمولاً به 30-50٪ بالاتر از حد پایه. استروژن از طریق افزایش حجم کلی خون بالاتر (که 40 تا 50٪ افزایش می یابد) واسطه این افزایش در خروجی قلب است. ضربان قلب افزایش می یابد ، اما به طور کلی بیش از 100 ضربان در دقیقه نیست. مقاومت کلیوی عروقی سیستماتیک به میزان 20٪ ثانویه نسبت به اثر گشادی عروقی پروژسترون کاهش می یابد. به طور کلی ، فشار خون سیستولیک و دیاستولیک 10-15 کاهش می یابد میلی متر جیوه در سه ماهه اول بارداری و سپس در نیمه دوم بارداری به حالت اولیه برمی گردد. همه این سازگاری های قلبی عروقی می تواند منجر به شکایت های رایج مانند تپش قلب ، کاهش تحمل ورزش و سرگیجه شود. با این حال ، هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد ورزش حتی در اواخر مراحل بارداری منجر به خطر کودک می شود. [۱۴]

 
فشار رحم بر ورید اجوف تحتانی و وریدهای لگن و جابجایی PMI

بزرگ شدن رحم بیش از اندازه 20 هفته می تواند ورید اجوف تحتانی را فشرده کند ، که می تواند بازگشت خون به قلب یا پیش بارگذاری را به طور قابل توجهی کاهش دهد. در نتیجه ، بیماران بارداری سالم در وضعیت خوابیده یا ایستاده طولانی مدت می توانند علائم افت فشار خون را تجربه کنند. [۱۵]

هماتولوژی

حجم خون و غلظت هموگلوبین

 
حجم خون مادر

در طول بارداری ، حجم پلاسما 40-50 increases افزایش می یابد و حجم گلبول های قرمز خون فقط 20-30 increases افزایش می یابد. این تغییرات بیشتر در سه ماهه دوم بارداری و قبل از هفته 32 بارداری اتفاق می افتد. به دلیل رقت ، نتیجه خالص کاهش هماتوکریت یا هموگلوبین است ، که اندازه گیری غلظت گلبول قرمز است. اریتروپویتین ، که تولید گلبول های قرمز خون را تحریک می کند ، در طول بارداری افزایش می یابد و در مدت زمان تقریبی به 150 درصد از سطح حاملگی آنها می رسد. افت جزئی هماتوکریت یا هموگلوبین در اواخر سه ماهه دوم بارزتر است و با رسیدن به ترم به آرامی بهبود می یابد.

شمارش پلاکت و سلول سفید

اثر حاملگی بر روی تعداد پلاکت مشخص نیست ، با برخی مطالعات کاهش خفیف در تعداد پلاکت ها نشان داده شده و سایر مطالعات نشان داده اند که هیچ تاثیری ندارند. تعداد گلبولهای سفید خون با ظهور گاه به گاه سلولهای میلوسیتی یا متامیلوسیت در خون افزایش می یابد. در طول زایمان ، افزایش تعداد لکوسیت ها وجود دارد.

افزایش انعقاد پذیری

همچنین یک زن باردار بیش از حد قابل انعقاد خواهد بود که منجر به افزایش خطر ایجاد لخته خون و آمبولی مانند ترومبوز ورید عمقی و آمبولی ریه می شود . زنان در دوران بارداری و در دوره پس از زایمان 4-5 برابر بیشتر از زمان بارداری لخته می شوند. [۱۶] قابلیت انعقاد پذیری زیاد در بارداری برای محافظت از زنان در برابر خونریزی در هنگام سقط جنین یا زایمان ، تکامل یافته است. در کشورهای جهان سوم ، علت اصلی مرگ مادران هنوز خونریزی است. در ایالات متحده 2011-2013 ، خونریزی 11.4٪ و آمبولی های ریوی 9.2٪ کل مرگ های مربوط به بارداری را تشکیل داده اند. [۱۷]

افزایش خطر لخته شدن را می توان به موارد مختلفی نسبت داد. سطح پلاسمایی فاکتورهای پیش انعقادی به طور قابل توجهی در بارداری افزایش یافت ، از جمله: فاکتور فون ویلبراند ، فیبرینوژن ، فاکتور VII ، فاکتور VIII و عامل X. هم تولید پروستاسیکلین (مهار کننده تجمع پلاکت ها) و هم ترومبوکسان (یک عامل تجمع پلاکت و یک تنگ کننده عروق) افزایش می یابد ، اما به طور کلی افزایش واکنش پلاکت وجود دارد که می تواند منجر به ایجاد لخته شود. همچنین به دلیل فشرده سازی ورید اجوف توسط رحم بزرگ کننده ، سکون خون افزایش می یابد. [۱۸] نشان داده شده است که عوامل زیادی خطر لخته شدن در بارداری را افزایش می دهد ، از جمله ترومبوفیلیای پایه ، سزارین ، پره اکلامپسی و غیره. [۱۶] لخته ها معمولاً در پای چپ یا سیستم وریدی ایلیاک / فمورال چپ ایجاد می شوند. [۱۹] اخیراً چندین مورد از سندرم می تورنر در بارداری گزارش شده است ، جایی که شریان ایلیاک مشترک راست ، ورید ایلیاک مشترک چپ را فشرده می کند. [۲۰]

ادم

ادم یا تورم پا در دوران بارداری شایع است ، تا حدی به دلیل بزرگ شدن رحم و فشار ناشی از آن، رگها و تخلیه لنفاوی از پاها با مشکل مواجه میشود.

متابولیک

در دوران بارداری ، هم متابولیسم پروتئین و هم متابولیسم کربوهیدرات تحت تأثیر قرار می گیرند. یک کیلوگرم پروتئین اضافی رسوب می کند و نیمی از آن به جنین و جفت می رود و نیمی دیگر به پروتئین های انقباضی رحم ، بافت غده سینه ، پروتئین پلاسما و هموگلوبین می رسد .

نیاز بیشتری به مواد مغذی با رشد جنین و رسوب چربی ایجاد می شود. تغییرات ناشی از هورمونهای استروئیدی ، لاکتوژن و کورتیزول است.

مقاومت به انسولین مادر می تواند منجر به دیابت بارداری شود . افزایش متابولیسم کبد نیز با افزایش گلوکونئوژنز برای افزایش سطح گلوکز مادر دیده می شود.[نیازمند منبع]

وزن بدن

 
ارتفاع رحم در زمان های مختلف در دوران بارداری

درجاتی از افزایش وزن در دوران بارداری پیش بینی می شود. بزرگ شدن رحم ، رشد جنین ، جفت ، مایع آمنیوتیک ، افزایش طبیعی چربی بدن و افزایش احتباس آب ، همگی در افزایش وزن در دوران بارداری نقش دارند. میزان افزایش وزن می تواند از ۵ پوند (۲٫۳ کیلوگرم) به بیش از ۱۰۰ پوند (۴۵ کیلوگرم) در ایالات متحده ، دامنه افزایش وزن که پزشکان معمولاً توصیه می کنند ۲۵ پوند (۱۱ کیلوگرم) تا ۳۵ پوند (۱۶ کیلوگرم) ، اگر زن دارای اضافه وزن باشد ، کمتر (بیشتر از ۴۰ پوند (۱۸ کیلوگرم) ) اگر زن کم وزن باشد.[نیازمند منبع]

تغذیه

از نظر تغذیه ای ، زنان باردار نیاز به افزایش کالری 350 کیلو کالری در روز و افزایش پروتئین به 70 یا 75 گرم در روز دارند.[نیازمند منبع] همچنین نیاز فولات از 0.4 به 0.8 افزایش یافته است میلی گرم در روز (در جلوگیری از نقص لوله عصبی مهم است). به طور متوسط ، افزایش وزن ۲۰ تا ۳۰ پوند (۹٫۱ تا ۱۳٫۶ کیلوگرم) تجربه شده است.[نیازمند منبع]

به همه بیماران توصیه می شود برای جبران افزایش نیازهای غذایی ویتامین های قبل از تولد مصرف کنند. استفاده از اسیدهای چرب امگا 3 از رشد ذهنی و بینایی نوزادان پشتیبانی می کند. [۲۱] مکمل کولین از پستانداران تحقیقاتی از رشد ذهنی پشتیبانی می کند که در طول زندگی ادامه دارد. [۲۲]

دستگاه ادراری تناسلی

 
تغییرات دستگاه ادراری تناسلی در بارداری

پروژسترون تغییرات زیادی در سیستم ادراری تناسلی ایجاد می کند. یک خانم باردار به دلیل افزایش حجم خون و عروق ممکن است افزایش اندازه کلیه و حالب را تجربه کند. در اواخر بارداری ، زن ممکن است دچار هیدرونفروز فیزیولوژیکی و هیدروترتر شود ، که طبیعی است. [۲۳] پروژسترون باعث گشاد شدن عروق و افزایش جریان خون در کلیه ها می شود و در نتیجه میزان فیلتراسیون گلومرولی (GFR) معمولاً 50٪ افزایش می یابد و حدود 20 هفته پس از زایمان به حالت طبیعی برمی گردد . افزایش GFR باعث افزایش دفع پروتئین ، آلبومین و گلوکز می شود. افزایش GFR منجر به افزایش خروجی ادرار می شود ، که ممکن است زن با افزایش دفعات ادرار تجربه کند. پروژسترون همچنین باعث کاهش تحرک حالب می شود ، که می تواند منجر به سکون ادرار و در نتیجه افزایش خطر عفونت ادراری شود.

بارداری میکروبیوتای واژن را با کاهش تنوع گونه / جنس تغییر می دهد. [۲۴] هیدرونفروز فیزیولوژیکی ممکن است از شش هفته ظاهر شود.

دستگاه گوارش

تغییرات سیستم گوارشی (GI) در دوران بارداری به دلیل بزرگ شدن رحم و تغییرات هورمونی بارداری ایجاد می شود. از نظر آناتومیک ، روده و معده توسط رحم در حال بزرگ شدن از موقعیت اصلی خود خارج می شوند. در حالی که هیچ تغییر ذاتی در اندازه اندام های دستگاه گوارش وجود ندارد ، به دلیل وضعیت بیش از حد دینامیک بارداری ، اندازه ورید پورتال افزایش می یابد. افزایش سطح پروژسترون و استروژن در بسیاری از تغییرات عملکردی سیستم GI در دوران بارداری واسطه است. پروژسترون باعث شل شدن عضلات صاف می شود که حرکت GI را کند می کند و میزان اسفنکتر تحتانی مری (LES) را کاهش می دهد. افزایش حاصل در فشار داخل معده همراه با میزان LES پایین منجر به ریفلاکس معده مری می شود که معمولاً در دوران بارداری تجربه می شود. [۲۵]

افزایش وقوع سنگ های صفراوی در دوران بارداری به دلیل مهار انقباض کیسه صفرا (در نتیجه افزایش شل شدن عضلات صاف با واسطه پروژسترون) و کاهش انتقال صفراوی صفرا (با واسطه استروژن) است که منجر به کلستاز بارداری می شود . [۲۵]

تهوع و استفراغ حاملگی ، که معمولاً به عنوان " تهوع صبحگاهی " شناخته می شود ، یکی از رایج ترین علائم دستگاه گوارش در بارداری است. بین 4 تا 8 هفته بارداری شروع می شود و معمولاً 14 تا 16 هفته فروکش می کند. علت دقیق حالت تهوع به طور کامل مشخص نشده است اما با افزایش سطح گنادوتروپین جفتی انسانی ، پروژسترون و در نتیجه شل شدن عضله صاف معده ارتباط دارد. Hyperemesis gravidarum ، که نوعی حالت تهوع و استفراغ حاملگی است ، می تواند منجر به کمبود تغذیه ، کاهش وزن ، عدم تعادل الکترولیت ها شود و یکی از دلایل اصلی بستری در سه ماهه اول بارداری است. [۲۵]

یبوست یکی دیگر از علائم دستگاه گوارش است که معمولاً در دوران بارداری مشاهده می شود. هنگامی که توسط رحم در حال رشد یافت می شود در مجاورت آن منجر به انسداد مکانیکی تحت فشار قرار می گیرد. تصور می شود کاهش تحرک در کل سیستم GI و همچنین افزایش جذب آب در دوران بارداری از عوامل موثر در این امر هستند. [۲۵]

هوس های غذایی و پرهیز از رژیم غذایی و همچنین بویایی از برخی از مواد غذایی در بارداری شایع است. اگرچه سازوکارهای دقیق این علائم به طور کامل توضیح داده نشده است ، اما تصور می شود که ولع مصرف در رژیم غذایی ممکن است از این فکر ناشی شود که غذاهای خاصی ممکن است به رفع حالت تهوع کمک کنند. پیکا ، که میل شدید به مواد غیرمعمول مانند خاک رس و یخ است نیز در بارداری گزارش شده است. [۲۵]

بواسیر و بیماری لثه دو یافته جسمی متداول در ارتباط با سیستم گوارشی است. بواسیر در نتیجه یبوست و احتقان وریدی ایجاد می شود که در بارداری شایع است. تصور می شود بیماری لثه مربوط به نرم شدن لثه و ورم (تورم ناشی از جمع شدن مایعات) است که بیشتر در بارداری مشاهده می شود. مکانیسم و دلیل تغییرات لثه به خوبی درک نشده است. [۲۵]

تحمل ایمنی

جنین درون یک زن باردار ممکن است به عنوان یک آلوگرافت غیرمعمول موفق دیده شود ، زیرا از نظر ژنتیکی با او متفاوت است. [۲۶] به همین ترتیب ، بسیاری از موارد سقط خود به خودی ممکن است به همان روش رد پیوند مادر توصیف شود.

اسکلتی عضلانی

سازگاری های نورومکانیکی با بارداری به تغییر در راه رفتن ، پارامترهای وضعیتی و همچنین بازخورد حسی مربوط می شود ، به دلیل تغییرات آناتومیکی ، فیزیولوژیکی و هورمونی متعددی که زنان در دوران بارداری تجربه می کنند. چنین تغییراتی خطر ابتلا به اختلالات اسکلتی - عضلانی و آسیب های ناشی از سقوط را افزایش می دهد. اختلالات اسکلتی - عضلانی شامل کمردرد ، گرفتگی عضلات پا و دردهای مفصل ران است . زنان باردار با نرخ مشابه (27٪) نسبت به زنان بالای 70 سال (28٪) سقوط می کنند. بیشترین میزان سقوط (64٪) در سه ماهه دوم اتفاق می افتد. علاوه بر این ، دو سوم سقوط مربوط به راه رفتن در کفهای لغزنده ، عجله یا حمل جسم است. [۲۷] علت اصلی این سقوط به خوبی مشخص نیست. با این حال ، برخی از عواملی که ممکن است در این آسیب ها نقش داشته باشند شامل انحراف از وضعیت طبیعی بدن ، تعادل و راه رفتن هستند .

وضعیت بدن با پیشرفت بارداری تغییر می کند. برای کمک به حفظ تعادل ، لگن کج شده و قوس های پشتی نیز کمک می کند. وضعیت بد بدن به طور طبیعی در اثر کشش عضلات شکم زن هنگام رشد جنین اتفاق می افتد. این عضلات کمتر قادر به انقباض و نگهداری کمر در یک راستای مناسب هستند. زن باردار الگوی متفاوت راه رفتن دارد. این مرحله با پیشرفت بارداری طولانی می شود ، به دلیل افزایش وزن و تغییر در وضعیت بدن. به طور متوسط ، پای زن در طول بارداری می تواند به اندازه نصف یا بیشتر رشد کند. علاوه بر این ، افزایش وزن بدن در دوران بارداری ، احتباس مایعات و افزایش وزن باعث کاهش قوس های پا می شود و به طول و عرض پا افزوده می شود. تأثیرات افزایش هورمون ها مانند استروژن و ریلکسین باعث بازسازی بافت های نرم ، غضروف و رباط ها می شود. برخی از مفاصل اسکلتی مانند سمفیز شرمگاهی و ساکروایلیاک گشاد می شوند و یا سستی بیشتری دارند.[نیازمند منبع]

اضافه شدن جرم ، به ویژه در اطراف تنه ، به طور طبیعی مرکز جرم مادر باردار را تغییر می دهد (COM). تغییر در COM به مادران باردار نیاز دارد تا بدن خود را برای حفظ تعادل تنظیم کنند.

لوردوز کمر

برای جبران موقعیتی بار اضافی ناشی از بارداری ، مادران باردار اغلب کمر خود را دراز می کنند. با افزایش بار جنین ، زنان تمایل دارند تا کمر خود را به طور خاص در ناحیه کمر ستون مهره خود قوس دهند تا ثبات وضعیت و تعادل را حفظ کنند. قوس ناحیه کمر به لوردوز کمر معروف است که با کاهش گشتاور مفصل ران ، مرکز جرم را به حالت پایدار بازیابی می کند. بر اساس مطالعه ای که توسط ویتکوم و دیگران انجام شد ، لوردوز کمر می تواند از زاویه 32 درجه در 0٪ توده جنین (یعنی زنان غیر باردار یا خیلی زود در بارداری) به 50 درجه در 100٪ توده جنین افزایش یابد (خیلی دیر در بارداری) زایمان ، زاویه لوردوز کاهش می یابد و می تواند قبل از بارداری به زاویه برسد. متأسفانه ، گرچه لوردوز کمر گشتاور مفصل ران را کاهش می دهد ، اما بار قیچی ستون فقرات را نیز تشدید می کند ، [۲۸] که ممکن است دلیل کمردرد مشترک در زنان باردار باشد. [۲۹]

پایداری وضعیت بدن

وزن اضافه شده در طی پیشرفت بارداری نیز بر توانایی حفظ تعادل تأثیر می گذارد.

زنان باردار درک کمتری از تعادل هنگام به آرامی ایستادن دارند، که با افزایش حرکت به جلو و عقب بیشتر می شود. [۳۰] این رابطه با پیشرفت حاملگی افزایش یافته و به طور قابل توجهی پس از زایمان کاهش می یابد. برای جبران کاهش ثبات تعادل، عرض بدن برای حفظ ثبات وضعیت افزایش می یابد.


راه رفتن

راه رفتن در زنان باردار غالباً به صورت "گیسو" ظاهر می شود - راه رفتن به جلو که شامل یک جز component جانبی است . با این حال ، تحقیقات نشان داده است که راه رفتن به جلو به تنهایی در دوران بارداری بدون تغییر است. مشخص شده است که پارامترهای راه رفتن مانند حرکت شناسی راه رفتن ، ( سرعت ، طول گام و سرعت ) در سه ماهه سوم بارداری و 1 سال پس از زایمان بدون تغییر باقی می مانند. این پارامترها نشان می دهد که هیچ تغییری در حرکت رو به جلو وجود ندارد. اگرچه ، افزایش قابل توجهی در پارامترهای راه رفتن حرکتی وجود دارد که می تواند برای توضیح چگونگی حرکت حرکات راه رفتن علی رغم افزایش توده بدن ، عرض و تغییر توزیع توده در مورد کمر در دوران بارداری استفاده شود. این جنبشی پارامترهای راه رفتن نشان می دهد یک افزایش استفاده از لگن ابداکتور ، مفصل ران اکستانسور و مچ پا فلکسور گروه های عضلانی. برای جبران این انحرافات راه رفتن ، زنان باردار اغلب سازگاری هایی انجام می دهند که منجر به آسیب های اسکلتی - عضلانی می شود. گرچه نمی توان ایده "waddling" را کنار گذاشت ، اما این نتایج نشان می دهد که ورزش و تهویه ممکن است به تسکین این آسیب ها کمک کند. [۳۱]

تنفسی

تغییرات فیزیولوژیکی زیادی در دوران بارداری رخ می دهد که بر وضعیت و عملکرد تنفسی تأثیر می گذارد. پروژسترون اثرات محسوسی بر روی فیزیولوژی تنفسی دارد ، باعث افزایش حجم دقیقه (مقدار هوای تنفس داخل و خارج ریه در 1 دقیقه) در سه ماهه اول 40٪ از طریق افزایش حجم جزر و مد به تنهایی ، زیرا سرعت تنفس در طول مدت تغییر نمی کند بارداری. [۳۲] در نتیجه ، سطح دی اکسید کربن در خون کاهش می یابد و pH خون قلیایی می شود (یعنی PH بالاتر و پایه است). این امر باعث می شود کلیه های مادر بی کربنات دفع کنند تا این تغییر در PH جبران شود. اثر ترکیبی کاهش غلظت سرمی دی اکسید کربن و بی کربنات منجر به افزایش کلی جزئی در pH خون می شود (به 44/7 در مقایسه با 40/7 در حالت غیر باردار). اگر نمونه گاز خون شریانی (ABG) روی یک زن باردار کشیده شود ، بنابراین آلکالوز تنفسی (از طریق کاهش دی اکسید کربن سرم با واسطه ریه ها) با اسیدوز متابولیک جبرانی (از کاهش بی کربنات سرم با واسطه کلیه ها).

با ادامه بزرگ شدن رحم و جنین ، دیافراگم به تدریج بیشتر به سمت بالا جابجا می شود. این امر باعث می شود فضای کمتری برای انبساط ریه در حفره قفسه سینه در دسترس باشد و منجر به کاهش حجم ذخیره بازدم و حجم باقیمانده شود . این در 20٪ کاهش ظرفیت پسماند عملکردی (FRC) در طول بارداری به اوج خود می رسد.

مصرف اکسیژن در دوران بارداری 20 تا 40 درصد افزایش می یابد ، زیرا تقاضای اکسیژن از جنین در حال رشد ، جفت و افزایش فعالیت متابولیکی اندام های مادر ، همگی نیازهای کلی خانم باردار به اکسیژن را افزایش می دهد. این افزایش در مصرف اکسیژن زوج با کاهش FRC طور بالقوه می تواند این معنی است که مردم باردار با پیش موجود و / یا همراه آسم، ذات الریه، و یا دیگر مسائل تنفس ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به تشدید بیماری و عدم جبران تنفسی در دوران بارداری.

جستارهای وابسته

منابع

  1. ↑ "Gestational Diabetes in Primary Care: Diabetes in Pregnancy, Medscape". Retrieved 2011-06-22.
  2. ↑ "Breast changes during and after pregnancy". Breast Cancer Now.
  3. ↑ "Nursing bras". Consumer Reports. Retrieved 16 November 2011.
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ "Frequently Asked Questions". BravadoDesigns.com. Archived from the original on 1 December 2011. Retrieved 24 November 2011.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ "Nursing bras". Consumer Reports. Retrieved 16 November 2011.
  6. ↑ Wood K, Cameron M, Fitzgerald K (March 2008). "Breast size, bra fit and thoracic pain in young women: a correlational study". Chiropractic & Osteopathy. 16: 1. doi:10.1186/1746-1340-16-1. PMC 2275741. PMID 18339205.
  7. ↑ Galbarczyk A (2011). "Unexpected changes in maternal breast size during pregnancy in relation to infant sex: an evolutionary interpretation". American Journal of Human Biology. 23 (4): 560–2. doi:10.1002/ajhb.21177. PMID 21544894.
  8. ↑ "Breast Sagging". Retrieved 2 February 2012.
  9. ↑ "Sagging Breasts". Channel 4. 2009. Archived from the original on 2 May 2008. Retrieved 3 February 2012.
  10. ↑ Jay, Elizabeth (February 13, 2009). "Will breastfeeding leave you with a little less lift?". Retrieved 2 February 2012.
  11. ↑ Thompson, Andrea (November 2, 2007). "Breastfeeding Does Not Make Breasts Sag, Study Suggests". LiveScience.com. Retrieved 2 February 2012.
  12. ↑ Campolongo, Marianne (December 5, 2007). "What Causes Sagging Breasts?". Archived from the original on 15 May 2012. Retrieved 26 January 2012.
  13. ↑ "Does breast size matter when you are breastfeeding?". La Leche League.
  14. ↑ Beetham KS, Giles C, Noetel M, Clifton V, Jones JC, Naughton G (August 2019). "The effects of vigorous intensity exercise in the third trimester of pregnancy: a systematic review and meta-analysis". BMC Pregnancy and Childbirth. 19 (1): 281. doi:10.1186/s12884-019-2441-1. PMC 6686535. PMID 31391016.
  15. ↑ "Maternal adaptations to pregnancy: Cardiovascular and hemodynamic changes". www.uptodate.com. UptoDae. February 2020. Retrieved October 21, 2018.
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ James AH (1 January 2009). "Pregnancy-associated thrombosis". Hematology. American Society of Hematology. Education Program. 2009 (1): 277–85. doi:10.1182/asheducation-2009.1.277. PMID 20008211.
  17. ↑ "Pregnancy Mortality Surveillance System | Pregnancy | Reproductive Health | CDC". www.cdc.gov. 9 November 2017. Retrieved 3 December 2017.
  18. ↑ Bowman, Zachary (1 June 2012). "Thromboprophylaxis in pregnancy". Contemporary OB/GYN.
  19. ↑ Schwartz, David; Malhotra, Atul; Weinberger, Steven E (November 2017). "Deep vein thrombosis in pregnancy: Epidemiology, pathogenesis, and diagnosis". www.uptodate.com. Retrieved 4 December 2017.
  20. ↑ DeStephano CC, Werner EF, Holly BP, Lessne ML (July 2014). "Diagnosis and management of iliac vein thrombosis in pregnancy resulting from May-Thurner Syndrome". Journal of Perinatology. 34 (7): 566–8. doi:10.1038/jp.2014.38. PMID 24968901.
  21. ↑ "Omega-3 least known of pregnancy "Big 3"". Retrieved 2008-01-01.
  22. ↑ Tees RC, Mohammadi E (November 1999). "The effects of neonatal choline dietary supplementation on adult spatial and configural learning and memory in rats". Developmental Psychobiology. 35 (3): 226–40. doi:10.1002/(SICI)1098-2302(199911)35:3<226::AID-DEV7>3.0.CO;2-H. PMID 10531535.
  23. ↑ Rasmussen PE, Nielsen FR (March 1988). "Hydronephrosis during pregnancy: a literature survey". European Journal of Obstetrics, Gynecology, and Reproductive Biology. 27 (3): 249–59. doi:10.1016/0028-2243(88)90130-x. PMID 3280355.
  24. ↑ Sharma H, Tal R, Clark NA, Segars JH (January 2014). "Microbiota and pelvic inflammatory disease". Seminars in Reproductive Medicine. 32 (1): 43–9. doi:10.1055/s-0033-1361822. PMC 4148456. PMID 24390920.
  25. ↑ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ ۲۵٫۲ ۲۵٫۳ ۲۵٫۴ ۲۵٫۵ "Maternal adaptations to pregnancy: Gastrointestinal tract". www.uptodate.com. August 2020. Retrieved 2017-11-30.
  26. ↑ Clark DA, Chaput A, Tutton D (March 1986). "Active suppression of host-vs-graft reaction in pregnant mice. VII. Spontaneous abortion of allogeneic CBA/J x DBA/2 fetuses in the uterus of CBA/J mice correlates with deficient non-T suppressor cell activity". Journal of Immunology. 136 (5): 1668–75. PMID 2936806.
  27. ↑ Dunning K, LeMasters G, Levin L, Bhattacharya A, Alterman T, Lordo K (December 2003). "Falls in workers during pregnancy: risk factors, job hazards, and high risk occupations". American Journal of Industrial Medicine. 44 (6): 664–72. doi:10.1002/ajim.10318. PMID 14635243.
  28. ↑ Whitcome KK, Shapiro LJ, Lieberman DE (December 2007). "Fetal load and the evolution of lumbar lordosis in bipedal hominins" (PDF). Nature. 450 (7172): 1075–8. doi:10.1038/nature06342. PMID 18075592.
  29. ↑ Ostgaard HC, Andersson GB, Karlsson K (May 1991). "Prevalence of back pain in pregnancy". Spine. 16 (5): 549–52. doi:10.1097/00007632-199105000-00011. PMID 1828912.
  30. ↑ Jang J, Hsiao KT, Hsiao-Wecksler ET (May 2008). "Balance (perceived and actual) and preferred stance width during pregnancy". Clinical Biomechanics. 23 (4): 468–76. doi:10.1016/j.clinbiomech.2007.11.011. PMID 18187242.
  31. ↑ Foti T, Davids JR, Bagley A (May 2000). "A biomechanical analysis of gait during pregnancy". The Journal of Bone and Joint Surgery. American Volume. 82 (5): 625–32. doi:10.2106/00004623-200005000-00003. PMID 10819273.
  32. ↑ Campbell LA, Klocke RA (April 2001). "Implications for the pregnant patient". American Journal of Respiratory and Critical Care Medicine. 163 (5): 1051–4. doi:10.1164/ajrccm.163.5.16353. PMID 11316633.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=تغییرات_فیزیولوژیک_بارداری&oldid=31131647»