تپه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تپه''' یا '''تُنب''' واژه‌ای فارسی به‌معنی ارتفاعی نه بس بلند از زمین، تل، پشته، برآمدگی، توده، [[نجد]]، [[ربوه]]، گر و ماهور است.<ref> محمدیان، کوخردی، محمد، “ (به یاد کوخرد) “، ج۲. چاپ اول، دبی: سال انتشار ۲۰۰۳ میلادی.</ref><ref> الکوخردی، محمد، بن یوسف، ''(کُوخِرد حَاضِرَة اِسلامِیةَ عَلی ضِفافِ نَهر مِهران Kookherd, an Islamic District on the bank of Mehran River)'' الطبعة الثالثة، دبی: سنة ۱۹۹۷ للمیلاد.</ref> در [[پارسی]] دری و در برخی [[گویش]]های محلی به‌کار رفته‌است. ازجمله [[گویش]] تنگستانی و [[لارستانی]] به‌ویژه در گویش [[لهجه کوخردی|کوخِردی]] و [[شهرستان بستک]] [[هرمزگان]] به‌کار می‌رود. واژهٔ فارسیِ تپه شکلی دیگر از واژه‌های قدیمی‌تر پارسیِ تبره و [[تبرک]] در معنی هر جای از زمین که برآمده و گردباشد، است.<ref>[http://www.mibosearch.com/Dictionary.aspx?wId=83513&DicName=dehkhoda&word=تپه لغتنامهٔ دهخدا]{{پیوند مرده|date=دسامبر ۲۰۱۹ |bot=InternetArchiveBot }} سرواژهٔ «تپه».</ref> زبان‌های ترک‌تبار نیز این واژه را از فارسی وام گرفته‌اند. به کوه پست و پشته بلند از خاک یا شن در فارسی «تپه» گویند. در زبان دری «تبره»، «تبرک» و «گر» نیز گزارش شده است. برابر برخی تعریف ها، گردی و برآمدگی از زمین، دو شاخصه آن، به شمار می آیند. معادل این واژه در عربی، کلمه «تَلّ»، مفردِ «تِلال» به معنای توده ای از شن یا قطعه ای از زمین است که بر اطرافش مشرف باشد.