سیمان پرتلند: تفاوت میان نسخه‌ها

* قلیایی‌های سیمان: شامل [[اکسید پتاسیم]] و [[اکسید سدیم]] می‌باشد که با پاره‌ای از مواد سنگی در بتن ترکیب شده و سبب خرابی بتن و تغییر در میزان افزایش مقاومت آن می‌شوند. در نتیجه مقدار کم این ترکیبات نیز بایستی کنترل و به آن اهمیت داده شود.<ref>تکنولوژی بتن،نویل، ترجمه رمضانیانپور شاه نظری، صفحه ۱۳</ref>

 

* [[سولفات کلسیم]]:این ترکیب حداکثر به میزان ۳ درصد وزنی در سیمان پرتلند استفاده می‌شود، این ماده با تتراکلسیم آلومینوفریت ترکیب شده و مقدار کمی [[سولفوفریت کلسیم]] ایجاد می‌کند که این ماده هیدراتاسیون سیلیکات‌ها را تسریع می‌کند. ضمنا تماس این سولفات با ترکیب تری آلومینات کلسیم موجب ایجاد [[سولفو آلومینات کلسیم]] ([[اترینگایت]]) می‌شود که موجب افزایش حجم ملات می‌گردد. این افزایش حجم در هنگامی که ملات در حالت خمیری است بی ضرر است، اما در صورتی که پس از گیرش ملات ایجاد شود باعث ایجاد سلسله ترک‌های متوالی و تخریب بتن می‌گردد. در نتیجه میزان سنگ گچی که به سیمان اضافه می‌شود بسیار مهم بوده و بستگی به میزان تری آلومینات کلسیم و قلیایی‌های سیمان دارد. بالا رفتن ریزی سیمان باعث افزایش میزان سنگ گچ مورد نیاز می‌شود و افزایش سنگ گچ بنوبه خود سبب انبساط بیش از حد و خرابی سیمان سخت شده می‌گردد. میزان بهینه سنگ گچ بر اساس حرارت ایجاد شده از فعل و انفعالات سیمان تعیین می‌شود، و پیشرفت مناسب فعل و انفعالات ما را مطمئن می‌سازد که وقتی همه سنگ گچ ترکیب می‌شود مقدار کمی تری آلومینات کلسیم باقی می‌ماند. آزمایش مشخصی جهت نشان دادن عدم سلامت سیمان به علت وجود سولفات کلسیم اضافی وجود ندارد ولی مقدار آن با روش تجزیه شیمیایی به آسانی قابل محاسبه‌است. استاندارد <small>BS۱۲</small> مقدار مناسب سنگ گچ را به صورت میزان SO<small>۳</small> موجود توصیه می‌کند.<ref>تکنولوژی بتن،نویل، ترجمه رمضانیانپور شاه نظری، صفحه ۱۰-۱۱-۱۲-۳۰-۲۸۵ </ref>

* انواع افزودنی‌های شیمیایی که به سه گروه اصلی زیر تقسیم می‌شوند: